Μάριος Φούρναρης: Ας επενδύσουμε στην τέχνη, όχι ως εμπόρευμα, αλλά ως μέσο ανύψωσης του νου 

-Αρχικά, σπουδάσατε στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο, στο Τμήμα Αγρονόμων Τοπογράφων, ενώ το 2010 αποφοίτησε από το Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Ποια ήταν εκείνη η καθοριστική στιγμή που σας έκανε να αλλάξατε πορεία και να ασχοληθείτε με τα εικαστικά;

Νομίζω πως καθοριστικό ρόλο διαδραμάτισε η ίδια η είσοδος μου στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Το Πολυτεχνείο μέσα από το αυστηρό πρόγραμμα σπουδών του, τον ιστορικό του ρόλο και το ανθρώπινο δυναμικό, για εμένα υπήρξε ο χώρος διαμόρφωσης της ταυτότητας του ακαδημαϊκού πολίτη. Μέσω αυτής ανακάλυψα την έννοια της πραγματικής παιδείας, το διάβασμα, την πολιτική, την ποίηση, έμαθα να έχω μια σκέψη ανοικτή και ελεύθερη απέναντι στον εαυτό μου και στον χώρο, απέναντι στην ίδια την πόλη, που τότε υπήρξε το αντικείμενο μελέτης μου και την κοινωνία. Όλα αυτά, σε συνδυασμό με τη επιθυμία μου να δημιουργώ εικόνες και πράγματα με τα χέρια μου, με βοήθησαν σταδιακά να συνειδητοποιήσω πως μονάχα μέσω της τέχνης μπορούσα να ολοκληρώσω την προσωπικότητα μου, τον λόγο και την σκέψη μου.

Κάπως έτσι άρχισα σταδιακά να ψηλαφώ τις παρυφές του απέραντου κόσμου της ζωγραφικής, να ανακαλύπτω τεχνικές σχεδίου και χρώματος, δουλεύοντας παράλληλα με τις σπουδές μου βιοποριστικά, άλλοτε ως σκιτσογράφος σε εφημερίδες και άλλοτε ως αγιογράφος, βρίσκοντας σε κάθε ένα από αυτά τα πεδία ξεχωριστό ενδιαφέρον. Βεβαίως η έννοια τότε της τέχνης υπήρξε για μένα ένα άγνωστο ομιχλώδες τοπίο, που έκανε το κάθε βήμα μου σε αυτό να μοιάζει μετέωρο, ίσως και επικίνδυνο. Τότε ήταν που γνώρισα δύο σπουδαίους δασκάλους της ζωγραφικής, τον Τάσο Μισούρα και τον Κώστα Μαρκόπουλο, οι οποίοι δείχνοντας μου τον σωστό δρόμο, σιγούρεψαν το βήμα μου, γεμίζοντας με αυτοπεποίθηση για το μέλλον. Τώρα πια μέσα από την απόσταση της εμπειρίας των χρόνων, βλέποντας τόσο την προσωπική μου διαδρομή, όσο και τη διαδρομή άλλων συναδέλφων, νομίζω πως εν τέλει, το επάγγελμα μας, αποτελεί μια επιλογή που πολύ περισσότερο μας διαλέγει παρά τη διαλέγουμε.

-Σήμερα, είστε υποψήφιος διδάκτορας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Πώς συνδυάζονται τα καλλιτεχνικά με τα ακαδημαϊκά μονοπάτια;

Σίγουρα η καλλιτεχνική έρευνα δεν είναι εύκολο να συνδυαστεί, πόσο μάλλον να συνδεθεί με την επιστημονική μέθοδο, καθώς διαφέρουν σε πολλά σημεία και κυρίως στο ζήτημα που αφορά την αντικειμενική γνώση, η οποία εξάγεται μέσα από την επαλήθευση του πειράματος. Παρόλα αυτά στη σύγχρονη εποχή η τέχνη συχνά χρησιμοποιεί εργαλεία της επιστημονικής μεθόδου, για να δημιουργήσει ολοκληρωμένα εννοιολογικά, διαδραστικά, ή διαθεματικά project, τα οποία επεκτείνουν τα όρια του καλλιτεχνικού ενδιαφέροντος σε ολοένα και περισσότερα πεδία της επιστημονικής γνώσης, όπως οι ανθρωπιστικές σπουδές και οι εφαρμογές υψηλής τεχνολογίας. Αυτού του είδους η συνεργασία ανάμεσα στην τέχνη και την επιστήμη, άλλοτε παράγει εξαιρετικά αποτελέσματα και άλλοτε αποτελεί το καταφύγιο μιας σημαντικής ετεροβαρούς έλλειψης στο απόθεμα καλλιτεχνικής σκέψης ή επιστημονικής γνώσης.

