Μαρία Λατσίνου: H εξέλιξη που χρειάζεται η τετριμμένη έντεχνη ελληνική μουσική

Με αφορμή την κυκλοφορία του live album «Μια Ανάσα Μετά» της Μαρίας Λατσίνου, βρέθηκα το βράδυ της Τετάρτης (26/04) στο ΙΛΙΟΝ plus για να παρακολουθήσω την ζωντανή παρουσίαση του δίσκου ο οποίος ηχογραφήθηκε πριν από σχεδόν έναν χρόνο στον ίδιο χώρο. Παρ’ ό,τι θεώρησα ότι είχα καθυστερήσει, όταν έφτασα στον πολυχώρο γύρω στις 9 το βράδυ, διαπίστωσα ότι επικρατούσε μια ήρεμη ατμόσφαιρα που υποδήλωνε ότι η συναυλία θα ξεκινούσε αργότερα καθώς αρκετός κόσμος συνέχιζε να προσέρχεται στον χώρο με χαλαρούς ρυθμούς. Έτσι, λίγο μετά τις 9.40 οι πρώτοι ήχοι της μπάντας σηματοδότησαν την έναρξη της συναυλίας στον ζεστό και με εξαιρετική ακουστική χώρο με το πρώτο τραγούδι του setlist, το «Μια Ανάσα Μετά» που αποτελεί την φυσική συνέχεια και εξέλιξη του «Μια Ανάσα Δρόμος». Την Μαρία Λατσίνου συνόδευε η πενταμελής της ορχήστρα αποτελούμενη από τον Χρήστο Αλεξόπουλο (πλήκτρα), τον Στέφανο Θεοδωράκη-Παπαγγελίδη (τύμπανα), τη Βάσω Μιχαηλίδου (ακορντεόν), τον Γιώργο Λιάπη (μπάσο) και τον Γιώργο Ανδρουλάκη (κρητική λύρα).

Έπειτα από μια σύντομη εισαγωγή για τον δίσκο, η συναυλία συνεχίστηκε τόσο με παλιά όσο και με καινούρια τραγούδια, όπως το ακυκλοφόρητο «Όλα αυτά που δεν θα γίνουν ποτέ» και το νέο τραγούδι «Σφίγγει ο κλοιός». Ακούστηκαν σχεδόν όλα τα κομμάτια των δίσκων «Μια Ανάσα Δρόμος» και «Μια Ανάσα Μετά», όπως το «Θα είμαι εκεί», το θεατρικό κομμάτι «Ο θίασος κοιμάται», το ρομαντικό «Αν δεν σ’ αρέσει το κρασί», η όμορφη μπαλάντα «Σπασμένο γυαλί», καθώς και το κοινωνικοπολιτικό τραγούδι «Χαμένη Γενιά». Ιδιαίτερα εντυπωσιακή ήταν η ερμηνεία της καλλιτέχνιδος στα κομμάτια «Γενιά», «Ο χρόνος δεν με αφορά» (διασκευή του Αντώνη Λιβιεράτου), «Θα μάγευα λουλούδια» και «Έτσι Γι’ Αλλαγή». Για το κομμάτι «Η γυναίκα που διάβαζε ποιήματα» -μια διασκευή του τραγουδιού από τα Διάφανα Κρίνα- η Λατσίνου πήρε θέση στα πλήκτρα συνοδευόμενη από την λύρα και το ακορντεόν. Επίσης, ακούσαμε το «Ο χρόνος μου τελειώνει» και το μελαγχολικό «Έκαψες τον Μάρτη σου». Έπειτα από έντονο χειροκρότημα, ακολούθησε ένα ολιγόλεπτο encore με το παραδοσιακό τραγούδι «Νανούρισμα Σμύρνης: Μαργαριταρένια» με το οποίο και έκλεισε η καθ’ όλα καλοστημένη συναυλία.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της δίωρης συναυλίας, αυτό που είχα στο νου μου ακούγοντας τη μουσική του Χρήστου Αλεξόπουλου, ήταν η σκέψη ότι κανένας κριτικός δεν θα μπορούσε να την κατατάξει με ευκολία υπό την ομπρέλα ενός μόνο μουσικού είδους ή ιδιώματος. Κάποια τραγούδια είχαν έντονα στοιχεία soul και jazz μουσικής, ενώ άλλα είχαν το χαρακτηριστικό «γκρουβάρισμα» που συναντά κανείς στη rock. Ωστόσο, εάν κάποιος έπρεπε να χαρακτηρίσει τη μουσική της Μαρίας Λατσίνου, δεν θα ήταν λάθος να την θεωρούσε ως έντεχνη, ως cool jazz ή ως soft rock. Όμως, η αλήθεια είναι πως, ουσιαστικά, πολλά από τα κομμάτια της είναι όλα αυτά μαζί και αυτό είναι που, κατά την γνώμη μου, κάνει την Λατσίνου να ξεχωρίζει και να είναι άμεσα αναγνωρίσιμη. Εξάλλου, ποιος είναι ο λόγος τελικά να βάζουμε ταμπέλες και να κατηγοριοποιούμε τα διαφορετικά μουσικά είδη; Πολλές φορές ξεχνάμε ότι μουσική σημαίνει έκφραση και ίσως δεν πρέπει να θέτουμε όρια στην έκφραση αυτή.

Συνολικά, θα μπορούσα να πω πως η χθεσινή συναυλία ήταν μια εξαιρετική  βραδιά και σίγουρα μια ευχάριστη έκπληξη για ένα άτομο που, όπως εγώ, δεν είναι λάτρης της ελληνικής μουσικής σκηνής. Το έντονο πειραματικό στοιχείο, η αυθεντικότητα και η θεατρικότητα της ερμηνείας της Λατσίνου, το χιούμορ και η αμεσότητά της, σίγουρα συνετέλεσαν όλα στην απόλαυση μιας όμορφης μουσικής νύχτας.