Φτιάχνω τον δικό μου χώρο και ελευθερώνομαι… Ζωγραφίζω παρατηρώντας το ορατό, παρουσιάζοντας τη δική μου πραγματικότητα, το πώς βλέπω τον κόσμο.
Επιμένω στο τελάρο, γιατί παρ’ όλες τις δύο διαστάσεις του μου δίνει τη δυνατότητα να εκφραστώ, μαγεύομαι από τους ορίζοντες που ανοίγονται μπροστά μου. Ζωγραφίζοντας χάνομαι μέσα από την περιπέτεια της ζωγραφικής, καθώς ανασύρονται πράγματα και δρόμοι που δεν τα είχα υπολογίσει ούτε φανταστεί προηγουμένως. Αυτή η περιπέτεια, περιπέτεια αυτογνωσίας, είναι που κρατάει άσβεστη την όρεξη μου για ζωγραφική.
Δημιουργώ χώρους, διότι έχω την ανάγκη ενός δικού μου προσωπικού «κλειστού» χώρου για να ελευθερωθώ. Εξαιτίας αυτής της ανάγκης, δημιουργείται στα έργα μου μια ευρυγώνια προοπτική. Θέλω να αισθανθώ μέσα στο χώρο που ζωγραφίζω κάτι σαν φωλιά. Έχοντας το κεφάλι μου σταθερό, κοιτάω δεξιά, αριστερά, πάνω, κάτω, με την άκρη του ματιού. Αυτό με κάνει να αισθάνομαι τελείως ελεύθερη. Μου δημιουργεί παράλληλα μία αίσθηση ιλίγγου, ανατροπής και κίνησης. Ανατροπής της καθιερωμένης εικόνας του χώρου, απ’ όπου γεννιέται μια εικόνα καινούρια, αλλά εντελώς πραγματική. Τα θέματα μου είναι βιωματικά. Δεν θέλω να περιγράψω το χώρο, αλλά να μεταφέρω την αίσθηση που έχω εγώ γι’ αυτό.
Στην τελευταία μου δουλειά, στους κολυμβητές κάτω από το νερό, ο χώρος είναι πάλι κλειστός, αλλά ταυτόχρονα απεριόριστος, το πάνω μέρος του βυθού, το νερό, η άμμος ή τα βράχια δημιουργούν τον «κλειστό» χώρο. Οι κολυμβητές σε πλήρη ελευθερία, σώματα που έχουν χάσει τη βαρύτητα τους, σε ασυνήθιστες στην παραβατικότητα κινήσεις: τους ζωγραφίζω γυμνούς για να δώσω μεγαλύτερη αίσθηση ελευθερίας. Θέλω να φαίνονται σαν να ανήκουν σ’ αυτό το περιβάλλον. Το έντονο φως και οι αντανακλάσεις του νερού πάνω στα γυμνά τους σώματα, οι φυσαλίδες και η άμμος του βυθού μου δημιουργούν έναν ονειρικό κόσμο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το χρώμα και το έντονο φως είναι χαρακτηριστικά των εμμονών μου. Όταν ζωγραφίζω, αγνοώ το πλαίσιο του τελάρου, γι’ αυτό δουλεύω στον τοίχο ή στο πάτωμα. Έχω μανία να χωρέσουν τα πάντα μέσα στο έργο, ακόμη και εγώ. Θέλω να έχω την αίσθηση ότι είμαι μέσα στον πίνακα. Ο τρόπος αυτός με απελευθερώνει.
Η ελευθερία, η αναπνοή, ο ρυθμός, οι αντιθέσεις είναι για μένα πηγή ενέργειας στη ζωγραφική. Το κάθε έργο είναι μια καινούρια περιπέτεια, χωρίς αναμενόμενο τέλος.
Info:
Η Μαρία Φιλοπούλου γεννήθηκε το 1964 στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική στην Ecole Nationale Superieure des beaux-arts, με δάσκαλο τον Leonardo Cremonini, κατά την περίοδο 1984 – 88. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στην ίδια σχολή με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης, κατά την περίοδο 1988 – 89 (λιθογραφία με δάσκαλο τον Abraham Hadad). Έχει πραγματοποιήσει 16 ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Παρίσι, Λονδίνο, Νέα Υόρκη, ενώ το 2009 πραγματοποίησε αναδρομική έκθεση «1989 – 2009» στα Ερμουπόλεια – Πινακοθήκη Κυκλάδων.
Έλαβε μέρος σε ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό. Έχει επίσης λάβει μέρος με την γκαλερί Ζουμπουλάκη στο «Art Paris» το 2002, με την γκαλερί Ariel Sibony: στο «Art London» το 2004, 2005, 2006, 2007 και στο «Art Μiami» το 2005 – 2006. Έργα της βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας, στη Βουλή των Ελλήνων και σε ιδιωτικά μουσεία και συλλογές στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.
Photo:Γιάννης Βαχαρίδης