Προσωπικά επιλέγοντας ως πεδίο επιστημονικής έρευνας την ιστορία της τέχνης, επιχειρώ να κατανοήσω καλύτερα τους μηχανισμούς γέννησης, μετάδοσης και σύνδεσης της τέχνης με τις ιστορικές συνθήκες και τους παράγοντες της πραγματικής ζωής. Αυτός είναι και ο λόγος που επέλεξα ως αντικείμενο μελέτης την Arte Povera και την σχέση που είχε με τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την Ευρώπη στο τέλος της δεκαετίας του 1960 – αρχές της δεκαετίας του 1970 και το αίτημα διαμόρφωσης μιας νέας συνθήκης ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση, την συνθήκη ενός νέου ανθρωπισμού. Κατακτώντας λοιπόν τους μηχανισμούς της επιστημονικής μεθόδου, κατανοείς καλύτερα και τους μηχανισμούς της προσωπικής καλλιτεχνικής πρακτικής, αξιολογώντας και διευρύνοντας τις πηγές και τις μεθόδους σου προς την κατεύθυνση συνειδητοποίησης του ρόλου του έργου της τέχνης στον «μεγάλο πίνακα», όχι μόνο ως ένα αισθητικό γεγονός, αλλά ως μια πράξη προσφοράς στο κοινωνικό γίγνεσθαι.

-Η νέα σας έκθεση με τίτλο «Hiraeth», θα φιλοξενηθεί από τις 24 Ιανουαρίου στην Γκαλερί Alma. Πείτε μας λίγα λόγια για την κεντρική ιδέα της έκθεσης, αλλά και τον συμβολισμό του τίτλου της.

Ο τίτλος της έκθεσης αποτελείται από την Ουαλική αμετάφραστη λέξη Hiraeth, η οποία μπορεί να προσδιοριστεί με το νόημα μιας αόριστης «νοσταλγίας» ή πιο συχνά μιας ασαφούς θλίψης η οποία προκαλείται από τον νόστο της επιστροφής στην πατρική εστία. Το νόημα της είναι κάτι περισσότερο από την έλλειψη κάποιου πράγματος ή την έλλειψη της θαλπωρής του σπιτιού. Πρόκειται για τον υπαινιγμό μιας νοσταλγικής έλλειψης, η οποία αφορά την ανάμνηση, ενός περασμένου χρόνου, μιας εποχής ή ενός αγαπημένου προσώπου. Είναι η γλυκόπικρη μνήμη της αίσθησης ότι κάτι ή κάποιος, που μπορεί να υπήρξε στο παρελθόν, μας λείπει, αλλά ταυτόχρονα είμαστε ευγνώμονες για αυτό/αυτόν, για την ύπαρξη του ή ακόμα και για την απουσία του. Η έννοια της λέξης Hiraeth είναι χρονικά ασυνεχής και μη πεπερασμένη, καθώς μπορεί να προσδιορίζεται στο παρελθόν, στο παρόν ακόμη και στο μέλλον, και να αναφέρεται σε όλα όσα υπήρξαν, υπάρχουν και όλα εκείνα τα οποία τολμήσαμε να ονειρευτούμε και δεν πρόκειται να υπάρξουν ποτέ. Αν ήταν μουσική θα ήταν σίγουρα ένα Fados, που θα το ακούγαμε κάπου στον Πορτογαλικό νότο ένα απόγευμα καλοκαιρινής βροχής.

