Η έκθεση ‘Sequences & Series’ ξεκινά τη Πέμπτη 16 Νοεμβρίου και θα συνεχιστεί μέχρι τις 21 Ιανουαρίου 2024.
«Σύμφωνα με την εκπαιδευτική θεωρία της Ταξινομίας Μπλουμ, κατά τη διαδικασία της μάθησης οι μαθητές ακολουθούν μία γραμμική πορεία γνώσης, κατανόησης, εφαρμογής, ανάλυσης και αξιολόγησης, προτού να είναι έτοιμοι να δημιουργήσουν ένα αποτέλεσμα, το οποίο είναι το τελευταίο στάδιο της μάθησης και παίρνει το λιγότερο χρόνο. Θα μπορούσε κανείς να πει πως η πρακτική της Μαρίας Ευσταθίου αποτελεί μία ακραία εκδοχή της μορφωτικής πορείας, εφαρμόζοντας την παρατήρηση και την ταξινομία ευρέως ως διαδικασία αλλά και ως αποτέλεσμα. Για όποιον γνωρίζει προσωπικά την καλλιτέχνη, βλέπει πως κάνει το ίδιο σε καθημερινή βάση με το έργο άλλων καλλιτεχνών. Την έχω παρακολουθήσει συχνά, καθώς παρατηρεί τα θέματα, τα υλικά, τις διεργασίες, τις λεπτομέρειες των άλλων. Με σταθερό ρυθμό, να σηκώνεται για να βρει ένα ψαλίδι σε ασυνήθιστο μέγεθος, να επιστρέφει για να μετρήσει τις διαστάσεις, να σταματά για να πιάσει μισό κομμάτι από κάτι. Αργά, χειρουργικά. Δεμάτια από ιδέες και μπάζα από χάος – ασκήσεις απόγνωσης για τους υπόλοιπούς μας – πρώτα σκηνοθετούνται και παρατηρούνται, σα να τα εξετάζει για πρώτη φορά, και ύστερα κομματιάζονται, αναγνωρίζονται, αναλύονται, οργώνονται θεματικά· μετά σκέφτεται πάλι. Το φως αλλάζει, και μετά αρχίζουν να διακρίνονται κόκκοι σκόνης πάνω στο τραπέζι. Εμφανίζονται υφές, προσδιορίζονται συνδέσεις. Η παρατήρηση αποκαλύπτεται σε όσους περιμένουν. Μετά υπάρχει μία επινοημένη ή μάλλον επενδυμένη αξία. Ακόμα δεν έχουν βγει συμπεράσματα. Κι άλλες αλληλουχίες, σταδιακές αλλαγές, παλέτες, διαβαθμίσεις, παραλλαγές που συγκεντρώνονται. Αυτά να πάνε στο πάτωμα, στον τοίχο, στο τραπέζι, στο τετράδιο, σε ένα χαρτάκι σημειώσεων, στις σημειώσεις του τηλεφώνου; Η ταξινομία είναι το τέλος; Ή μήπως θα έπρεπε να είναι η αρχή της διαδικασίας; Να επιστρέφουμε σε αυτήν ως προεπιλεγμένη αρχή; Ποια τρέλα μπορεί να ξεκινήσει με την αναγνώριση, την καταγραφή όλων αυτών; Μπορεί η περίθλαση του φωτός πάνω σε μία πέτρα χιλίων ετών να τα περιέχει όλα; Ποιο από όλα; Πού σταματάει; Ή μάλλον, πότε ξεκίνησε; Είναι όλο αυτό μία φάρσα; Μία επαναλαμβανόμενη φάρσα;
Στις «Αλληλουχίες και Σειρές», η Ευσταθίου παρουσιάζει μία σειρά από ταξινομικά έργα που αντικαθιστούν το χώρο της γκαλερί με το χώρο της σκέψης της, φανερώνοντας περαιτέρω τις διεργασίες της και σβήνοντας τα όρια ανάμεσα στην παρατήρηση, την αρχειοθέτηση και το τελειωμένο έργο τέχνης.»
Μαρία Γεωργούλα