«Οι απλοί ποιητές είναι τόσο ξεμωραμένοι όσο κι οι απλοί μεθύστακες, που ζουν σε μια συνεχή ομίχλη, χωρίς να βλέπουν ή να κρίνουν τίποτα καθαρά. Ένας άνθρωπος θα πρέπει να είναι σπουδασμένος σε μερικές επιστήμες και να έχει ως ένα βαθμό μαθηματικό κεφάλι για να είναι ένας ολοκληρωμένος ποιητής…»
Σύμφωνα με την εγκεφαλική χαρτογράφηση του Σπέρυ, το κύριο γλωσσικό κέντρο, ο υπολογισμός, η ομιλία και η γραφή εδράζονται στο αριστερό ημισφαίριο του νεοχιτώνιου του εγκεφάλου, ενώ το δεξί ημισφαίριο είναι υπεύθυνο για την ειδική κατασκευή, την απλή γλωσσική αντίληψη, τις μη προφορικές (λεκτικές) ιδέες. Το αριστερό ημισφαίριο επεξεργάζεται τις πληροφορίες διαδοχικά. Το δεξί ημισφαίριο τις επεξεργάζεται ταυτόχρονα. Το αριστερό ημισφαίριο εργάζεται σε σειρά, το δεξί παράλληλα.
Η λαμπρότητα της πρόσφατης εξελικτικής μας επαύξησης των ικανοτήτων του αριστερού ημισφαιρίου συσκοτίζει τη συνείδηση μας σχετικά με τις λειτουργίες του δεξιού ημισφαιρίου, που στους προγόνους μας πρέπει να ήταν το βασικό μέσο για να αντιλαμβάνονται τον κόσμο. Ο Σπέρυ πρότεινε την υπόθεση ότι ο διαχωρισμός των λειτουργιών στα δυο ημισφαίρια είναι η συνέπεια μιας “βασικής διαφωνίας”. Μπορεί σήμερα να είμαστε σε θέση να νιώσουμε άμεσα τις λειτουργίες στο δεξί ημισφαίριο όταν κυρίως έχει “δύσει” το αριστερό, δηλαδή στα όνειρα.
Δεν είμαι από τους εικαστικούς που έχουν την δισυπόστατη ιδιότητα να εκφράζονται το ίδιο άνετα τόσο μέσα από το έργο τους όσο και από τον γραπτό λόγο. Οι εικόνες μου μιλούν για εμένα, τα βαρύγδουπα και βαρετά κείμενα σχετικά με την τέχνη στην αρχή με φόβιζαν και τώρα με θυμώνουν. Στην εξέλιξη της έρευνάς μου γύρω από τις εικόνες μου, ασυνείδητα στην αρχή και συνειδητά στην πορεία, χρησιμοποιώ το αριστερό μου ημισφαίριο. Αντίθετα για να δημιουργήσω, αφήνω να “δύσει” το αριστερό κι ενεργοποιώ το δεξί. Είμαι κι εγώ προϊόν της εποχής μου, έμφυτα κι επίκτητα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Διαχωρίζουμε με τρόπο ενάντια στη φύση τις λειτουργίες τους, αποδίδουμε προτερήματα κι ελαττώματα στους διαφορετικούς τρόπους αντίληψης. Συγχωρούμε στο δεξί ημισφαίριο και κρίνουμε στο αριστερό. Δημιουργούμε τέχνη στο δεξί και γράφουμε κείμενα για αυτήν στο αριστερό. Έχουμε ξεχάσει την ισορροπία που μπορεί να επέλθει από τη συνεργασία τους, την παλίνδρομη αρμονία των αντιθέτων.
Info: H Μαργαρίτα Μυρογιάννη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Σπούδασε στο Slade School of Fine Art, U.C.L. στο Λονδίνο, στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, στο University of Barcelona Faculty of Fine Arts (UB) και στη σχολή Βακαλό. Από το 2014 είναι μέλος του Δ. Σ. της Εθνικής Πινακοθήκης, Μουσείου Αλεξάνδρου Σούτζου. Η δουλειά τις έχει παρουσιαστεί, μεταξύ άλλων, στις εκθέσεις Illumination, the Service Point Building, Μάντσεστερ, Sinning, DIVUS gallery, Λονδίνο, Reflections on the passing of a spectacular event, Wolstenh Projects, Λίβερπουλ, Wohniador, Friedrichshain, Βερολίνο, The Voice and Nothing More, Woburn Research Centre, Λονδίνο, Setting the scene, Gallerie Bafa Foto, Γενεύη, Henji 痕迹 Sanhe Museum, Xαντζού, Κίνα, Petrosphere, ReMap 3, Αθήνα, The Newspaper Show, The Newspaper Show, The Breeder gallery, Αθήνα, Petrosphere II, Glasgow International Festival of Visual Art, Γλασκόβη, Evil, The Greek Pavilion at Palais de Tokyo, Παρίσι καθώς και Provisions, Eleftheria Tseliou gallery, Αθήνα.
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 32