Για μένα η λέξη Hiraeth αποτελεί την αφορμή και το πλαίσιο μιας διαλεκτικής συνάντησης στοιχείων της ατομικής και συλλογικής μνήμης του παρελθόντος στο παρόν, αλλά και έναν οδηγό επιβίωσης για το μέλλον. Ήθελα πολύ να αναδείξω αυτή την απροσδιόριστη έλλειψη της γενιάς μου, της πιο αδικημένης ίσως γενιάς των τελευταίων δεκαετιών, η οποία μεγάλωσε με τους όρους και το ελπιδοφόρο όραμα ενός ευημερούντος μέλλοντος, το οποίο όμως δεν ήρθε ποτέ. Τι μας οδήγησε όμως σε αυτή την κατάσταση; Τα έργα της έκθεσης, νομίζω περιπλέκονται γύρω ακριβώς από το συγκεκριμένο ερώτημα, προσπαθώντας άλλοτε με ειρωνεία και άλλοτε με ευαισθησία να ανακαλύψουν την απάντηση, μέσα από την νοσταλγική επιστροφή στην μόνη αληθινή πατρίδα του ανθρώπου που είναι η μνήμη.

– Τι έργα θα δουν οι επισκέπτες της έκθεσης «Hiraeth»; Υπάρχει κάποιο που να ξεχωρίζετε;

Με μια πρώτη ματιά ο θεατής ίσως παραξενευτεί από το πλήθος των ετερόκλητων στοιχείων τα οποία απαρτίζουν την έκθεση. Στο κέντρο του χώρου θα δει στημένη μια μεγάλων διαστάσεων εγκατάσταση, ενώ διάσπαρτα στους τοίχους υπάρχουν μικρές κατασκευές, σχέδια με μολύβι και ζωγραφική σε ξύλο. Στις εγκαταστάσεις και τις κατασκευές, κυρίαρχο ρόλο διαδραματίζουν τα υλικά και ο τρόπος λειτουργίας τους στην καλλιτεχνική σύνθεση. Ανάμεσα στα έργα, ο θεατής μπορεί να αναπτύξει γρήγορα μια αναπάντεχη αίσθηση οικειότητας, καθώς πολλά από τα στοιχεία τους, αποτελούνται από κοινότυπα αντικείμενα καθημερινής οι έννοιες των οποίων πλέον μετασχηματίζονται και δημιουργούν ένα νέο πλαίσιο νοηματικής εκφοράς, το οποίο δεν αφηγείται ούτε αναπαριστά κάτι, απλά «είναι». Περίπου το ίδιο ισχύει και για τα σχέδια και τη ζωγραφική, με τη διαφορά ότι εδώ το βάρος της εικαστικής σύνθεσης δεν επικεντρώνεται στην υλικότητα αλλά στον τρόπο λειτουργίας των συμβόλων που συγκεντρώνονται στην ζωγραφική επιφάνεια.

Η παράσταση εδώ λειτουργεί ως ένας κώδικας στοιχείων ο οποίος αν και άμεσα αναγνωρίσιμος δεν νοηματοδοτείται λογικά, στο πλαίσιο μιας επιφανειακής ρεαλιστικής αφήγησης, αλλά μιας μεταμορφωτικής εμβαθούς συνδυαστικής αξιολόγησης των συμβολισμών που αυτά τα στοιχεία περιέχουν. Εδώ κυριαρχεί η αντίθεση της ευαισθησίας και δύναμης του θηλυκού στοιχείου και της φύσης, με την σκληρότητα και την ψυχρότητα των μηχανικών και τεχνολογικών εφαρμογών, το προγλωσσικό στοιχείο, με το σύγχρονο, μια συνάντηση του παρελθόντος, με το παρόν και το μέλλον. Ανάμεσα στις κατασκευές και τη ζωγραφική δεν θα μπορούσα εύκολα να ξεχωρίσω ή να εξαιρέσω κάποια περισσότερο ή λιγότερο. Νομίζω ότι καθένα από τα έργα έχει τον δικό του λόγο και ρόλο στην έκθεση, και όλα μαζί παρά τις εμφανείς αντιθέσεις τους, εν τέλει ολοκληρώνουν το χαρακτηριστικό προφίλ της προσωπικότητας που τα δημιούργησε, δίνοντας στον θεατή την αληθινή εικόνα του δημιουργού τους. Όταν καθημερινά ασχολείσαι με την τέχνη δεν φτάνει μονάχα να είσαι ειλικρινής, χρειάζεται να είσαι αληθινός.

