Ηθοποιός με ιδιαίτερη ερμηνευτική ευαισθησία, η Μαρία Καλλιμάνη, μετρά συνεχώς αξιόλογες συμμετοχές σε σημαντικές παραστάσεις, αλλά και κινηματογραφικές ταινίες. Αυτό το διάστημα, συμμετέχει στο έργο “Το κορίτσι που πέφτει, πέφτει, πέφτει“, που σκηνοθετεί η σημαντική Λίλο Μπάουρ. Μάλιστα, δεν είναι η πρώτη φορά που συναντώνται επί σκηνής. Είχαν ξαναβρεθεί το 2004, στο “Χειμωνιάτικο παραμύθι” του Σαίξπηρ, που παρουσιάστηκε στο Αμόρε.
Εν μέσω δημιουργικού πυρετού, μας προϊδεάζει για την ιδιαίτερη αυτή παράσταση που ανεβαίνει στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών, αλλά και για ό,τι καλλιτεχνικό ετοιμάζει στην συνέχεια!
– «Το κορίτσι που πέφτει, πέφτει, πέφτει» σε σκηνοθεσία Λίλο Μπάουρ, παρουσιάζεται στο Φεστιβάλ Αθηνών. Πώς αξιοποιήθηκαν δραματουργικά τα διηγήματα του Ντίνο Μπουτζάτι και γύρω από ποιους θεματικούς άξονες κινούνται;
Το έργο μας εμπνέεται από την ομώνυμη νουβέλα του σπουδαίου Ιταλού συγγραφέα Ντίνο Μπουτζάτι, «Το κορίτσι που πέφτει, πέφτει, πέφτει», που αποτελεί και τη ραχοκοκαλιά της παράστασης. Ένα νέο κορίτσι, η Μάρτα, πέφτει από έναν ουρανοξύστη γεμάτη όνειρα και ανοίγεται στην περιπέτεια. Καθώς πέφτει, μέσα από τα μάτια της, ερχόμαστε σε επαφή με ιστορίες από άλλες νουβέλες του συγγραφέα, τις οποίες η Λίλο Μπάουρ έχει εντάξει στη βασική αφήγηση.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Εκτός από τις νουβέλες, στην παράσταση υπάρχουν και πολλά στοιχεία εμπνευσμένα από την σύγχρονη πραγματικότητα. Ο Κώστας Φιλίππογλου έχει μεταφράσει τις νουβέλες του Μπουτζάτι στα ελληνικά μεταφέροντας τον αστείο και ποιητικό κόσμο του συγγραφέα και το ύφος του, το οποίο διαπνέει μια ατμόσφαιρα κινηματογραφική.
– Τι κατά τη γνώμη σας εκφράζει η «πτώση» της κεντρικής ηρωίδας, «σ’ ένα ταξίδι μέσα στη ζωή»;
Το κορίτσι που πέφτει μας οδηγεί σ’ ένα ταξίδι στην περιπέτεια της ζωής. Η πτώση της Μάρτα, αλλά και όλων των προσώπων της παράστασης τελικά, είναι η φυσική πορεία από την γέννηση έως το θάνατο. Αναπόφευκτο, στη ζωή όλων μας. Αυτό που διαφοροποιεί την μία πτώση από την άλλη, είναι ο τρόπος της πτώσης: οι συναντήσεις, οι εμπειρίες, η διαδικασία αυτής της διαδρομής που, ως ένα βαθμό, συνδέεται άμεσα με τις επιλογές μας.
– Πείτε μας λίγα λόγια για τα χαρακτηριστικά του δικού σας ρόλου στην παράσταση.
Όλοι οι ηθοποιοί που παίζουμε στην παράσταση έχουμε πάνω από έναν ρόλο. Σκηνές ομαδικές, ρόλοι πολλοί. Πρόκειται για πολλά μικρά στιγμιότυπα όπου, σε ένα μικρό χρονικό διάστημα, ο ηθοποιός έχει πρακτικά πολλές αλλαγές, γρήγορες μεταβάσεις από τον έναν ρόλο στον άλλο. Εξαιρετικά προκλητικό! Ζωντανεύουμε με το σώμα μας ολόκληρους τόπους, δημιουργούμε χώρους. Δεν είναι μόνο η προσέγγιση των ρόλων, αλλά έχουμε να δημιουργήσουμε όλοι μαζί ένα σύμπαν. Όχι κάτι εύκολο, όμως είναι πολύ ενδιαφέρον. Δεν θα ήθελα πω κάτι πιο συγκεκριμένο για τους ρόλους ή να το αποσαφηνίσω παραπάνω, για να μην χαλάσω την έκπληξη.
– Μιλήστε μας και για την συνεργασία σας με την Λίλο Μπάουρ.
Με την Λίλο γνωριζόμαστε εδώ και πολύ καιρό, πρόκειται για μια γνωριμία που φτάνει πια τα 18 χρόνια. Η αδερφή μου είχε συνεργαστεί μαζί της στο Παρίσι, εγώ είχα ακούσει για το Théâtre de Complicité και τις παραστάσεις του, και οργάνωσα ένα σεμινάριο για την Λίλο στην Ελλάδα, για το σωματικό θέατρο. Έπειτα συνεργαστήκαμε στο θέατρο Αμόρε, στο «Χειμωνιάτικο Παραμύθι» του Σαίξπηρ. Μας συνδέει όλα αυτά τα χρόνια μια βαθειά φιλία.
Την ξανασυναντώ τώρα επαγγελματικά μετά από πολλά χρόνια και ξαναζώ αμείωτο το κέφι και την απίστευτη ενέργεια που έχει. Ο τρόπος που δουλεύει διεγείρει τη φαντασία μας και μπαίνεις μέσα στο ‘παιχνίδι’ ολόκληρος, σαν άγραφο χαρτί. Όλος ο τρόπος της έχει μεγάλη απλότητα και στην αρχή αυτό ξαφνιάζει. Απαιτεί όμως ακρίβεια και κομψότητα για να πετύχουν τα πράγματα στην παράσταση που σκηνοθετεί. Απλώνεται σε όλες τις αισθήσεις, χρησιμοποιεί όλο το χώρο, τον ήχο, τη σιωπή, το φως, με ένα συγκλονιστικό τρόπο. Στο «Κορίτσι που πέφτει, πέφτει, πέφτει» το φως πρωταγωνιστεί.
– Ποιο σκέφτεστε να είναι το επόμενο καλλιτεχνικό σας βήμα;
Ήδη κάνω πρόβες για την παράσταση «Οιδίπους Δοκιμές [κάτω απ’ την προσωπίδα ένα κενό]», σε σκηνοθεσία Σύλβιας Λιούλιου, που θα παρουσιαστεί τον Αύγουστο στο Αρχαίο Θέατρο Φιλίππων, ενώ τον χειμώνα θα παίξω στην «Καινούργια σελίδα» του Ο’ Νηλ, που θα ανέβει στο Μικρό Γκλόρια σε σκηνοθεσία Γιάννη Μόσχου.
Διαβάστε επίσης:
Το κορίτσι που πέφτει, πέφτει, πέφτει, της Λίλο Μπάουρ στο Εθνικό Θέατρο – Rex