Η Έκθεση του Μάριου Ελευθεριάδη με τίτλο «Η αμαρτία σώζει – Εξομολογήσεις», φιλοξενείται στο ξενοδοχείο «Eagles Palace Hotel and Spa»…
… και τα εγκαίνια θα γίνουν το Σάββατο 7 Ιουλίου και ώρα 20:00.
Ο Μάριος Ελευθεριάδης, γνωστός καλλιτέχνης και τακτικός καθηγητής της Ανώτατης Εθνικής Σχολής Καλών Τεχνών της Λιμόζ, μετά την πετυχημένη παρουσία του στο “OPEN της Βενετίας” τον περασμένο Σεπτέμβριο, παράλληλα με τη “Mostra της 54ης Μπιενάλε της Βενετίας” και την ατομική του έκθεση στην γκαλερί Λόλα Νικολάου, η οποία σχολιάστηκε πολύ ενώ παράλληλα ενθουσίασε το κοινό της Θεσσαλονίκης, συνέχισε παρουσιάζοντας τρεις εικαστικές ενότητες από την σειρά “Η αμαρτία σώζει”, στο ξενοδοχείο “The Excelsior”.
Κορύφωση της συνεργασίας του καλλιτέχνη και της γκαλερί που τον εκπροσωπεί με τον Γενικό Πρόξενο της Γαλλίας και Διευθυντή του Γαλλικού Ινστιτούτου Θεσσαλονίκης, κ. Christian Thimonier και τον Πρόεδρο του Ομίλου Μακεδονικών Ξενοδοχείων, κ. Κωσταντίνο Τορνιβούκα, αποτελεί η διοργάνωση μιας μεγάλης έκθεσης με 70 και πλέον έργα από τις τελευταίες ενότητες της πετυχημένης του σειράς “EL PECADO SALVA” στους χώρους του “Eagles Palace Hotel & Spa”, στην Ουρανούπολη της Χαλκιδικής.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Κατά την περιήγηση στους χώρους του Eagles Palace συναντά κανείς ευρηματικές εγκαταστάσεις όπως αμαρτοπαγίδες, ζωόμορφους άρχοντες, κενούς θρόνους, κουνέλια, φασιανούς, σωσίβια, όπλα, ιστιοσανίδες, χαλιά, πορσελάνες και άλλες δημιουργικές κατασκευές. Ο καλλιτέχνης, συνδυάζοντας, άλλοτε ταπεινά, κι άλλοτε πολυτελή ή φαντεζί, ετερόκλητα υλικά, επιχειρεί να συνδέσει το φανταστικό με το ρεαλιστικό, το ιερό με το παγανιστικό, την απλότητα με την εκζήτηση, μέσα από μια εικαστική φόρμα με απόλυτα κριτική στάση απέναντι στο κιτς, προκαλώντας έκπληξη!
Ο Μάριος Ελευθεριάδης “καλύπτει τη διαδρομή ανάμεσα στο κιτς και το ωραίο, σ’ έναν υπέρτατο άθλο τέχνης” και ανατρέχει στην πρωταρχική έννοια της αμαρτίας που ταυτίζεται με την αστοχία. Δικαιολογώντας το γενικό τίτλο, ο Μάριος ομολογεί την προσωπική του διαπίστωση ότι “Η Αμαρτία δεν είναι απλά χρήσιμη αλλά και απαραίτητη για την κατάκτηση της αυτογνωσίας.”
Η γνωστή ιστορικός και κριτικός τέχνης Θάλεια Στεφανίδου αναφέρει στο κείμενό της για τον καλλιτέχνη […]: “Τοτεμικά στελέχη αφιερωματικής και βέβηλης σκηνογραφίας, μια ειρωνική απάντηση στην “Υψηλή” και στη “Μεγάλη” τέχνη. […] “Μια ιδιόμορφη γλυπτική σύνθεση που αποτελεί μια πρόταση αισθητική και πολιτική μαζί, κάνοντας ένα ομολογητικό σχόλιο για τα σύμβολα της βαθύτατα αμαρτωλής και γι\’ αυτό ενοχικής δυτικής κουλτούρας.”
