Η Αθήνα μητρόπολη του Νότου, αναδυόμενη μέσα από τη σιωπή της πανδημίας και τη μακρόχρονη τριβή με μια σκληρή οικονομική κρίση, μια πόλη που διαρκώς σαρώνεται από κοινωνικά, περιβαλλοντικά, αξιακά και υπαρξιακά παλιρροϊκά κύματα, και που ανάμεσα στα κουτσουρεμένα δέντρα της και τα θραύσματα ενός ηρωικού παρελθόντος, μετατρέπεται σε μία γητευτική χοάνη πολιτισμών, αυτό λοιπόν το ανήσυχο πολύβουο άστυ γίνεται ο καμβάς για μία έκθεση με πολυμεσικά έργα που σαν αποτροπαϊκά αναθήματα ερμηνεύουν το ρόλο και την αξία της ανθεκτικότητας που διατηρεί αυτόν τον πάσχοντα οργανισμό ζωντανό, και η οποία προτάσσει όχι την ιδιοτέλεια αλλά τη συμπόνια ως modus vivendi.
17 Έλληνες και Κύπριοι καλλιτέχνες εργάζονται επάνω σε προτάσεις που φέρουν στη σκέψη τους την επιθυμία μετάβασης από το μοναχικό/ιδιωτικό στο συναισθητικό/συλλογικό, και ταυτόχρονα δοκιμάζουν να οριοθετηθούν και να οριοθετήσουν το χώρο τους ώστε να διαχειριστούν ένα έντονα υπαρξιακό angst επάνω στην αληθινή έννοια της προσωπικής ελευθερίας, με συνέπεια να προκαλούν ανεπαίσθητα υποδόρια ρίγη στο θεατή.
Φωτογραφικά θραύσματα στυγερής εξουσίας και καταστολής ξεπροβάλλουν στα επιζωγραφισμένα έργα σε χαρτί του Κώστα Χριστόπουλου, ενώ μία αντίστοιχης αμφισημίας δυσπιστία για το μέλλον της Ευρώπης που κάποτε τη δονούσε ο Σπορέας του Μιλέ διακατέχει και τα κολάζ του Χρίστου Αβραάμ. Ο Μάκης Φάρος διατέμνει την ύπαρξη και τοιουτοτρόπως ενισχύει τον προβληματισμό για τα σύγχρονα κυνήγια μαγισσών παρ’ όλα τα νεοτεριστικά αφηγήματα πίστης σε επιστήμη και λογική, ως ψευδοεπιστημονικό homage στον κεκαυμένο από τους Ιεροεξεταστές, Giordano Bruno.
Για τον Βαγγέλη Γκόκα, ο χρόνος είναι ο βασιλέας όλων, στην ιερατική προσωπογραφία με τίτλο “Old”, εμπνευσμένη από τον συνομήλικο και παραγνωρισμένο συνάδελφο του Rembrandt, Jan Lievens, ενώ ο Δημήτρης Αμελαδιώτης με τα προσφιλή του τοτέμ προσπαθεί να απαλύνει τη σκληρότητα, του χρόνου, του ήλιου, και του κάθε είδους εξαναγκασμού. Ο Ανδρέας Σάββα μας προτρέπει να σκαρφαλώσουμε μία σκάλα που δεν οδηγεί παρά λίγο ψηλότερα, ίσως για να αλλάξουμε σημείο θέασης, καθώς ο Δημήτρης Μεράντζας με τις readymade κατασκευές του αναζητεί την αγάπη στην αδρότητα και μοναξιά ενός σφαγείου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Εξαιρετικό το σκωπτικό οικογενειακό πορτρέτο “Stronger Together” του Νίκου Γυφτάκη που μας θυμίζει την επικίνδυνη δυναμική των δυσλειτουργικών δυτικών οικογενειακών προτύπων, σε έναν ανίερο συνδυασμό Goya, Hamilton, Hogarth και των ανέκφραστων πορτρέτων των παππούδων μας. Η ιδανική συντροφιά σε αυτό το έργο είναι η μοναχική κοριτσίστικη φιγούρα της Μανταλίνας Ψωμά που μοιάζει να διακατέχεται από τον πυρετό της απόδρασης από ένα σκοτεινό Ιψενικό σπίτι στο “You shouldn’t Forget”. Δεν μένει παρά να κολυμπήσουμε ή να βυθιστούμε σύμφωνα με τη νέον στακάτη μαρκίζα “Sink or Swim” της Γιούλας Χατζηγεωργίου, την ίδια στιγμή που το ακόντιο της Δανάης Στράτου ισορροπεί επισφαλώς ως δαμόκλειος σπάθη επάνω στη δυνατότητα επιλογής. Είναι Ζωή ή Θέατρο όλη αυτή η σκληρότητα αναλογίζεται ο αιωρούμενος άνθρωπος επάνω σε μία στοίβα κρανία, ενώ κάπου μέσα στο έργο εμφανίζεται η φράση Not Real, o τίτλος που χαρακτηρίζει τη (τεχνητή;) φύση μέσα από ένα επίσης τεχνητό παράθυρο του Κυριάκου Κουσουλίδη. Το αυτοκίνητο του βάφει απονενοημένα ο Μίλτος Μανέτας στο “Fighting Depression Painting the Car”, προσπαθώντας να ζωντανέψει τη διάθεση φυγής προς ένα ταξίδι δίχως συγκεκριμένο προορισμό, με καλλιτεχνικό όχημα την επιμονή κι ένα ερασιτεχνικά βαμμένο αμάξι.
Photo credit: Φαίη Τζανετουλάκου
Διαβάστε επίσης:
Ανθεκτικότητα / Συμπόνια: Ομαδική έκθεση στην Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων
