Η Μαρία Πάστρα αποτυπώνει στα έργα της «στιγμές» στο χωροχρόνο. Η ίδια αναρωτιέται, «Υπάρχει παρελθόν, παρόν και μέλλον ή επιπλέουμε όλοι μαζί, ως αιώνιες κυματοσυναρτήσεις σε ένα παντοτινό τώρα;». Όντας φανερά επηρεασμένη από τις διηγήσεις του πατέρα της από τη ζωή στη μεταπολεμική Αθήνα «διασταυρώνει» το παλιό με το καινούριο σε ένα αέναο παιχνίδι. Για να μπορέσουμε να δούμε τα έργα μέσα από τη δική της μάτια μας παραπέμπει σε ένα απόσπασμα της Olga Tokarczuk από το μυθιστόρημα της Πλάνητες «….Αν μέλλον και παρελθόν είναι ατελείωτα, τότε στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανενός είδους «κάποτε». Διαφορετικές στιγμές του χρόνου αιωρούνται σαν σεντόνια, σαν οθόνες που θα εκπέμψουν μια στιγμή, ο κόσμος αποτελείται από αυτές τις ακίνητες στιγμές, από μεγάλες μετα-απεικονίσεις, ενώ εμείς πηδάμε από τη μια στην άλλη…».
Η Ιστορικός Τέχνης Λουϊζα Καραπιδάκη αναφέρει μεταξύ άλλων για την έκθεση, «H Μαρία Πάστρα πειραματίζεται με την απεικόνιση της σύζευξης διαφορετικών εποχών. Ο χρόνος μεταλλάσσεται αδιάλειπτα στα έργα της, το παρελθόν και το παρόν συμβαδίζει και οι υπερβατικές εικονογραφικές συνυπάρξεις αγγίζουν τη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας.» Συνεχίζει λέγοντας, «Η συγκλονιστική δεκαετία του μεσοπολέμου έρχεται σε αντιπαράθεση με τη σύγχρονη πραγματικότητα: οι ρομαντικές τουαλέτες των κυριών συνυπάρχουν με το αντισυμβατικό σύγχρονο ντύσιμο, τα ετεροχρονισμένα μέσα μεταφοράς με τα σύγχρονα υπερταχύτατα, τα παραδοσιακά επαγγέλματα της εποχής με τις σημερινές εμπορικές δραστηριότητες, τα νεοκλασικά οικοδομήματα με τα μεταμοντέρνα…» και καταλήγει αναρωτώμενη, «Άνθρωποι άλλων εποχών ταξιδεύουν στο μέλλον ή σύγχρονοι άνθρωποι επισκέπτονται το παρελθόν; Το σίγουρο είναι ότι μέσα από την ποιητική ατμόσφαιρα των έργων της ο θεατής ταξιδεύει από εποχή σε εποχή σε υπέροχα αστικά και παραλιακά τοπία και βρίσκεται ανάμεσα σε δυο παράλληλους κόσμους.»
Ο τίτλος της έκθεσης είναι δανεισμένος από την κβαντομηχανική και μια θεωρητική της προσέγγιση στο πρόβλημα του χρόνου, βάσει της οποίας ο χρόνος δεν υπάρχει, είναι ακριβώς η κατάσταση που δεν αλλάζει ποτέ. Η ίδια η καλλιτέχνης δηλώνει: «Μαγεύτηκα από τη σύλληψη και την ονομασία του θεωρήματος και δανείστηκα τον όρο «A Ηistory State» για να βαφτίσω την πρώτη μου ατομική έκθεση. Εξάλλου, νομίζω πως οι σπουδαίοι αυτοί φυσικοί θα μου συγχωρούσαν το δανεισμό γιατί και η επιστήμη χρησιμοποιεί την τέχνη: o μινιμαλισμός και η καλαισθησία είναι επιστημονικά αξιώματα βάσει των οποίων απαλείφονται οι πλεονασμοί και οι ασυμμετρίες όταν οι ερευνητές μάχονται για να αποκαλύψουν τους νόμους της φύσης.»
Καταλήγοντας θα λέγαμε ότι ο θεατής θα ταξιδέψει μέσα από τα έργα της έκθεσης σε ιστορίες του παρελθόντος, εικόνες «παλιές» αναμεμειγμένες με τοπία σημερινά και φιγούρες σύγχρονες. Μια έκθεση που θα μας προβληματίσει και θα μας βάλει στη διαδικασία να σκεφτούμε πόσο γρήγορα κυλά ο χρόνος αφήνοντας τα πάντα γύρω του ανά τους αιώνες, με έναν τρόπο μαγευτικά ακατανόητο, τόσο ίδια και τόσο διαφορετικά ταυτόχρονα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μαρία Πάστρα
Η Μαρία Πάστρα γεννήθηκε στην Αθήνα όπου ζει και εργάζεται μέχρι σήμερα. Αρχικά σπούδασε Χημεία στη Φυσικομαθηματική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών και εργάστηκε είκοσι τέσσερα χρόνια ως στέλεχος στον τομέα των πετρελαιοειδών της ΕΚΟ ΑΒΕΕ-Όμιλος ΕΛΠΕ. Παράλληλα, έκανε τις ακόλουθες σπουδές ζωγραφικής.
Από το 1999 ως το 2001 πήρε μαθήματα ζωγραφικής με τον Δανιήλ Σπυρόπουλο. Από το 2001 ως το 2006 μαθήτευσε δίπλα στον Γιώργο Ρόρρη στους χώρους τέχνης «Άποψη» στο Κολωνάκι και «Σημείο» στου Ψυρρή. Από το 2006 ως το 2012 σπούδασε στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας, ζωγραφική με καθηγητή τον Τριαντάφυλλο Πατρασκίδη, αγιογραφία, νωπογραφία και εγκαυστική με καθηγητή τον Παύλο Σάμιο και Πολυμέσα με το Μάνθο Σαντοριναίο. Επίσης, εξειδικεύτηκε στην Καλλιτεχνική Αγωγή με καθηγήτρια την Τιτίκα Σάλλα. Aπό το 2012 απασχολείται αποκλειστικά ως εικαστικός. Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές.