Από όταν πρωτοεμφανίστηκε στο τραγούδι, η Ματούλα Ζαμάνη ξεχώρισε για το μπρίο, τον αυθορμητισμό και τον ακομπλεξάριστο τρόπο που μπλέκει στο ρεπερτόριό της ήχους λαϊκούς, παραδοσιακούς, ροκ ή ακόμα και ποπ. Κάθε φορά επί σκηνής χτίζει ολόκληρο σόου με άξονες πάντα τα τραγούδια που την αγγίζουν – τα οποία όπως φαίνεται από την παρούσα συνέντευξη είναι διαφορετικά και ενδιαφέροντα – και επικοινωνεί μοναδικά με τους θεατές, που την ακολουθούν πιστά οπουδήποτε εμφανίζεται.
Αυτό το διάστημα τη βρίσκουμε στον Σταυρό του Νότου, σε ένα πρόγραμμα στα δικά της μέτρα και με αυτήν την ευκαιρία, μαθαίνουμε για όσα συνθέτουν την καλλιτεχνική της περσόνα, καθώς και από πού αντλεί συνήθως την έμπνευση.
– Ο φετινός Μάρτης σας βρίσκει ξανά στην σκηνή του Σταυρού του Νότου! Τι ετοιμάζετε αυτή τη φορά για τους ακροατές που θα έρθουν τις Παρασκευές να σας ακούσουν;
Με χαρά ο Μάρτης με βρίσκει στο Σταυρό, στο καθιερωμένο πια μυστικό ραντεβού με τους φίλους… που όλο και μας φανερώνεται! Κάθε φορά είναι αλλιώς. Ξεδιπλώνω το “μίτο της Αριάδνης” της σκέψης μου και ακολουθώ το ένστικτό μου. Είναι μια παράσταση (και αυτή) εξ ολοκλήρου βασισμένη σε συναισθήματα, κυρίως στον έρωτα, τον οποίο θεωρώ προσωπικά τη μεγαλύτερη επανάσταση. Εκπλήξεις, λυτρωτικά άσματα, αλλά και τα καινούργια μου τραγούδια, τα οποία γράφτηκαν και ενορχηστρώθηκαν στην Αμοργό και τη Φολέγανδρο, είναι η κρυφή χαρά που έχω και μοιράζομαι μαζί σας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
– Με ποια κριτήρια επιλέγετε τα τραγούδια που ακούγονται στις συναυλίες σας;
Με κριτήριο μόνο την καρδιά και το σκίρτημα που συμβαίνει όταν ένα τραγούδι τρυπώσει μέσα μου ή μου γρατζουνίσει τις αισθήσεις. Ταμπέλες και συναφή δε με αφορούσαν ποτέ. Παίζω με τις νότες, τις έννοιες, δοκιμάζω πράματα, πέφτω και σηκώνομαι. Αρκετές φορές οι μελωδίες και οι στίχοι λειτουργούν σα φάροι για μένα, μου δείχνουν μόνα τους το λιμάνι.
– Στο ρεπερτόριό σας μπλέκετε λαϊκούς, παραδοσιακούς και πιο ποπ ήχους. Νιώσατε ποτέ να «εγκλωβίζεστε» σε μουσικά στερεότυπα;
Η μουσική δεν είναι για να εγκλωβιζόμαστε. Είναι για να δραπετεύουμε. Δε νιώθω εγκλωβισμένη. Μπορεί σε μια μέρα, να ακούσω έναν ήχο του George Martin (παραγωγός των Beatles) με ένα πωγωνίσιο κλαρίνο, τη μοναδική φωνή του Νίκου Παπάζογλου, τον καινούργιο δίσκο του James Βlake και να πάω βράδυ στα “Αγρίμια”, να γυρίσω σπίτι να βαλω Chopin και όλο αυτό να έχει συμβεί τη στιγμή που μέσα μου βγαινει από όλα ένας άλλος ήχος… Και κάθε φορά κάτι άλλο. Κάθε μέρα. Ευλογία και βάσανο μαζί. Αλλά, τελικά λύτρωση.
– Πώς έχει χτιστεί όλα αυτά τα χρόνια η επικοινωνία με τον κόσμο, ο οποίος σας ακολουθεί φανατικά όπου εμφανίζεστε;
Ωωωωω… Με κάνετε και ντρέπομαι. Δεν ξέρω τι να πω. Νιώθω τυχερή. Ο κόσμος που έρχεται είναι πάντα γενναιόδωρος. Εγώ απλά “αφτιασίδωτη” (αλλά πάντα με glitter, χαχααα) τραγουδάω τις εικόνες μέσα μου, τις μελωδίες και τους στίχους του κάθε κομματιού με απόλυτη ειλικρίνεια και διαύγεια.
