To εργαστήριο Ancient Future Solo διοργανώνεται από το Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου με δωρεάν συμμετοχή και προσκαλεί εφήβους να φτιάξουν τα δικά τους χορευτικά έργα με υλικό από τη σχολική διδακτέα ύλη, δίνοντας έμφαση στην ανάπτυξη της προσωπική έκφρασης μέσω της κίνησης. H Μαριάννα Καβαλλιεράτου δημιουργεί ένα εργαστήριο εισαγωγής στη δημιουργική γλώσσα του σύγχρονου χορού και της κίνησης, αποκλειστικά για εφήβους, με ή και χωρίς εμπειρία εκπαίδευσης στον Χορό.
Για τη δραματουργική προσέγγιση των κειμένων, η χορογράφος θα συνεργαστεί με θεατρολόγο, ενώ ο συνθέτης Γιώργος Μιζήθρας, θα συνθέσει πρωτότυπη μουσική για τις δημιουργίες που θα προκύψουν. Οι τελικές δημιουργίες των εφήβων θα μαγνητοσκοπηθούν και θα παρουσιαστούν στο κοινό μέσα από την ιστοσελίδα και τα social media του Φεστιβάλ.
Με αφορμή την νέα αυτή δράση του Φεστιβάλ Αθηνών η Μαριάννα Καβαλλιεράτου μας μιλάει για τη συνεργασία της με τους εφήβους, για το lockdown που πέρασε, αλλά και για τη μαγεία της διδασκαλίας.
-Μιλήστε μας λίγο πιο αναλυτικά για το εργαστήριο «Ancient Future Solo». Ποιο το περιεχόμενο και ο στόχος και σε ποιους απευθύνεται;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το σεμινάριο/εργαστήριο απευθύνετε σε έφηβους, παιδιά από 14-17 ετών. Θα δουλέψουμε πάνω στα κείμενα της Αντιγόνης και της Ελένης ,ως πηγές έμπνευσης για την δημιουργία κινητικών soli, με κύριο άξονα την προσωπική κίνηση των παιδιών.Θα εστιάσουμε στην έννοια του ‘Ηρωα, των ηθικών αξιών ,της ηρωικής πράξης και του ηρωικού ΄σώματος’, κατά τους αρχαίους ,και θα προσπαθήσουμε να το συνδέσουμε με το σήμερα, μέσα από την προσωπική ματιά της νέας γενιάς και με μια φαντασιακή προοπτική προς το άγνωστο μέλλον.
-Πώς είναι να συνεργάζεσαι με εφήβους;
Είναι η πρώτη φορά που συνεργάζομαι με τόσο νέα παιδιά, μέχρι τώρα έχω διδάξει λίγο μεγαλύτερες ηλικίες σε επαγγελματικές σχολές χορού και θεάτρου. Το βλέπω σαν πρόκληση γιατί πάντα τα νέα παιδί, θέλω να πιστεύω, πως κρύβουν μέσα τους δυνάμεις που ούτε τα ίδια πολλές φορές ξέρουν. Είναι και κάπως τρομακτικά ,υπό την έννοια της αγριάδας και της αντίδρασης της φύσης της ηλικίας τους. Ελπίζω σε αυτά και θέλω να μάθω από αυτά.
-Ποιο είναι το σημαντικότερο πράγμα που πιστεύεται πως θα αποκομίσει ένας νέος άνθρωπος από το εργαστήριο Ancient Future Solo;
Να κοιτάξει και να πλαισιώσει από διαφορετική πλευρά την αρχαία τραγωδία και να εκτιμήσει την διαχρονική της αξία, πέρα από τον στεγνό τρόπο διδασκαλίας της στο σχολείου, να καταφέρει να εκφράσει με το σώμα του τον δικό του δυναμισμό στηρίζοντας τις προσωπικές του απόψεις .Μία ακόμα πρόκληση είναι οι βαθύτερες έννοιες και τα μηνύματα των αρχαίων αυτών κειμένων και κυρίως η ιδέα της θνητότητας της φθοράς και του θανάτου ,τα οποία στις συγκεκριμένες ηλικίες σπανίως είναι βιώματα. Η ιδέα της υπέρβασης, των πράξεων πέρα από το ανθρώπινο ,για το οποίο θα πρέπει να παλεύει ο κάθε άνθρωπος. Είναι σημαντικό να πιστέψουν και να καλλιεργηθούν οι έφηβοι μέσα από δημιουργικές διαδικασίες, και η καλλιτεχνική προσέγγιση είναι απαραίτητη σε μια ολοκληρωμένη Παιδεία διότι η τέχνη ,ως μέσω των θνητών έρχεται μέσα από τους ποιητές/ καλλιτέχνες, με την ευρύτερη έννοια ,να ενώσει τον άνθρωπο με τον υπεράνθρωπο , το θεϊκό με τον δαιμόνιο.
-Γιατί αποφασίσατε να έχετε ως αφετηρία την Ελένη του Ευριπίδη και την Αντιγόνη του Σοφοκλή, από τη σχολική διδακτέα ύλη του Γυμνασίου και του Λυκείου, αντίστοιχα;
Γιατί ,θέλουμε να είναι κάποιο οικείο κείμενο και να συμβάλει έτσι το εργαστήριο σε μια πολύπλευρη και διαφορετική προσέγγιση στην κατανόηση και την εμβάθυνσή του, ούτως ώστε να είναι χρήσιμο στα παιδιά στην διεύρυνση της σχολικής τους παιδείας.
-Τι προκλήσεις κρύβει η διοργάνωση ενός εργαστηρίου χορού για εφήβους κάτω από τις ιδιαίτερες υπάρχουσες συνθήκες, οι οποίες απαιτούν και φυσική απόσταση;
Οι παρούσα κατάσταση είναι πρωτόγνωρη για όλους. Το λυπηρό και ανησυχητικό είναι ότι όσο πιο νέοι είναι οι άνθρωποι τόσο ευκολότερα προσαρμόζονται σε νέες καταστάσεις. Η έλλειψη φυσικής παρουσίας, σωματικής επαφής μπορεί σε αυτές τις γενιές να είναι ίσως και ‘αυτονόητη’ λόγω της έκθεσής τους και της εξοικείωσης με την επικοινωνία μέσω οθόνης. Το τρομακτικό είναι η απομόνωση, και οι περιορισμένες επιλογές που μας φέρνει η ‘νέα’ πραγματικότητα, π.χ. συνθήκη Solo, απουσία αίσθησης της αφής με άλλα ανθρώπινα σώματα.’ Ερχόμαστε αντιμέτωποι και με μια άλλη έννοα και διαχείριση του χώρου, την ύπαρξη η μη,του σώματος και την συν η μη συνύπαρξη με άλλα σώματα. ΄Αρα καλούμαστε να μάθουμε τρόπους να λειτουργούμε ως μονάδες και όχι συλλογικά με την φυσική μας παρουσία ,αλλά μέσα από την διάσταση του ψηφιακού χώρου και κόσμου.
-Τι σας γοητεύει στο κομμάτι της διδασκαλίας;
Η διδασκαλία είναι ένα ατέρμονο ταξίδι στην γνώση. Για να διδάξεις πρέπει να είσαι ανοιχτός στο να μαθαίνεις κι εσύ νέους τρόπους ,να συμβαδίζεις όσο μπορείς με τις ανάγκες και τις πραγματικότητες τις κάθε γενιάς ,να ακούς τους μαθητές σου. Μόνο έτσι και μέσω του διαλόγου μπορεί να λειτουργήσει σαν δίαυλος η εκπαίδευση .Η αναζήτησή μου μέσα από την διδασκαλία είναι η ‘μετακίνηση’ ,το πώς θα λειτουργήσει η πληροφορία ως πηγή έμπνευσης και καλλιέργειας ,θα μεταμορφωθεί σε εμπειρία και δεν θα παραμείνει απλά πληροφορία .Η πληροφορία υπάρχει παντού, το θέμα είναι πως την επεξεργαζόμαστε και την διαχειριζόμαστε ούτως ώστε να δημιουργήσουμε ερωτηματικά, να ‘ταρακουνήσουμε’ τα πνεύματα των μαθητών μας, και στη συνέχεια να μας ‘ταρακουνήσουν’ κι εμάς.
-Πώς βιώσατε το lockdown που μας πέρασε; Τι σας δυσκόλεψε περισσότερο;
Το βίωσα με πολλαπλά σκαμπανεβάσματα. Η κάθε μέρα ενώ ήταν κάπως αναμενόμενη μετά από κάποιο διάστημα, ήταν για μένα σε συναισθηματικό επίπεδο σαν το ‘Ρώσικο Βουνό’. Ήρθα αντιμέτωπη με το εαυτό μου κυρίως ,αλλά και με τα κοντινά αγαπημένα μου πρόσωπα, με τα οποία συμβίωσα αναγκαστικά …(χαχαχα). Θύμωσα με εκείνους που έλεγαν «Ααα εγώ πέρασα πολύ καλά στην Καραντίνα….»(χαχαχαχα) .Πώς μπορώ να είμαι καλά όταν μου επιβάλλεται μια συνθήκη;; Το αντιφατικό ήταν πως ενώ είμαι αρκετά μοναχικός άνθρωπος και λατρεύω τις παύσεις… ,η δουλειά μου είναι πολύ συλλογική, κι ανακάλυψα το πόσο μου ‘έλειψαν΄ οι άνθρωποι, οι συνεργάτες και ο κοινός χώρος που μοιραζόμαστε. Κι ίσως τελικά και κατόπιν εορτής ,το δυσκολότερο να είναι η επαναφορά σε αυτή την υποτιθέμενη ‘νέα πραγματικότητα’, όπου στην ουσία δεν άλλαξε κάτι προς το καλύτερο…. Μας έφερε, και ακόμα είμαστε ,στον χώρο των παραστατικών τεχνών ,αντιμέτωπους με μια ‘νέα αρχή’ στο Κενό… στο μη υπαρκτό, στο μη ζωντανό, στο κλειστό… στο απόν. Το τώρα και το αύριο για μένα είναι τα πιο άβολα ,αβέβαια και κλειστοφοβικά. ‘Ισως το πιο αισιόδοξο σενάριο να είναι πως ΟΛΟΙ είμαστε μέσα σε ΑΥΤΟ, ανεξάρτητα επαγγέλματος ιδιότητας και ηλικίας ,αλλά και πάλι δεν το βλέπουμε συνολικά…
