Την Παρασκευή 1 Φεβρουαρίου βρέθηκα στην κεντρική σκηνή του Gazarte για να παρακολουθήσω τη συναυλία του Manu Dibango, η οποία πραγματοποιήθηκε στα πλαίσια της περιοδείας του για τον εορτασμό της συμπλήρωσης 60 χρόνων μουσικής πορείας. Ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσε η μεγάλη προσέλευση του κόσμου από νωρίς στον μουσικό χώρο που είχε σχεδόν γεμίσει, τόσο στο κάτω, όσο και στο άνω διάζωμα, ήδη από την ώρα της πρώτης προγραμματισμένης εμφάνισης της βραδιάς. Αυτό δεν αποτελεί συχνό φαινόμενο στις εμφανίσεις μεγάλων ονομάτων και ειδικά όταν υπάρχει κάποιο opening act, μπορεί, όμως, να εξηγηθεί από την μεγάλη ανυπομονησία του μουσικόφιλου κοινού για την εμφάνιση του διάσημου Καμερουνέζου ο οποίος μας επισκέπτεται πολύ συχνά την τελευταία δεκαετία και έχει ευρύ κοινό στη χώρα μας.
Με τους δείκτες του ρολογιού να δείχνουν 9.30, εμφανίστηκαν στη σκηνή ο Adedeji Adetayo (ηλεκτρική κιθάρα, φωνητικά) και οι Afrosessioners τους οποίους αποτελούν ο Μάνος Αναγνωστόπουλος (μπάσο), ο Νίκος Κανάς (πλήκτρα), ο Βαγγέλης Μπαλιούσης (ντραμς) και ο Αντώνης Παπαδόπουλος (κρουστά). Ωραίος ρυθμός, afro-jazz, funk και soul ήχοι, πολύ καλά solo στην κιθάρα και έντονη groovy διάθεση με τραγούδια από τα album Afreekanism (2017) και Ajo (2012), όπως, μεταξύ άλλων, το «If you don’t like to funk», το «Naijazz», το «AJO» και το «Anbebe».
Ο Adedeji, προλογίζοντας το κομμάτι «They don’t really care about us», μίλησε για τον ρόλο που οφείλει να έχει ένας καλλιτέχνης μέσα στην κοινωνία ώστε να αναδεικνύει τα πολιτικά και κοινωνικά θέματα της εποχής του. Όσο προχωρούσαμε προς το τέλος του set, οι ρυθμοί αυξάνονταν και ο ενθουσιασμός του κοινού μεγάλωνε, ενώ δεν έλειψαν και οι διαδραστικές στιγμές με το κοινό να επαναλαμβάνει διάφορες φράσεις μετά από την παρότρυνση του τραγουδιστή και να χειροκροτεί ρυθμικά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Δυστυχώς, παρότι η καλή εμφάνιση της μπάντας ολοκληρώθηκε μια ώρα αργότερα πολύ θετικά, αφήνοντας σε πολύ καλή χορευτική διάθεση το κοινό, διαπίστωσα ότι πολύς κόσμος αντιμετωπίζει ακόμα τα opening acts ως αναμονή για το κύριο όνομα της βραδιάς και όχι σαν μέρος της μουσικής παράστασης, καθότι πολλοί ήταν εκείνοι που συνομιλούσαν κατά τη διάρκεια της εμφάνισης. Η εμφάνιση του Adedeji και των Afrosessioners, γεμάτη από ήχους και μελωδίες που προέρχονται από την μείξη παραδοσιακής αφρικανικής μουσικής -με στίχους γραμμένους στη γλώσσα Γιορούμπα που θύμιζαν κάλεσμα αφρικανικής φυλής- με μουσική soul/funk και jazz, ήταν ένας πολύ καλός συνδετικός κρίκος για την εμφάνιση του 86χρονου μουσικού που ακολούθησε.
Δέκα λεπτά μετά τις 10.30, λοιπόν, ο Jacques Conti-Bilong (ντραμς), o Julien Agazar (πλήκτρα, φωνητικά), ο Raymond Doumbé (μπάσο), ο Patrick Marie-Magdelaine (ηλεκτρική κιθάρα), ο Guy Nwogang (κρουστά, φωνητικά), η Céline Cheynut (φωνητικά) και η Isabel Gonzalez (φωνητικά) έλαβαν τη θέση τους στη σκηνή. Πρώτα απολαύσαμε ένα solo στην κιθάρα και έπειτα στα ντραμς και τα πλήκτρα, τα οποία και χειροκροτήθηκαν από το κοινό, ενώ, λίγα λεπτά αργότερα, εν μέσω κλίματος ενθουσιασμού, ανέβηκε στη σκηνή ο Manu Dibango κρατώντας το τενόρο σαξόφωνό του.