– Μεγαλωμένη στην Θεσσαλία, τελειόφοιτη του Μουσικού Λυκείου Παλλήνης και με διάφορα βιώματα από Κυκλάδες. Ποιες είναι οι καλλιτεχνικές σας επιρροές και ποια τα ακούσματα που σας στιγμάτισαν;
Ουουυυ! Είναι άπειρα! Από τα κλαρίνα, τα νταούλια, τα βιολιά, τα αναλογικά σύνθια, τον αέρα, τα πουλιά, τον ήχο που αφήνει πίσω η δυσκολία της πόλης, η ξεγνοιασιά της θάλασσας, οι άπειρες μουσικές του κόσμου, τα νανουρίσματα και χίλια δυο άλλα..
– «Συστηθήκατε» σε ένα πιο ευρύ κοινό, μέσα από συνεργασίες με καλλιτέχνες όπως Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, Ευανθία Ρεμπούτσικα, Μάρθα Φριντζήλα κα. Μιλήστε μας για όσα σημαίνουν για εσάς αυτές οι συναντήσεις.
Ναι! Κι ακόμα είναι οι Burger Project και ο εισβολέας, ο Βαγγελης Μουτσάτσος, ο Μίλτος Χρυσανθίδης, ο Τσεβάς, ο Τόστ. Με τη Μάρθα η συνάντηση ήταν στον τέλειο χώρο τότε, το Μετρό! Είναι ευφυής και δουλεύει πάρα πολύ. Περάσαμε φανταστικά. Ο Παναγιώτης με τις ευαίσθητές του συνθέσεις, η Ευανθία με το συγκινητικό παίξιμο του βιολιού, όλοι από κάτι σε αυτό το απέραντο ψηφιδωτό. Στη ζωή την ίδια. Κάθε συνάντηση είναι ευλογία, είναι σαν το παιχνίδι με τη μπίλια, το ηλεκτρονικό που χτυπάς και τριγυρνάει και φωτίζεται όλο το ταμπλό. Είναι τύχη και επιλογή μαζί. Ιδίως το σύμπαν του Θανάση, με τον οποίο ήμασταν 5 χειμώνες και 6 καλοκαίρια μαζί, ήταν και είναι μαγικό.
– Δισκογραφικά έχετε στο ενεργητικό σας δύο προσωπικούς δίσκους και αρκετές συμμετοχές σε δουλειές συναδέλφων. Τι αίσθηση αφήνουν ύστερα από μερικά χρόνια οι δημιουργίες αυτές; Επιπλέον, ετοιμάζετε κάτι νέο, που θα κυκλοφορήσει σύντομα;
Ναι, είναι οι δύο πρώτες προσωπικές δουλειές, το “Varligali” και το “Muma” και ο δίσκος με τα τραγούδια του Θανάση. Και τα “ξέμπαρκα”, λίγα αλλά καλά, όπως το θέλω κι εγώ. Αυτά βοηθάνε να κρατηθεί αυτή η συνάντηση, σα να υπάρχει ένα αιώνιο δέσιμο. Η αίσθησις, είναι μοναδική. Τώρα ως προς το «σήμερα», έχω ολοκληρώσει με τους φίλους μου την ηχογράφηση του δίσκου και ξεκινάει η διαδικασία μίξης, έπειτα mastering και όλα όσα χρειάζονται για να πάρει τη μορφή του ενα δισκάκι. Η καινούργια μου δουλειά θα κυκλοφορήσει στις 31 Οκτώβρη (στα γενέθλιά μου, έτσι με συμβούλεψε η Adele, χιχι) και θα βγει και σε κασσέτες. 100, έτσι για το κόλλημα. Είμαι λάτρης της κασσέτας.
– Κλείνοντας, θα μας γράψετε λίγα λόγια για το τι σημαίνουν για εσάς ως άνθρωπο και ως ερμηνεύτρια, τόποι στους οποίους έχετε δηλώσει επανειλημμένα την αγάπη σας, όπως τα Τρίκαλα, η Αμοργός και η Φολέγανδρος;
Εδώ, τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Χωρίς την επαφή με τη φύση, με τα ζώα, δεν παλεύεται. Εκεί θεωρώ ότι ξαναθυμόμαστε πώς είναι να είσαι άνθρωπος. Αυτο-επαναπροσδιοριζόμαστε. Εκεί δε χάνεις τον εαυτό σου με τα πολλά καθημερινά προβλήματα του καθενός, με τα πολλά λόγια και τις λίγες πράξεις. Δεν έχεις περιθώριο. Δε σε αφήνουν ο ουρανός και ο ήλιος. Επόμενο ραντεβού στην Αμοργό… Σας φιλώ!
