Κατά τον Ηράκλειτο, όλα είναι γραμμένα. Και κατά τον Πλάτωνα τα ίδια: κανείς δεν ξεφεύγει από το πεπρωμένο του. Κοινώς, η μοίρα γελά κοροϊδευτικά με τις πιθανότητες όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, κι όποιου τού μέλλει να πνιγεί ποτέ μα ποτέ του δεν πεθαίνει. Εδώ έρχεται και ο Καμύ να προσθέσει πως το παιχνίδι της τύχης δεν διαδραματίζεται μέσα μας, αλλά γύρω μας, κι είναι τελικά τόσο οι δρόμοι της λογικής, όσο και του παραλόγου που μας οδηγούν στη στείρα βεβαιότητα πως ο θάνατος είναι το αντίτιμο που πληρώνουμε όλοι ανεξαιρέτως για το προνόμιο της ζωής. Στενάχωρο κι αφόρητο πράγμα ο θάνατος, θα πει κανείς.
Παρόλα αυτά, πρέπει να στοχαζόμαστε πολύ σοβαρά γύρω από αυτόν. Κι όχι για να πάθουμε κατάθλιψη, μα για να μπορούμε να απολαύσουμε την ίδια τη ζωή. Για να αντιμετωπίζουμε κάθε καταστροφή σαν κάτι ασήμαντο κι όχι καθετί ασήμαντο σαν καταστροφή, και για να περνούμε την κάθε μέρα σα να είναι η τελευταία μας. Εξάλλου, ποιός ξέρει να μας πει αν θα υπάρχουμε αύριο;
Μάργκαρετ Μίτσελ
Ακόμα κι αν το αύριο είναι μια άλλη μέρα, όπως συνήθιζε να λέει η Μάργκαρετ Μίτσελ. Η συγγραφέας του εμβληματικού «Όσα παίρνει ο άνεμος» που πούλησε ούτε λίγο ούτε πολύ, 50.000 αντίτυπα σε μία μέρα και 1,4 εκατομμύρια σε ένα έτος, και της χάρισε το Πούλιτζερ του 1936 και 10 Όσκαρ στην κινηματογραφική του μεταφορά, δε 1 θα πει κανείς ότι ήταν γυναίκα με παραξενιές. Μισούσε όμως τα ταξί. Ποτέ της δεν τα χρησιμοποιούσε, όπως ποτέ της δεν έμαθε να οδηγεί δικό της αυτοκίνητο. Της άρεσε να διασχίζει μεγάλες αποστάσεις με τα πόδια, κι ηγείτο αρκετών ομάδων πεζοπορίας. Ο τρόπος που έφυγε από τη ζωή, θεωρείται τουλάχιστον ειρωνικός.
Ένα βράδυ που η ίδια κι ο σύζυγός της κατευθύνονταν στον κινηματογράφο, ένας μεθυσμένος οδηγός ταξί έπεσε με ιλιγγιώδη ταχύτητα πάνω της εκτοξεύοντας την στο αντίθετο ρεύμα. Η Μίτσελ αν και μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο, ατύχησε. Έκλεισε τα μάτια της για πάντα παίρνοντας μαζί της την εικόνα του μοιραίου οχήματος που της έδρεψε τα όνειρα. Σημειωτέον, ο σύζυγός της την γλίτωσε με αμυδρές γρατζουνιές, ενώ στην κηδεία της αγαπημένης του την επομένη, στις 16 Αυγούστου 1949, πήγε τσακισμένος με ταξί. Η περίπτωση της Μίτσελ πάντως, πιστοποιεί το ρητό που λέει πως απαντάμε το πεπρωμένο μας εκεί ακριβώς όπου διαλέγουμε να μην το συναντήσουμε, κι είναι ο ίδιος ο θάνατός της ο αυτοσαρκασμός της.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Γουίλιαμ Φώκνερ
Ενδιαφέρον παρουσιάζει κι η τραγική κατάληξη του Γουίλιαμ Φώκνερ που λάτρευε τα άλογα περισσότερο κι από τη ζωή του. Αν κι οι γιατροί του φοβούνταν ότι θα πήγαινε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι είτε από τις πνευμονίες που επανειλημένως είχαν τσακίσει το κορμί του, είτε από τις τεράστιες ποσότητες αλκόολ που κατανάλωνε σε καθημερινή βάση, αυτός είπε να τους διαψεύσει. Και τα κατάφερε περίφημα κι εδώ. Ο σπουδαίος Αμερικανός συγγραφέας που σημάδεψε την αφήγηση του 20ου αιώνα, και τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1950, δεν έφυγε από όσα φοβούνταν οι γιατροί που τον παρακολουθούσαν.
