«Εγώ δεν κάνω κάδρα, είναι σαν να ζω στο κάδρο.» – Γιάννης Κουνέλλης
Ένα Σόλο. Μια Γυναίκα. Ένα εργαστήρι ως εικαστικό τοπίο.
Ένα έργο που πραγματεύεται τη δημιουργική διαδικασία, στο οποίο ο ερμηνευτής γίνεται ταυτόχρονα ο δημιουργός και το έργο, δημιουργώντας ένα αέναο κάδρο. Στην διαδικασία αυτή όπου το σώμα σμιλεύεται και σμιλεύει, η αγωνία, η συγκίνηση και η αφοσίωση εναλλάσσονται και συνυπάρχουν μεταξύ χάους και τάξης.
Και έτσι δημιουργείται «ένα κάδρο ακόμα».
Μία ακόμα προσπάθεια.
Μία ακόμα ιστορία.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Τετάρτη 20 Ιουλίου, 19:30, Black Box / Εναλλακτική Σκηνή – Μέγαρο Χορού Καλαμάτας
– Τα λόγια του εικαστικού Γιάννη Κουνέλλη, «Εγώ δεν κάνω κάδρα, είναι σαν να ζω στο κάδρο» αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης για την παράστασή σας «Ένα Κάδρο Ακόμα». Τι σας έκανε να ξεχωρίσετε αυτήν τη φράση και τι σημαίνει για εσάς;
Ήρθα σε επαφή με τη δουλειά του πριν ακριβώς 10 χρόνια στο μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, όταν σπούδαζα ακόμα χορό στην Κρατική Σχολή Χορού Ορχηστικής Τέχνης.
Έπειτα, το 2013, είδα μια ακόμα έκθεσή του στο Λονδίνο. Από τότε ένιωσα μια έλξη για την δουλειά του και κάποιες φράσεις του έχουν λειτουργήσει σαν μανιφέστο για το πώς δημιουργώ και δουλεύω.
Συγκεκριμένα για την φράση που χρησιμοποίησα ως αναφορά στην περιγραφή του έργου, αισθάνομαι πως δείχνει την ένταση με την οποία οι καλλιτέχνες βιώνουν την δημιουργική διαδικασία και το πώς μπλέκεται η ταυτότητα ή η ύπαρξή τους με την δουλειά και την τέχνη τους.
Αυτό είναι στην ουσία και η θεματική του έργου.
– Στο «ένα κάδρο ακόμα» έχετε επιμεληθεί και τα σκηνικά και τα κουστούμια της παράστασης, τα τελευταία μαζί με την Μελισσάνθη Σπέη. Να περιμένουμε να δούμε σε αυτά την επίδραση του Γιάννη Κουνέλλη;
Ελπίζω πως η επίδραση του Γιάννη Κουνέλλη να είναι σε ένα άλλο επίπεδο, πέρα δηλαδή του εικαστικού περιβάλλοντος που δημιουργείται στην σκηνή και της αισθητικής, και αυτό να είναι στην πρόθεση και ειλικρίνεια της δουλειάς. Ελπίζω να έχω επηρεαστεί κυρίως από την φιλοσοφία του για την τέχνη και τη ζωή.
Μάλλον θα σας απαντήσω με μια φράση του Γιάννη Κουνέλλη από μια συνέντευξη του:
«… Η δουλειά όταν γεννήθηκε πραγματική μένει πραγματική, εάν δεν γεννήθηκε και δεν είναι πραγματική είναι λάθος όλα».
Τα τελευταία χρόνια μέρος της δουλείας μου κατά την δημιουργική διαδικασία είναι να αφιερώνω χρόνο στο να δημιουργώ πράγματα με τα χέρια μου. Αυτό μέχρι στιγμής ήταν ζωγραφιές ή οτιδήποτε έχει σχέση με το ράψιμο. Έτσι, θέλοντας να τολμήσω και παράλληλα να εμπιστευτώ αυτήν την διαδικασία αποφάσισα αυτά που θα φτιάξω να γίνουν συμπρωταγωνιστές μου. Ευτυχώς σε αυτό το ταξίδι ήταν μαζί μου και η Μελλισάνθη, της οποίας την δουλειά θαυμάζω. Δημιούργησε ένα headpiece το οποίο νιώθω πως είναι ένα πάντρεμα του κόσμου της με τον κόσμο μου.
