Έχοντας ως βάση τις σπουδές ιστορίας τέχνης, η Μαριάννα Παναγιωτούδη επιχειρεί να δημιουργήσει μια σχεδόν εικονογραφική αφήγηση της ιστορίας των πολιτικών δολοφονιών στη σύγχρονη ελληνική ιστορία: μια εικαστική προσέγγιση για το πώς οι εικόνες των θυμάτων οφείλουν να εγγραφούν στην τέχνη. Συνεχίζοντας μια σχεδόν απαρατήρητη καλλιτεχνική παράδοση της απεικόνισης της πολιτικής βίας και της συνήθους έκβασής της, το θάνατο, η Παναγιωτούδη παράγει όχι μόνο μια σειρά έργων αλλά και μια νέα ιστορική θέαση των πολιτικών ανθρωποκτονιών που έχουν ταλανίσει τη χώρα. Οι δολοφονίες που πραγματεύεται είναι αυτές των Τάσου Τούση (1936), George Polk (1948), Γρηγόρη Λαμπράκη (1963), Διομήδη Κομνηνού (1973), Σταματίνας Κανελλοπούλου (1980), Ιάκωβου Κουμή (1980), Μιχάλη Καλτεζά (1985), Νίκου Τεμπονέρα (1991), Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (2008), Παύλου Φύσσα (2013) και Ζακ Κωστόπουλου (2018).
Η καλλιτέχνιδα επιλέγει να απεικονίσει τους απελθόντες είτε προθανάτια, μετά την επίθεση που δέχθηκαν, είτε μεταθανάτια. Σε πρώτο επίπεδο, το νεκρό σώμα μοιάζει να προκαλεί αισθήμα σοκ. Ωστόσο, η απεικόνιση των αποθανόντων κατέχει περίοπτη θέση στην ιστορία τέχνης, από τις εξυμνητικές χριστιανικές εικόνες, τον διδακτικό συμβολισμό του memento mori και την έξαρση του γκροτέσκου κατά το Μπαρόκ έως την σουρεαλιστική εμμονή με το cadavre exquis και, πιο πρόσφατα, την αδιαμεσολάβητη αποτύπωση του νεκρού από σύγχρονους καλλιτέχνες. Επιπλέον, ο τίτλος της έκθεσης συνδέεται άμεσα με την ιστορία τέχνης μέσω της χριστιανικής εικονογραφικής παράδοσης. Οι Επιτάφιοι Θρήνοι του Χριστού (Lamentations) είναι ένα ιδιαίτερα σύνηθες θέμα στη χριστιανική τέχνη από τον Ύστερο Μεσαίωνα έως το Μπαρόκ, στο οποίο το σώμα του Χριστού, μετά τη σταύρωση, αποκαθηλώνεται και οι οικείοι θρηνούν πάνω από τη σορό.
Από τον θρησκευτικό θρήνο μέχρι το συλλογικό πένθος, η απώλεια και η θλίψη που προκύπτουν ως αποτέλεσμα του θανάτου – πολλώ δε μάλλον των εν ψυχρώ δολοφονιών που διαπράχθηκαν προκειμένου να επιτευχθούν πολιτικοί στόχοι, να επιβληθούν ιδέες και να εμπεδωθεί ο φόβος – οφείλουν να βρουν μια εξωτερική έκφραση σε τόσο ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.
Το αφετηριακό φωτογραφικό υλικό που χρησιμοποιεί η καλλιτέχνιδα το δανείζεται από το δημόσιο χώρο – τον Τύπο, την τηλεόραση, το Διαδίκτυο και τα αρχεία – και αποτελεί την απόδειξη που τεκμηριώνει τα γεγονότα αυτά ως αδιαμφισβήτητα. Όπως υποστηρίζει η Αμερικανίδα συγγραφέας Susan Sontag, η φωτογραφία δεν ανακαλεί αναμνήσεις αλλά αποδεικνύει γεγονότα, και σε αντίθεση με τις κατασκευασμένες εικόνες μπορεί να αποτελέσει απόδειξη. Η Παναγιωτούδη κινείται ακριβώς στην αντίθετη πορεία, μετουσιώνοντας τα φωτογραφικά τεκμήρια σε πίνακες ζωγραφικής, ξυλογραφίες και μονοτυπίες, διεγείρει τη συλλογική μνήμη και αφηγείται την ανισότητα και την αδικία την οποία έχουν υποστεί τα άψυχα κορμιά.