Δεν ξέρω πώς αυτό εξηγείται, αλλά μάλλον οφείλεται στην έλλειψη νέων εμπειριών, αυτών των συγκλονιστικών στιγμών που παρατείνουν το χρόνο. Και όταν στα όμορφα νεανικά χρόνια καλείσαι να επιλέξεις τί θα κάνεις το υπόλοιπο της ζωής σου (ενώ εσύ θα ήθελες να αλητεύεις για τουλάχιστον άλλα δέκα χρόνια και να δοκιμάσεις γύρω στις 1500 επιλογές πριν καταλήξεις) παίρνεις αυτό το μονόδρομο που θα σου προσφέρει ασφάλεια και μια καλή σύνταξη (σημαντικό κι αυτό!) και περνάς το υπόλοιπο της ζωής σου στο τρενάκι του χρόνου.
Το να γνωρίζω εκ των προτέρων (ή τουλάχιστον εκτός απροόπτου να υπολογίζω) πού θα είμαι μετά από δέκα-δεκαπέντε-είκοσι χρόνια μου προκαλούσε πάντα μια απέραντη θλίψη. Συρρίκνωνε το χρόνο μου… Σε μια προσπάθεια να «λύσω αυτό τον «κόμπο» του χρόνου και να χωρίσω τις δύο άκρες του σκεφτόμουν μουσική και ταξίδια… Συναυλίες, πρόβες, καινούριος κόσμος, νέες εμπειρίες, ανανεωμένες εικόνες, φρέσκιες καταγραφές… και ξαφνικά η μέρα έχει απέραντες ώρες και τα καλοκαίρια αμέτρητους μήνες.
«Μια ανάσα μετά»…Πέρυσι τέτοια εποχή έγινε η ζωντανή ηχογράφηση και όπου να ‘ναι ανεβαίνουμε στην ίδια σκηνή να παρουσιάσουμε την καταγραφή αυτή, ένα χρόνο μετά. Και σ’ αυτό το χρονικό ανάμεσα έγιναν τόσα πολλά, που κάναμε και πέντε στάσεις, που λέει ο λόγος, για καφέ και ξεμούδιασμα, ενώ το τρενάκι μας περίμενε. Και να που μας επέστρεψε πίσω, στην ίδια σκηνή, με τους ίδιους αλλά και νέους ανθρώπους, με τα παλιά γνώριμα αλλά και νέα τραγούδια, με καθαρές και ήρεμες ανάσες, να χρωματίσουμε εκ νέου το αποτύπωμα εκείνης της στιγμής.
Και αν είναι κάτι που περιμένω, είναι αυτές οι μουσικές στιγμές που λες και ο χρόνος περιμένει να ανασάνει, γιατί, αν και όλα φαίνονται, δεν είναι ποτέ ίδια, και σ’ αυτό βοηθάει κι ο ίδιος χρόνος που σου δίνει την ευκαιρία να το δεις και διαφορετικά μετά από τόσες στάσεις…Παράδοξο;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το άλμπουμ της Μαρίας Λατσίνου, Μια ανάσα μετά, κυκλοφορεί στις 26 Απριλίου. Την ίδια μέρα η Μαρία Λατσίνου θα το παρουσιάσει live στο Ίλιον plus. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να δείτε εδώ.