– Η πρεμιέρα της παράστασης θα γίνει στο 28ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Ποια είναι η σημασία των πολιτιστικών φεστιβάλ εκτός πρωτεύουσας, κατά τη γνώμη σας;
Αρχικά να πω πως θα είναι η πρώτη φορά που θα συστήσω την δουλειά μου στην Ελλάδα. Έτσι αισθάνομαι τιμή που αυτό θα πραγματοποιηθεί στο συγκεκριμένο Φεστιβάλ. Πριν 2 χρόνια αποφάσισα με την οικογένειά μου να επιστρέψουμε Ελλάδα από την Αγγλία και να ζήσουμε στην επαρχία. Οπότε η σημασία των πολιτιστικών φεστιβάλ εκτός πρωτεύουσας μου δίνει ελπίδα και όραμα πως μπορεί ένας δημιουργός να υπάρξει και εκτός Αθηνών. Η αποκέντρωση είναι κερδοφόρα όχι μόνο για τον τόπο όπου διαδραματίζεται ο θεσμός.
– Στο Φεστιβάλ θα παρουσιάσετε και το «ΦΑΡΑ». Και σε αυτήν την παράσταση, όπως και στο «Ένα Κάδρο Ακόμα», χορογραφείτε τον εαυτό σας. Τι προκλήσεις ενέχει αυτό;
Και τα δυο έργα έχουν σαν πυρήνα την έννοια της ταυτότητας, το «Φάρα» σχετικά με την καταγωγή μου και το «Ένα Κάδρο Ακόμα» ως προς την καλλιτεχνική μου ταυτότητα. Έτσι κάπως προκύπτει να χορογραφώ τον εαυτό μου, αρχικά εξαιτίας της θεματικής.
Σίγουρα στα θετικά είναι το ότι δεν χρειάζεται να μεταφέρω σε κάποιον όλη την έρευνα ώστε να μπει στον κόσμο του έργου. Επίσης το πόσες ώρες δούλευα ή ο τρόπος που δούλευα μου δίνει μια αυτονομία και ανεξαρτησία. Η βασική πρόκληση είναι το πώς ως ερμηνεύτρια θα απεμπλακώ συναισθηματικά ώστε να μην έχω την αγωνία ή την ανασφάλεια της χορογράφου. Να μπορέσω να υποστηρίξω και να δουλέψω το έργο από την πλευρά του ερμηνευτή. Προσπαθώ να διαχωρίσω τους ρόλους και να κάνω δυο διαφορετικές προετοιμασίες για να φτάσω στο τελικό αποτέλεσμα.
Επίσης, η μοναξιά στο στούντιο και η απουσία διαλόγου την στιγμή που δοκιμάζεις κάτι επί τόπου είναι σίγουρα μια δυσκολία.
– Ήταν προγραμματισμένο να συμμετάσχετε στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας το 2020, για να διδάξετε το σεμινάριο “A Performer’s Craft, About Preparation”. Πώς εξελίσσεται το συγκεκριμένο πρότζεκτ;
Το συγκεκριμένο σεμινάριο λόγω της πανδημίας δεν πραγματοποιήθηκε. Όμως ελπίζω πως θα βρεθεί η ευκαιρία μέσα στα επόμενα χρόνια. Το ‘A Performer’s Craft’ είναι ένα σεμινάριο το οποίο διδάσκω από το 2015. Έχει ταξιδέψει σε Αγγλία, Γερμανία, Κύπρο και φυσικά Ελλάδα. Στο σεμινάριο αυτό μοιράζομαι εργαλεία για την προετοιμασία της performance και για την δημιουργική διαδικασία χρησιμοποιώντας όλα τα εκφραστικά μας μέσα.
– Υπάρχει κάποιο μελλοντικό επαγγελματικό σας σχέδιο που θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;
Για την ώρα είμαι αφοσιωμένη αποκλειστικά στην πρεμιέρα του «Ένα Κάδρο Ακόμα». Σχεδιάζω για τον χειμώνα να ταξιδέψει, όπως επίσης και το σεμινάριο ‘A Performer’s Craft’. To project ‘Landing’ είναι ακόμα σε πρώιμο στάδιο αλλά ελπίζω να μου δοθούν οι ευκαιρίες ώστε να υλοποιηθεί μέσα στο 2023.
Photo Credit: Η. Γρηγοριάδης