Μιλώντας σχεδόν αποκλειστικά στην γαλλική γλώσσα όλο το βράδυ, ο Dibango έκανε τόσο εκείνους από το κοινό που γνώριζαν την γλώσσα να προσπαθούν να καταλάβουν όσα έλεγε, όσο και αυτούς που δεν γνώριζαν γαλλικά να απορούν και να προσπαθούν να καταλάβουν από τα συμφραζόμενα τι έλεγε. Η βραδιά κύλησε κατά κύριο λόγο σε ρυθμούς african rumba, salsa, afrofunk, world fusion και jazz, με πολλά κομμάτια του setlist να συγκαταλέγονται στην τελευταία δισκογραφική δουλειά του Dibango, Cubafrica (2018), όπως το «El manicero», το «Cerisiers roses et pommiers blancs», το «El paralitico» και το «Quizas, Quizas, Quizas».
Παράλληλα, ακούσαμε και παλαιότερα κομμάτια όπως το «The Panther», το «Softly as in a morning sunrise» και το «Pata pata» με κάποιους από το κοινό να χορεύουν ασταμάτητα στον ρυθμό, ενώ άλλοι παρακολουθούσαν σχεδόν παθητικά. Υπό την συνοδεία της κιθάρας, παρέμειναν στη σκηνή για λίγα λεπτά μόνο ο Julien Agazar που άφησε τα πλήκτρα και ερμήνευσε με την Isabel Gonzalez μια πολύ όμορφη μπαλάντα σε μια από τις καλύτερες στιγμές της συναυλίας.
Ένα από τα τελευταία τραγούδια της βραδιάς ήταν το αφιερωμένο στην αγάπη «L’hymne à l’amour», ενώ δεν θα μπορούσε, φυσικά, να λείπει από το setlist, η πολύ όμορφη εκτέλεση του hit single «Soul Makossa» το οποίο ακούσαμε, περίπου δέκα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα, ως encore, έπειτα από επιθυμία του κοινού για ένα ακόμη τραγούδι. Στο κατά τη γνώμη μου highlight της συναυλίας, απολαύσαμε μια όμορφη μελωδική «συνομιλία» μεταξύ σαξοφώνου και πλήκτρων, ενώ ο γρήγορος ρυθμός του κομματιού σήκωσε αρκετό κόσμο από τις θέσεις του και έκανε πολλούς από το κοινό να χορεύουν ξέφρενα.
Ο Dibango, με την λιτή -στο σύνολό της- αυτοσχεδιαστική του προσέγγιση που χαρακτηριζόταν από την προσεκτική επιλογή των νοτών που συνέθεταν την μελωδική γραμμή της κάθε φράσης από το σαξόφωνό του, συμπλήρωνε εξαιρετικά την μπάντα του προσφέροντας ένα όμορφο και αψεγάδιαστο ακουστικό αποτέλεσμα. Μάλιστα, οι εξαιρετικοί μουσικοί που τον πλαισιώνουν, ήταν σε πολλά σημεία οι βασικοί πρωταγωνιστές της βραδιάς και ήταν ξεκάθαρο ότι δεν βρίσκονται τυχαία δίπλα σε έναν θρύλο της παγκόσμιας jazz μουσικής σκηνής, καθώς έχουν την μοναδική ικανότητα να μεταφέρουν τον ακροατή πολύ γρήγορα σε μία άλλη μουσική διάσταση.
Συνολικά, ήταν μια πολύ καλή εμφάνιση από όλα τα μέλη της μπάντας και όποιος ήξερε τι να περιμένει από τη συναυλία, πέρασε αδιαμφισβήτητα ωραία το βράδυ της Παρασκευής χορεύοντας και απολαμβάνοντας όμορφες αφρικανικές μελωδίες. Ο Dibango είναι ένας καλλιτέχνης με μια σπάνια πορεία που εκτείνεται σε 6 δεκαετίες, ο οποίος συνεχίζει ακούραστα να εξερευνά νέες μουσικές κατευθύνσεις μέσα από τα τραγούδια της πλούσιας δισκογραφίας του. Το ελληνικό κοινό φαίνεται να τρέφει μια ιδιαίτερη αγάπη προς τον Dibango και να ανταποκρίνεται πάντα θετικά στο κάλεσμά του αναδεικνύοντας τη βαθιά εκτίμηση και τον μεγάλο σεβασμό που έχει σε αυτή τη μεγάλη μουσική προσωπικότητα.
Διαβάστε επίσης:
Manu Dibango: Ο άνθρωπος που ανέμειξε την αφρικάνικη μουσική με την τζαζ