Όσο πιο βαθιά έμπαινε το χέρι στη σχισμή της σφαίρας, εν μέσω μικρών δονήσεων στον περιβάλλοντα χώρο, τόσο έπαιρνε στο δωμάτιο υπόσταση ένα παιδί. Με όλη την παλάμη μέσα, το περίγραμμα ενός περίπου εφτάχρονου κοριτσιού εμφανίστηκε απέναντί της. Έσκυψε όσο μπορούσε, για να βουλιάξει το χέρι μέχρι τον αγκώνα μες στη σφαίρα, και το κορίτσι απέκτησε χαρακτηριστικά. Ξανθό, λαδιά μάτια, ψιλόλιγνο για την ηλικία του, κοιτούσε με περιέργεια δεξιά αριστερά. Η Κόρα δεν έπαιξε καν τα μάτια της, ίσως δεν πήρε καν ανάσα, το δευτερόλεπτο εκείνο που, γονατίζοντας για να επιτρέψει όλο τον βραχίονά της να μπει στη σφαίρα, κατάλαβε το ακατανόητο: το κοριτσάκι άρχισε να κινείται, να περπατάει όπως ακριβώς ή ίδια στα εφτά της χρόνια. Ήταν αυτή.
Ένα κορίτσι τρέχει πίσω στον χρόνο να αναιρέσει μια κακία στιγμή – Μια σφαίρα που εμφανίζεται στο θερινό ηλιοστάσιο υπόσχεται να απαλείψει τα τραύματά σου – Μια παρεξήγηση κράτησε πενήντα χρόνια – Η Μιλούνα γεννήθηκε και πέθανε τρεις φορές, πριν τη νοσταλγήσει κανείς – Σε έναν άλλον κόσμο είμαστε τα όνειρα των ανθρώπων που εμείς ονειρευόμαστε – Μια άλλη φορά εμφανίστηκε ένα παιδί που μιλούσε μια χαμένη λαλιά – Ο μύθος λέει πως αν ψάξουμε, θα βρούμε θαμμένη μια πυξίδα που δείχνει το νόημα της ύπαρξης – Και είναι απίστευτο που τρέχει ο νους του ανθρώπου, όταν δαγκώνει το καρπούζι – Οκτώ διηγήματα, άλλοτε ρεαλιστικά, άλλοτε υπερρεαλιστικά, που πραγματεύονται τον άνθρωπο και τη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους και τον χρόνο.
Μαρία Δαλαμήτρου
Η Μαρία Δαλαμήτρου γεννήθηκε στην Κοζάνη το 1978. Τελείωσε την Αγγλική Φιλολογία του Αριστοτέλειου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στον τομέα Λογοτεχνίας και Πολιτισμού. Είναι υποψήφια Διδάκτωρ του Τμήματος Λογοτεχνίας του Πανεπιστημίου του Essex της Αγγλίας. Από το 2003 εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Το 1994 απέσπασε το Β΄ Βραβείο Ποίησης Νέων, της Ιστορικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης.