Μια μικρή ανάπτυξη του έργου του Manuel Hernández Ruiz.
Πίνακες, βράχοι, ναοί, σημαίες και κείμενα είναι τα απομεινάρια πολιτισμών που συνεχίζουν στο χρόνο, που λένε εδώ ήμασταν, πώς ζήσαμε και ποιες ήταν οι πεποιθήσεις μας. Είτε Αιγύπτιοι, Έλληνες, Κινέζοι, Ίνκας, Μάγια, Τσερόκι, Μουίσκα ή Βίκινγκ, οι εικόνες που παράγονται από τους πολιτισμούς μένουν μαζί μας και τροφοδοτούν το συλλογικό φαντασιακό που έχουμε για την έννοια της ανθρωπότητας.
Στο έργο του Μανουήλ υπάρχει η επιρροή και τα χαρακτηριστικά ενός πολιτισμού που εξαφανίστηκε χωρίς να υπάρχει και που ωστόσο διατήρησε τα ίχνη του σε αυτόν τον κόσμο. Ο θάνατος, η βία, η δυαδικότητα, η φύση, το αιώνιο, το ιερό και τετριμμένο, είναι μέρος αυτού του περιθωριοποιημένου πολιτισμού, όπου το χρώμα είναι ένα από τα πιο σημαντικά χαρακτηριστικά του. Αυτοί οι χαρακτήρες και οι καταστάσεις στις οποίες αναπτύσσονται τα έργα είναι η συνέπεια μιας τραγωδίας (ιδωμένης με χιούμορ και ασέβεια) ο οποίος επιβιώνει σε έναν ψυχρό, εμπορευματοποιημένο κόσμο, χωρίς αρχοντιά.
-Jeffry Espuivel