Aντίστοιχα, ο Carlos Jover, Κριτικός Τέχνης στη Μαγιόρκα όπου εδώ και χρόνια παρακολουθεί τη δουλειά του Μάριου, αναφέρει στο κείμενό του πως “Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολύπλοκη έκθεση, σπάνιας ομορφιάς, που υπερβαίνει τις προϋποθέσεις αυτής της έννοιας. Όπως συμβαίνει με το έργο των μεγάλων καλλιτεχνών, πολλοί που δεν θα καταλάβουν πλήρως την ιδέα της έκθεσης “Η αμαρτία σώζει”, θα αντιληφθούν, ότι παρ’ όλ’ αυτά, θα αποτυπωθεί στη μνήμη τους και μετά από μερικά χρόνια, πιθανώς, θα αποκαλυφθεί όλο της το μεγαλείο.”
Ο Hölderlin αναφέρει ότι “εκεί όπου υπάρχει κίνδυνος, εκεί εμφανίζεται κι αυτό που σώζει”. Κι έτσι είναι, διότι το μοναδικό που προκύπτει από την αίσθηση ασφάλειας είναι η εγκεφαλική υπόταση, ο λήθαργος και η συναισθηματική κυκλικότητα. Ολ\’ αυτά είναι κινητήριες αρχές της στάσιμης κοινωνίας, της αστικής τάξης ή εκείνης της ακίνητης δημοκρατίας, που παραμένει “ασφαλής” έναντι κάθε αλλαγής ενώ καταλήγει “κρυμμένη” πίσω από την πλάτη της ιστορίας, την οποία υπερασπιζόταν ο Πλάτωνας ως την καταλληλότερη συνταγή πρακτικής φιλοσοφίας. Αν δεν υπήρχε το κακό, προς τα πού θα κατευθυνόμασταν; Χωρίς τον θάνατο σαν σκηνικό στο βάθος, πώς θα μπορούσαμε να νοιώθουμε ερωτική έλξη ο ένας για τον άλλον; Αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος να χάσουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο, τι αξία θα είχε η εύθραυστη πίστη του; Μόλις τελείωνε αυτό το τρομερό ταξίδι θα καταλήγαμε στην απόλυτη διάλυση, σε μια κατάσταση πιο ολέθρια κι απ’ τον ίδιο τον θάνατο. Αυτή είναι η κατάσταση που, μετά τις απαστράπτουσες σπίθες ενός πρόστυχου τεχνητού παραδείσου, μας προτείνει ο Μάριος, που ως συνήθως και πάλι μας εκπλήσσει. Χρησιμοποιώντας μια ορολογία σκοπίμως θρησκευτική -“αμαρτία”, “σωτηρία”, “θεϊκό”- μας οδηγεί σ’ έναν κόσμο στον οποίο ίσως “ο άνθρωπος να είναι το μέτρο των πάντων”, και μεταξύ αυτών και της ίδιας της θρησκείας. Στην τεράστια παγίδα που μας στήνει ο Ελευθεριάδης, η διάπραξη της αμαρτίας είναι αυτή που την εξουδετερώνει: «η αμαρτία παύει να είναι αμαρτία όταν τη διαπράττεις”. Από το “πάθος” του κακού, για να συνεχίσει την πορεία του ο άνθρωπος, οι μοναδικές δυνατότητες που του προσφέρονται είναι αυτές που φέρουν το λειτουργικό άρωμα της σωτηρίας.
Λίγα λόγια για τον καλλιτέχνη:
Ο Μάριος Ελευθεριάδης είναι εικαστικός καλλιτέχνης και τακτικός καθηγητής στην Ανώτατη Εθνική Σχολή Καλών Τεχνών της Λιμόζ-Ομπισόν, στη Γαλλία. Σπούδασε στην Ανώτατη Εθνική Σχολή Καλών Τεχνών της Μπουρζ στη Γαλλία και στη Σορβόννη στο Παρίσι (Πλαστικές Τέχνες). Απέκτησε Διδακτορικό Δίπλωμα Έκδοσης-Εκτύπωσης από την Ανώτατη Εθνική Σχολή Καλών Τεχνών στο Ρέικιαβικ της Ισλανδίας. Το 2001 βραβεύτηκε στο διαγωνισμό που οργανώνει το Ίδρυμα Miró της Μαγιόρκα σε συνεργασία με τους Sotheby’s. Έχει πραγματοποιήσει 25 ατομικές εκθέσεις και performances, σε διεθνείς εκθέσεις, μουσεία και γκαλερί ανά τον κόσμο ενώ παράλληλα συμμετέχει σε residencies, φεστιβάλ και μπιενάλε. Έργα του υπάρχουν σε δημόσιες και ιδιωτικές συλλογές ανά τον κόσμο.