– Από πού αντλείτε έμπνευση για τα έργα σας;

Γενικά θεωρώ πως καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση κάθε έργου τέχνης, διαδραματίζει η προσπάθεια, μέσω της εμπειρίας, ερμηνείας του εαυτού μας και του κόσμου σε σχέση με τα φαινόμενα που τον απαρτίζουν. Ο Γιάννης Κουνέλλης – και πριν ακόμα από αυτόν ο Yves Klein – επικαλούμενος συχνά την ιδιότητα του ως «ζω-γράφος», δηλαδή αυτός οποίος σχεδιάζει τη ζωή, ήθελε ακριβώς να δώσει έμφαση στην σχέση διασύνδεσης της τέχνης με τη ζωή. Σε αυτό το πεδίο υπάρχει μια τεράστια εν δυνάμει πρόκληση για κάθε σύγχρονο καλλιτέχνη: η μεταμόρφωση του καθημερινού, του κοινότυπου σε τέχνη, τόσο σε επίπεδο αντικειμένων όσο και σε επίπεδο εννοιών. Η μεταμορφωτική αυτή δύναμη, αποτελεί τον πυρήνα λειτουργίας των εμπνεύσεων μου, διότι ακριβώς μπορεί να δημιουργήσει στο έργο συνθήκες αυτονομίας, πολυσημίας και συλλογικού ενδιαφέροντος. Τα τρία αυτά στοιχεία συνδέονται κατά κάποιο τρόπο και με ένα άλλο πεδίο μελέτης το οποίο με ενδιαφέρει ιδιαίτερα, τον μύθο και την ιστορία. Οι μηχανισμοί κατασκευής του μύθου, η αλληγορία, ο συμβολισμός και η αναγωγή της αφήγησης στην ιστορική πραγματικότητα, αποτελούν το μέσο μιας έμμεσης κατανόησης των πιο απρόσιτων και δυσνόητων πλευρών του ατομικού και συλλογικού ασυνείδητου.

Από την άλλη η ίδια η ιστορική μνήμη, είτε αφορά την ιστορία της τέχνης, είτε την πολιτική ιστορία, δίνει την δυνατότητα επανεξέτασης σημείων τα οποία στο παρόν βρίσκουν νέο ενδιαφέρον, επιτρέποντας παράλληλα την κατάθεση ενός «σχολίου», με ιδιαίτερα επίκαιρο χαρακτήρα. Επομένως θα έλεγα πως οι εμπνεύσεις μου διαμορφώνονται μέσα από την εμπειρική παρατήρηση του σύγχρονου οικείου περιβάλλοντος της καθημερινότητας, και την αναγωγή των αποτελεσμάτων αυτής της παρατήρησης, στη συγκριτική μελέτη στιγμιότυπων της ιστορικής μνήμης ή στον μηχανισμό δημιουργίας αλληγορικών μετασχηματισμών της υπόστασης του μύθου.

-Ο Ιστορικός Τέχνης Γιάννης Μπόλης επισημαίνει στον κατάλογο της έκθεσης: «Η ομορφιά και ο αισθησιασμός των θεμάτων, η σουρεαλιστική αντιπαράθεση ή ο συνδυασμός ετερόκλητων εικόνων, το διάχυτο ρομαντικό πνεύμα εντείνουν την αμφισημία και την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα της ζωγραφικής του Μάριου Φούρναρη». Εσείς τι θέλετε να μεταδώσετε μέσα από το έργο σας;

Αυτό που εν τέλει αφήνει πίσω της ως παρακαταθήκη κάθε έκθεση, είναι η διαλεκτική συνάντηση του θεατή με το έργο, η επικοινωνία του «καλλιτέχνη» με το «κοινό», της τέχνης με την κοινωνία. Αναγνωρίζοντας τον ρόλο και την ευθύνη που έχει η τέχνη ως προσφορά στον άνθρωπο, επιδιώκω κάθε φορά μέσω του έργου, να συστήσω μια όσο το δυνατόν ελεύθερη, ως προς τελικό αποτέλεσμα, απόδοση του νοήματος ανάμεσα στο έργο και το κοινό. Αυτομάτως λοιπόν αυτού του είδους η προσωπική επιδίωξη, έρχεται σε αντίθεση με την ενδεχόμενη επιθυμία μετάδοσης ενός ξεκάθαρου μηνύματος, συναισθήματος ή σκέψης. Έτσι κυριαρχεί η αίσθηση μιας ρευστής, «ασαφούς εμπειρίας», η οποία λειτουργεί όπως ακριβώς και η ποίηση: δηλαδή μπορεί να γίνει κατανοητή μονάχα αφού πρώτα περάσει ο απαραίτητος χρόνος προετοιμασίας και αποδοχής των σημείων που παρουσιάζονται.

Άλλωστε τα στοιχεία τα οποία παραθέτει πολύ εύστοχα ο Γ.Μπόλης στο κείμενο του: η ομορφιά, ο αισθησιασμός των θεμάτων, η σουρεαλιστική αντιπαράθεση, ο συνδυασμός των ετερόκλητων εικόνων, το διάχυτο ρομαντικό πνεύμα, αποτελούν στοιχεία της ποίησης. Επομένως επιδίωξη μου είναι η μετάδοση ενός ποιητικού τρόπου απόδοσης των εμπειρικών φαινομένων του κόσμου και μια προσπάθεια μετα-ρομαντικής αναπλήρωσης των ελλειμμάτων ευαισθησίας που σήμερα αφήνει πίσω της η χρήση του όρου «μετανεωτερικός», τόσο στην τέχνη όσο και στη ζωή. Η πρόθεση μου βεβαίως δεν πρέπει να συγχέεται με την ιδέα μιας εμμονικής προσκόλλησης στο παρελθόν ή ακόμα περισσότερο με την επιστροφή σε έναν ιδιαίτερο συντηρητικό τύπο καλλιτεχνικής έκφρασης. Όμως ανάμεσα στις έννοιες «μετανεωτερικό» ή «μεταμοντέρνο», προτιμώ μάλλον το μετα-μοντέρνο.

-Τα έργα σας διαθέτουν ένα ευρύ φάσμα αναφορών, από πρωτοποριακούς και ριζοσπαστικούς πειραματισμούς μέχρι και κινήματα της τέχνης του 20ού αιώνα. Από πού προέρχονται όλες αυτές οι επιρροές;

Πολλές από τις επιτοίχιες κατασκευές και εγκαταστάσεις της έκθεσης, διατηρούν ένα είδος εκλεκτικής συγγένειας με στοιχεία καλλιτεχνών της πρωτοπορίας των αρχών του 20ου αιώνα, οι οποίοι μελέτησαν και ανέδειξαν την «κουλτούρα των υλικών» και τη χρήση των ευρεθέντων αντικείμενων (Objects trouvés). Ο έμπειρος θεατής για παράδειγμα εύκολα μπορεί να αναγνωρίσει σε αυτά τα έργα την επιρροή των Γωνιακών Ανάγλυφων και Αντί Ανάγλυφων (1914 – 15) του Vladimir Tatlin, το αντισυμβατικό πνεύμα του Dada, καθώς επίσης και την αισθητική ορισμένων μεταπολεμικών καλλιτεχνών όπως ο Kurt Schwitter, ο Mario Merz και ο Γιάννης Κουνέλλης. Από την άλλη στη ζωγραφική μπορεί κάποιος να ανακαλύψει αρκετά στοιχεία τα οποία παραπέμπουν στην Art Nouveau: οι χρυσές επιφάνειες, τα περίπλοκα φυτικά και διακοσμητικά μοτίβα, οι εραλδική δομή του σχεδίου, παραπέμπουν ακριβώς σε αυτή την τόσο αδικημένη από τους ιστορικούς τέχνης, την τόσο υπερτιμημένη από τους αρχιτέκτονες, καλλιτεχνική περίοδο.

