Ο σύγχρονος χορός στην Ελλάδα είναι μια τέχνη που παρόλη τη λαμπρή πορεία πολλών Ελληνίδων και Ελλήνων χορευτών και χορογράφων σε φεστιβάλ και ομάδες του εξωτερικού, ακόμα διεκδικεί την ορατότητα που της αξίζει εδώ, μιας και υποεκπροσωπείται (ή είναι απούσα) στους κρατικούς θεσμούς του πολιτισμού.
Ενώ γίνονται προσπάθειες προς την κατεύθυνση των εργαστηρίων και μαθημάτων σύγχρονου χορού σε σχολικά προγράμματα, υπάρχουν ελάχιστες ευκαιρίες να έρθουν τα παιδιά σε επαφή με το παραστασιακό κομμάτι αυτής της τέχνης. Μπορούν εύκολα να έρθουν σε επαφή με το θέατρο -το Εθνικό θέατρο λόγου χάρη έχει εφηβική σκηνή και πολλά θέατρα εντάσσουν τέτοιες παραστάσεις στον προγραμματισμό τους- αλλά δε μπορούν να έρθουν σε επαφή με τις παραστάσεις συγχρόνου χορού που τους αφορούν. Αυτό κενό έρχεται να καλύψει το Moving Colors – Youth Dance Festival και σε αυτό το πλαίσιο αποτελεί μια πολύ ουσιαστική συμβολή στην επαφή των παιδιών και των εφήβων με τον σύγχρονο χορό και τη γλώσσα του. Μία γλώσσα που δεν απευθύνεται στο κοινό με τρόπο διανοητικό και καθοδηγητικό, μα με αισθητηριακό και συγκινησιακό.
Με αυτό τον τρόπο λοιπόν επιλέγουμε κι εμείς -που έχουμε την τιμή να είμαστε μέρος αυτού του Φεστιβάλ – να απευθυνθούμε στο εφηβικό κοινό φέρνοντας στη σκηνή ένα έργο – ωδή στη βία της ενηλικίωσης.
Το OFFSPRING (= απόγονος) είναι ένα έργο που θέλει να εστιάσει στα πυρηνικά ζητήματα της εφηβικής ηλικίας ανεξαρτήτως εποχής, καταγωγής και τάξης. Να φέρει τον αέρα που αποπνέουν αυτά τα παιδιά, την αφέλεια, τη βία, τη συντροφικότητα, τη χαρά, τη θλίψη κι όλες τις απότομες εναλλαγές αυτών των ποιοτήτων και των ενδιάμεσων περιοχών.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αφορμή αποτελούν δύο εμβληματικά έργα: Το Ξύπνημα της Άνοιξης του Φρανκ Βέντεκιντ και την Ιεροτελεστία της Άνοιξης του Ιγκόρ Στραβίνσκι. Διαβάζοντας παράλληλα για την αγριότητα των ιεροτελεστιών μύησης (πέρασμα από την παιδική ηλικία στον κόσμο των μεγάλων) στους πρωτόγονους πολιτισμούς, δημιουργείται η μαγιά για το έργο.
Το “Ξύπνημα της Άνοιξης” του Φρανκ Βέντεκιντ, γραμμένο το 1891, τολμά εκείνη την εποχή να μιλήσει για τα πρώτα σεξουαλικά ξυπνήματα, για τη δίψα των παιδιών για «ακατάλληλη» γνώση, για ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες, αυτοκτονία και άλλα αρκετά σκληρά θέματα που συνειδητοποίησα ότι έναν αιώνα και πλέον μετά, μένουν ακόμα ταμπού ως προς τη διαχείριση τους.
Εμπνεόμαστε από τη σκληρή και ταυτόχρονα τρυφερή οπτική του συγγραφέα και αναδεικνύουμε σώματα που ισορροπούν ανάμεσα στο κωμικό και το τραγικό. Συγχρόνως επινοούμε τη δική μας έκφραση ενός συστήματος αγωγής, στο σώμα μιας μαέστρας που επί σκηνής διευθύνει την Ιεροτελεστία της Άνοιξης.
Το εμβληματικό έργο του Στραβίνσκι βρίσκεται κοντά μας ως ένα αισθητικά βίαιο έργο τέχνης που έσπασε τα μουσικά και χορογραφικά (Νιζίνσκι) ταμπού της εποχής του (1907) δημιουργώντας μια εξεγερσιακή ιεροτελεστία επί σκηνής. Πλέον είναι ένα έργο πλήρως ενσωματωμένο στο πρόγραμμα κάθε ορχήστρας του πλανήτη και κοινώς αποδεκτό αριστούργημα.
Μπορεί ένα κάποτε ριζοσπαστικό έργο να γίνει κατεστημένο;
Είναι οι έφηβοι καταδικασμένοι να συγκρουστούν με αυτό για να καταλήξουν με τη σειρά τους και οι ίδιοι μέρος του;
Είναι τελικά η εφηβεία μια προδιαγεγραμμένη εξέγερση ή μήπως είναι μια απρόβλεπτη ιεροτελεστία;
Αντλώντας έμπνευση από τις ιεροτελεστίες πρωτόγονων πολιτισμών για την ενηλικίωση αλλά και από τους έξαλλους χορούς άνα τους αιώνες (από το saltarello του 16ου αι. έως την techno και την punk του 20ου) και μέσα από τη δημιουργία εικόνων που θυμίζουν ψηφιακά GIF, το έργο ρίχνει φως στον περίπλοκο και ταυτόχρονα εύθραυστο εφηβικό κόσμο, προσκαλώντας το κοινό να αναγνωρίσει δικά του προσωπικά βιώματα.
Photo Credit Κεντρικής εικόνας θέματος: Manos Arvanitakis
Διαβάστε επίσης:
Moving Colors III: Φεστιβάλ σύγχρονου χορού για παιδιά και εφήβους στο Θέατρο Ροές