Ιούνιος 2013. Άσπρα μαλλιά στην κεφαλή. Τρεις τρίχες, μακάρι να ‘ταν κι άλλες. Τι χαζές προκαταλήψεις μας φόρεσαν για να πουλάνε την πραμάτεια τους οι πονηροί κι αρχίσαμε να φοβόμαστε το γήρας. Είναι ωραίο να μεγαλώνεις φυσιολογικά. Νιώθω πιο ελαφριά και ευτυχής από όταν ήμουν 25 κι αλήθεια λέω, δε θα γυρνούσα ούτε μια μέρα πίσω. Η σκέψη μου είναι πιο διαυγής, δεν έχω τόσα “πρέπει” στο μυαλό μου, ξέρω πολλά για τη ζωή και έχω την αυτοπεποίθηση να πω πως δεν είμαι για τίποτα βέβαιη, ούτε για τούτη δω την απόλυτη μου βεβαιότητα.
Τόσο κοντά στον πραγματικό μου εαυτό έχω να νιώσω από παιδάκι, προ Δημοτικού. Πέρασαν εικόνες, εμπειρίες, πάθη, μίση, δράματα, γέλια, φτώχεια, ευμάρεια, κομπλέ. Σα να αρρώστησα, ανάρρωσα, τέλος. Κι όποτε έρθει πια το Τελικόν, είμαι o.k. – θα πάω να ανταμώσω τους μακαρίτες μου κι έχω κάποιους που αγαπώ πολύ.
Επιτέλους ελευθερία, έτσι η ζωή είναι ωραία, με ισορροπία ανάμεσα σε καθήκοντα και απολαύσεις, αφού έχεις μάθει και τή συμπεριφορά που σε ενώνει με τους άλλους. Μιλάω για τον μηχανισμό που σου επιτρέπει να δέχεσαι την αντίρρηση, την απόρριψη, τή διαφωνία από τή μια, να αρνείσαι, να παίρνεις θέση, να κάνεις εχθρούς, να κάνεις λάθος, να μετανιώνεις, να ζητάς συγνώμη και να συγχωρείς με τή σειρά σου από την άλλη.
Ωραίο πράγμα η έκθεση, η συζήτηση , ο διάλογος. Αν αναγνωρίζαμε του καθενός το δικαίωμα να δηλώνει την πεποίθηση του, ούτε θα κρυβόμασταν, ούτε θα θυμώναμε, ούτε θ’ αλληλοστολιζόμασταν με επιθετικούς προσδιορισμούς (παρά μόνο για διασκέδαση). Αν μαθαίναμε την τέχνη της συζήτησής ή καλύτερα της Διαλεκτικής, που γέννησε η χώρα που μας φιλοξενεί και αγαπάμε, θα προλαβαίναμε τή βία πριν να γεννήσει αυγά. Θα έσπαγε και η κατάρα του Διχασμού. Αυτά, στον ουτοπικό κόσμο των Ιδεών.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κάτι τέτοιες ουτοπικές ιδέες φαίνεται, στο απαίδευτο μυαλό μου, πως παράγει κι ο Ευριπίδης ο αρχαίος, στις πικρές του φαρσοκωμωδίες, γιατί έχει χιούμορ και είναι πονηρός αλλά πρώτα απ όλα, σκέφτεται . Γι’ αυτό ασχολούμαστε και τον ψάχνουμε. Και να τρίξουμε λίγο τα κόκαλα του, δεν πειράζει.
Info: H Μαρία Πρωτόπαππα γεννήθηκε το 1971. Αποφοίτησε από το Εμπορικό Κολλέγιο Saint George και από την Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης. Παρακολούθησε μαθήματα στο PCFE Film-making School of Prague, στο Open University of England (Foundation Course in Sociology) και στο Ινστιτούτο Πούσκιν. Έχει κάνει σεμινάρια υποκριτικής με τους: Μ. Λυμπεροπούλου, Α. Ρέτσο, Θ. Τερζόπουλο-A. Demitova, I. Promptova. Εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη στις “Δούλες”, Ζ. Ζενέ του Λ. Βογιατζή στο Θέατρο Κεφαλληνίας, ως συν-σκηνοθέτης στο μονόλογο “ΜΑΙΡΟΥΛΑ” με τη Λ. Κιτσοπούλου στο Εθνικό Θέατρο και έστησε το μονόλογο “Παπαδιαμάντης” για το Φεστιβάλ Σερίφου 2012. Έχει πάρει μέρος σε 40 θεατρικές παραγωγές, 8 ταινίες, 7 τηλεοπτικές σειρές.
Photo: Θάνος Ηλιόπουλος