Η επιλογή αυτή δεν είναι τυχαία, καθώς αυτά τα κινήματα, μεταφέρουν μέσα τους την ιδέα ενός οράματος ριζοσπαστικής αλλαγής στην αισθητική και λειτουργία, ευρύτερων εκφάνσεων του ανθρωπογενούς πολιτισμού, με την εφαρμογή μιας τέχνης συνδεδεμένης άμεσα με την αρχιτεκτονική, το design και τις εφαρμοσμένες τέχνες. Δυστυχώς πολύ σύντομα το όραμα του Κονστρουκτιβισμού και της Art Nouveau, διαψεύστηκε για διάφορους ιστορικούς και άλλους λόγους. Σήμερα μετά από εκατό και πλέον χρόνια, στην αυγή πλέον του 21ου αιώνα υπάρχει άραγε ένα πραγματικά ριζοσπαστικό συλλογικό όραμα ή σχέδιο της τέχνης για το μέλλον ή μήπως και αυτή ακολουθεί τον κατακερματισμό που παρατηρείται στο σύγχρονο τρόπο ζωής; Το Hiraeth λοιπόν, αυτή η ασαφής νοσταλγία, επιστροφής στο σπίτι, στην μνήμη, αφορά και το κομμάτι επιστροφής στην επανεξέταση των προθέσεων της τέχνης και των δράσεων του ανθρώπου στο πλαίσιο μιας επικείμενης δυνητικής αλλαγής.

– Πιστεύετε πως η ελληνική κρίση έχει αποτρέψει τους νέους ανθρώπους από το να ασχοληθούν επαγγελματικά με τα εικαστικά;

Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα έχει επηρεάσει γενικότερα τις συνθήκες και το πλαίσιο δημιουργίας και διακίνησης της τέχνης. Σίγουρα αν παλαιότερα η προκατάληψη, του το να ακολουθήσει κάποιος επαγγελματικά τον κλάδο των εικαστικών τεχνών σήμαινε σχεδόν με βεβαιότητα ότι «θα πεθάνει στην ψάθα», ήταν μεγάλη, σήμερα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Παρόλα αυτά νομίζω πως όταν κάποιος έχει αποφασίσει να ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο έχει έστω και μερική συνείδηση των οικονομικών και επαγγελματικών δυσκολιών που πρόκειται να αντιμετωπίσει. Υπήρχαν εποχές με πολύ πιο δύσκολες συνθήκες στις οποίες η τέχνη και οι νέοι καλλιτέχνες, όχι μόνο κατάφερα να επιβιώσουν, αλλά και να δημιουργήσουν μικρά θαύματα. Χρειάζεται να έχουμε πίστη στις δυνάμεις που απαρτίζουν τον κόσμο της τέχνης και πίστη στους νέους ανθρώπους. Στην Ελλάδα της κρίσης είναι που ήρθε για πρώτη φορά μια από τις μεγαλύτερες εκθέσεις στον κόσμο η Documenta και ασχέτως με οποιαδήποτε συζήτηση και κριτική γύρω από αυτή, σαν γεγονός ήταν σημαντικό.

Επιπλέον παρά του ότι κάποιες ιστορικές γκαλερί δυστυχώς αναγκάστηκαν να κλείσουν, πολλές άλλες ξεκίνησαν να λειτουργούν, δίνοντας έμφαση σε ολοένα και πιο ενδιαφέροντα και σύγχρονα έργα τέχνης. Βέβαια το ότι αυξάνονται οι γκαλερί δεν σημαίνει απαραιτήτως ότι υπάρχει και αύξηση των πωλήσεων. Χρειάζεται να δοθούν κίνητρα, οικονομικά, εκπαιδευτικά, ώστε να δημιουργηθεί μια νέα γενιά συλλεκτών και φιλότεχνων, οι οποίοι θα επενδύσουν στην τέχνη, όχι ως εμπόρευμα, αλλά ως μέσο ανύψωσης του νου και της ψυχής, ως ένα μέσο το οποίο βελτιώνει τη ζωή τους και όχι το σπίτι τους. Παρότι λοιπόν είμαι μάλλον απαισιόδοξος σαν χαρακτήρας, αγαπώ την τέχνη, και έχω πίστη στους ανθρώπους της και γι αυτό θα πρότεινα στους νέους και νέες που θέλουν να ασχοληθούν με τα εικαστικά να προχωρήσουν μπροστά, με μεγαλύτερη δύναμη και ορμή, μετατρέποντας την κρίση σε ευκαιρία.

Info:
“Hiraeth”: Έκθεση του Μάριου Φούρναρη στην γκαλερί Alma
Alma Contemporary Art Gallery, Υψηλάντου 24, Κολωνάκι
Από τις 24/1 έως τις 23/02
Πληροφορίες: 2114003160

***

Διαβάστε επίσης:

Hiraeth: Έκθεση του Μάριου Φούρναρη στην γκαλερί Alma