Ο χαρισματικός δημιουργός των «Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ!», και «Καθώς ψυχορραγώ», άφησε τη στερνή του πνοή μετά από μια πολύ άσχημη πτώση από το άλογό του. Τόσο απλά, τόσο αιφνίδια και ανέλπιστα. 6 Ιουλίου 1962 ήταν όταν παρέδωσε τα όπλα στο νοσηλεύτηριο Μπαχέιλια του Μισισιπί, ενώ στα σταυρωμένα χέρια του κρατούσε μια φωτογραφία του αλόγου του, ράτσας Σάιρ.
Τένεσι Ουίλιαμς
Για το τέλος μένει ο Τένεσι Ουίλιαμς. Το βασανισμένο αλλά πανέξυπνο αμερικανάκι που έμεινε στην ιστορία για τα έργα του «Λεωφορείο ο Πόθος» και «Γυάλινος κόσμος» 2 ήταν βέβαιο ότι θα έχανε το στοίχημα με τη ζωή ή από το αλκόολ ή από τα χάπια που κατέβαζε με τις χούφτες. Παιδί διαλυμένης οικογένειας με ιστορικό σχιζοφρένειας μα και κατάθλιψης, ο Ουίλιαμς είχε βαφτίσει το ποτό νερό και τα ηρεμιστικά καραμέλες. Η κακιά στιγμή όμως δεν ήρθε ύστερα από υπερβολική δόση. Ο θάνατος του χτύπησε την πόρτα στο ξενοδοχείο Ελιζέ όπου διέμενε την 25η Φεβρουαρίου 1983 έχοντας ανά χείρας έναν φελλό.
Το τι συνέβη, ακροβατεί πάνω σε ένα σχοινί που είναι για γέλια μα και για κλάματα συγχρόνως. Ο Ουίλιαμς που ήθελε να ανοίξει το τελευταίο μπουκάλι ουίσκι, βασανίστηκε εκείνο το κρύο βράδυ. Είχε αδειάσει κιόλας ένα, αλλά το δεύτερο δεν έλεγε να ανοίξει. Έτσι προσπάθησε να το ανοίξει με τα δόντια. Ξεκίνησε να τραβά με δύναμη το φελλό, μέχρι που με τα πολλά, πέτυχε το στόχο του. Άνοιξε τελικώς το μπουκάλι, μόνο που ο φελλός ήρθε και του καρφώθηκε στο λαιμό φράζοντάς του για πάντα την αναπνευστική οδό. Το αποτέλεσμα ήταν το αναμενόμενο. Το άψυχο κορμί του Ουίλιαμς βρέθηκε λίγες ώρες αργότερα από τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου με το στόμα ανοιχτό και τον φελλό σφηνωμένο πίσω από τη γλώσσα του. Κι είναι η δική του η περίπτωση που επιβεβαιώνει αυτή τη φορά πως δεν υπάρχει ανθρώπινο δράμα χωρίς μια τόση δα αστεία πλευρά.
Άρα ο θάνατος έχει τον τελευταίο λόγο, έτσι δεν είναι; Και είναι αυτός που πιστοποιεί πως ό,τι αρχίζει, τελειώνει, πως κάθε έξοδος είναι είσοδος κάπου αλλού και πως αυτό που έχει σημασία είναι να αντιμετωπίζεις με μια δόση τρέλας το πεπρωμένο. Εξάλλου είναι δύσκολο να τού κρυφτείς κι ανούσιο να το ξεγελάσεις.
Μέτρα λοιπόν τη ζωή με βάση την ωραιότητά της κι όχι το μήκος της. Βάλε καλά στο μυαλό σου πως ένας από τους σκοπούς της είναι να την απολαμβάνεις. Θυμίσου ότι αυτή είναι το μυθιστόρημα που γράφεται από τα χέρια του Θεού κι αντιμετώπισέ την ως ένα παιχνίδι του οποίου οι κανόνες αλλάζουν διαρκώς. Μην ξεχάσεις να προσθέτεις ζωή στα χρόνια σου αφού δε μπορείς να προσθέσεις χρόνια στη ζωή σου, και αποδέξου το γεγονός πως κάποια στιγμή θα φύγεις. Απροσδόκητα ή μη, λίγη σημασία έχει. Ζήσε τη ζωή, γιατί σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε. Να είσαι ευτυχισμένος για τούτη τη στιγμή. Αυτή είναι η ζωή σου.