O κήπος είναι απόλυτα αδιαχώριστος από την ιδέα της αναπαράστασης… ή μήπως όχι; Η πραγματική του παρουσία αναφέρεται μορφολογικά κι εννοιολογικά σ’ έναν αόρατο μακρινό μύθο, στο μύθο του χαμένου παραδείσου. Σε μια μη προσβάσιμη σφαίρα που εξαπλώνεται, που ξεδιπλώνεται και που εκεί ο χώρος φτάνει πέρα από την αναπαράσταση.
Σχετίζεται μ’ ένα μοντέλο υποδοχής και ταυτόχρονα με την πρωταρχική αίσθηση της κατάληξης, του μη αναπαραστάσιμου. Στην πραγματικότητα o κήπος δεν είναι ένα πλάνο, δεν χωράει σε μια ματιά, γιατί ο κήπος δεν είναι αντικείμενο, είναι μια διαδικασία, μια κατάσταση καταδικασμένη σε μόνιμη κίνηση. Ποτέ ίδια, ποτέ στάσιμη, ποτέ βαρετή ή σταθερή, πάντα έτοιμη να υποδεχθεί, να καλωσορίσει, να φιλοξενήσει.
Μέσα στην ιστορία τον συναντάμε μεταξύ άλλων να παίζει παιχνίδια εξουσίας και ιδιοκτησίας. Ο έχων τον κήπο μετατρέπεται σε μονάρχη και ο κήπος σε ένδειξη της δύναμής του και ως μοντέλο ενός τέτοιου συστήματος κουβαλάει όλες τις ευαισθησίες και τις συνθήκες ανισορροπίας που το συντηρούν.
Ο μόνιμος κήπος μοιάζει με όρκο, όπως τη στιγμή που παίρνεις έναν όρκο και πιστεύεις πως θα τον τηρείς για πάντα. Ψέμα… Μύθος! Από μια άποψη αφάνταστα γλυκό καθώς το ψέμα εσωκλείει τη γοητεία των ψευδαισθήσεων και των φαντασιώσεων. Το να μυθεύεις τον κόσμο σημαίνει να τον ερμηνεύεις κι αυτό προϋποθέτει να τον ονοματίσεις για να επικυρώσεις την ύπαρξή του.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο μύθος έχει την ίδια φύση με το όνειρο, αποκτά νόημα μόνο όταν το δούμε σαν μια ολότητα. Και ο κήπος το ίδιο. Τα άνθη είναι απλά άνθη αλλά ο κήπος είναι κόσμος, ένας κόσμος έτοιμος να μιλήσει για την φθαρτότητα, την ελπίδα και τη ματαιότητα της απόφασής μας να τον φέρει στα μέτρα μας.
Η The New Green είναι μια μυθοπλασία. Μια εταιρία που δημιουργεί Μπλε κήπους, που προτείνει την αντικατάσταση του Πρασίνου στη φύση από το Μπλε, ειδικά για σένα ή μόνο για τους άλλους. Προωθεί και διαφημίζει τα νέα τοπία που δημιουργεί στα σημαντικότερα ιστορικά μνημεία και τουριστικά αξιοθέατα και σε καλεί να γίνεις μέρος της. Ν’ ανακαλύψεις όσα δεν τόλμησες, να ταξιδέψεις όπου δεν φαντάστηκες, να γοητευτείς από το ανέφικτο και να νιώσεις μέρος ενός συνόλου με το οποίο δεν συμπορεύτηκες ποτέ.
Info: Η Μαρία Τσάγκαρη σπούδασε Συντήρηση Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης, στο ΤΕΙ Αθηνών. Φοίτησε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας και στην Facultad de Βellas Αrtes στη Μαδρίτη. Το 2012 αποφοίτησε από το Μεταπτυχιακό Εικαστικών Τεχνών στην Α.Σ.Κ.Τ. και από τότε συνεργάζεται με το Θ’ εργαστήριο της σχολής της Αθήνας. Το 2014 στο Παρίσι κέρδισε το 1o βραβείο νέου καλλιτέχνη της Εικαστικής σκηνής της Μεσογείου από τη μή κερδοσκοπική εταιρεία HYam. Δουλεύει με εφήμερα υλικά, στάχτη, λουλούδια, αρώματα, δημιουργώντας προσωρινές εγκαταστάσεις στο χώρο και στο χρόνο και τα τελευταία 2 χρόνια ασχολείται με την έννοια του κήπου. Το καλοκαίρι θα παρουσιάσει στην Ύδρα μια μόνιμη εγκατάσταση στο δημόσιο χώρο, ανάθεση έργου από το ίδρυμα HYam.
* Αναδημοσίευση από το περιοδικό Culturenow Mag, τεύχος 33