Κάπου στο τέλος του χειμώνα και στις αρχές της άνοιξης η Κατερίνα έγραψε το “Μέχρι τώρα“. Μας το διάβασε στο σπίτι της, τρώγαμε κέικ και πίναμε τσάι, έκανε κρύο. Μας διάβασε για ένα κορίτσι και μια γυναίκα που πίνουν τσάι και τρώνε κέικ, σε μια πίσω αυλή στις αρχές της άνοιξης.Το κορίτσι το λένε Άννα και ο χρόνος της είναι δεδομένος και η γυναικά την προετοιμάζει για τη στιγμή που ο δεδομένος αυτός χρόνος θα φτάσει στο τέλος του.
Η προετοιμάσια αυτή παίρνει πολλές μορφές. Mοιάζει με κατοστάρι πεταλούδας σε ολυμπιακούς αγώνες ή με παράσταση μπαλέτου Μπολσόι ή με την επίλυση αυτής της σπουδαίας άλυτης εξίσωσης που λέει” Έστω ότι ο χρόνος υπάρχει και είναι δεδομένος, τι κάνεις με αυτόν;”. Αυτή την ιστορία μάς διάβασε η Κατερίνα. Από τότε και μέχρι τώρα, προετοιμαζομαστε και μεις για την αφήγηση αυτής της ιστορίας και είδαμε πολλά πράγματα. Είδαμε το SKROW να γυρνάει ανάποδα και την Αλεξία να του φτιάχνει μια πίσω αυλή με φυσικό, φυσικά, γκαζόν. Είδαμε εφηβικά αμερικανικά θρίλερ, τη Μάγια Πλισέτσκαγια να χορεύει τη λίμνη των κύκνων, απονομές μεταλλίων στους ολυμπιακούς αγωνες κολύμβησης της Ατλάντα το 1996. Είδαμε άπειρες συνταγές με γλάσο και την Έλενα να χορεύει με το Φράνκ Σινάτρα. Είδαμε το Μαλχόλαντ Ντράιβ και όλες τις ταινίες του Ντέιβιντ Λιντς.
Είδαμε τι σημαίνουν οι λέξεις ευτυχία, κούραση, συγχώρεση, χρόνος, φασαρία, ευγνωμοσύνη, σιωπή, πειθαρχεία, διαύγεια, τυφώνας. Είδαμε το πέρασμα του τυφώνα Κατρίνα, την Κατερίνα να γίνεται το διαρκές χιούμορ πίσω από τα φαινόμενα και την Νικολίτσα να κερδίζει το παγκόσμιο κύπελλο. Και τέλος είδαμε με τη Βάσια ότι ο τρόπος για να τα διηγηθούμε όλα αυτά είναι μια σειρά από πλάνα, ένας κινηματογραφικός τρόπος αφήγησης που οι σκηνές αλλάζουν δίνοντας τη δυνατότητα να εστιάζεις άλλες φορές σε λεπτομέρεια κοντινού πλανου, και άλλες φόρες να βλέπεις ένα γενικό, ένα δρόμο την άνοιξη ας πουμε, την Αρχελαου συγκεκριμένα. Αυτό χωρίς τον Τάσο δεν θα γινόταν ποτέ. Έφτιαξε το φώς και έγινε.
Μέχρι τώρα αυτή είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετώ μαζί με τη Βάσια. Η πρώτη φορά που η Κατερίνα παίζει με τη Νικολίτσα. Και το «Μέχρι τώρα» είναι το πρώτο έργο της Κατερίνας. Αυτά μέχρι τωρα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Info: Η Μαρία Φιλίνη γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Σπούδασε υποκριτική στη σχολή «Αρχή» της Νέλλης Καρρά. Μαζί με την Κατερίνα Μαυρογεώργη, το Βασίλη Μαυρογεωργίου, το Σεραφειμ Ράδη και τον Νίκο Μαραμαθά ίδρυσαν το Skrow Theater στο εξωτικό Παγκράτι. Εκτός από την ομάδα Skrow Theater group στην οποία είναι ιδρυτικό μέλος, έχει επίσης συνεργαστεί με την ομάδα Blitz σε παραστάσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, το Θέμελη Γλυνάτση, το Θωμά Μοσχόπουλο, τη Βίκυ Γεωργιάδου. Έχει εργαστεί στη Στέγη γραμμάτων και τεχνών, στο Φεστιβάλ Αθηνών, στο θέατρο του Νέου Κόσμου, στο θέατρο Αμόρε, στο θέατρο Πορεία και θέατρο Πόρτα. Έχει παίξει στις ταινίες «Blast» του Σύλλα Τζουμέρκα και στο «Stage Fright» του Γιώργου Ζώη.
Το έργο Mέχρι τώρα, της Κατερίνας Μαυρογεώργη, παρουσιάζεται στο Skrow Theater. Περισσότερες πληροφορίες.
