Με αφορμή το άλμπουμ των Pink Floyd, Atom Ηeart Μother, ίσως το πιο αμφιλεγόμενο έργο τους, ο Μάξιμος Μουμούρης καλεί στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης την Underground Youth Orchestra υπό τη διεύθυνση του Κώστα Ηλιάδη, και μαζί με τον Άκη Σακελαρίου και την Μαριάννα Καβαλλιεράτου επιχειρούν να καταγράψουν τη μοναχική διαδρομή του Ενός μέσα στην καθημερινότητα, την σχέση του με τον καθρέφτη, το είδωλό του και τη συνείδησή του…
Η αφηγηματική και πολυεπίπεδη μουσική των Pink Floyd αποτελεί τη βάση της παράστασης, την οποία συμπληρώνουν τα λόγια του Edgar Moren, του Herman Esse και του Osho, δημιουργώντας τον ήρωα του έργου και την διαδρομή του, που τον οδηγεί να βρίσκεται περικλεισμένος απο τα βιβλία του στο σπίτι του για να προστατευθεί από την συνείδηση και την επίγνωση.
Μια διαδρομή που ο Μάξιμος Μουμούρης ανακαλύπτει μέσα από τους Pink Floyd, μέσα από πολλές ώρες ακρόασης του δίσκου, έχοντας όλο το χρόνο δικό του για να τους αποκωδικοποιήσει, και να φέρει το έργο και το λόγο τους επί σκηνής, σε ένα ένα ιδιαίτερο εγχείρημα, με όχημα τη ζωντανή μουσική.
Σε λίγες μέρες θα παρουσιάσετε στο Ίδρυμα Μ. Κακογιάννης τη μουσική παράσταση LLAWFALL, η οποία είναι εμπνευσμένη τον δίσκο των Pink Floyd, Atom Ηeart Μother, ένα δίσκο για τον οποίο οι κριτικές ακόμα και από το ίδιο το συγκρότημα ήταν αμφιλεγόμενες. Ποιά ήταν η αφορμή για να τον μεταφέρετε επί σκηνής;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μου άρεσε πολύ και όλα τα χρόνια που τη άκουγα ήμουν πάντα μόνος, ποτέ με παρέα. Ήταν μια μοναχική διαδικασία. Ίσως πάλι γιατί μου έδινε πάντα την αίσθηση μιας ιστορίας, μιας κυκλικής πορείας ενός ανθρώπου. Ένιωθα πως είναι πρόσφορο έδαφος για δραματοποίηση.
Το έργο έχει επίσης αναφορές από Edgar Moren, Herman Esse και Osho. Πώς συνδέονται τα λόγια τους με τη μουσική και τους στίχους των Pink Floyd και που καταλήγουν;
Όλοι τους μιλάνε για την ύπαρξη, για το πως ο άνθρωπος αστοχεί να την αντιληφθεί. Ταυτόχρονα όμως αναζητούν δρόμους που οδηγούν προς τη συνείδηση και αυτοί οι δρόμοι είναι πάντα από το σκοτάδι προς το φως και αντίστροφα. Ο Moren στο “Τα δαιμόνιά μου” ερμηνεύει τις ιστορικές αλλαγές του 20ου αιώνα όπως τις βίωσε ο ίδιος, όπως αμφέβαλε και μεταλλασσόταν συνεχώς, ανθρώπινα και όχι αυστηρά επιστημονικά ή φιλοσοφικά και αυτό ήταν για μένα μια μεγάλη ανακούφιση και αίσθηση απενοχοποίησης για πολλές σκέψεις.
Από τον Esse αφορμή είναι “Ο λύκος της στέπας” στο οποίο αυτοπαρουσιάζεται μέσα από τον ήρωά του και εκθέτει την μοναχικότητά του μέσα από έναν δυνάμει αυτόχειρα που γοητεύεται από την πρόσκληση που αναγράφει “μόνο για τρελούς”.
Τέλος ο Osho στρέφει τον καθρέφτη απέναντί μου με έντονα διαπεραστικό τρόπο. Ο ίδιος αναφέρει πως δεν υπάρχει εγώ, είναι μια κατασκευή, μια πανοπλία που κρατά φυλακισμένη την ύπαρξη.
Εν κατακλείδι ο ήρωας της παράστασης ζει χωρίς συνείδηση, χωρίς αμφιβολία, χωρίς αμφισβήτηση, μοναχικά, κάνει αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας μέσα σε ένα σπίτι περικλεισμένος από βιβλία που το εγώ του αποφάσισε να χτίσει για να προστατευθεί από την συνείδηση, την επίγνωση.
Τι σημαίνει ο τίτλος LLAWFALL που δώσατε στο έργο;
Είναι λογοπαίγνιο που αναφέρεται στο LLAW = νόμος, κανόνες, νόρμες (ο αναγραμματισμός wall= τοίχος) και στο FALL (πτώση, πέσιμο). Αν βάλεις το Α ανάποδα έχεις ένα ιδιόρρυθμο FULL. Ο άντρας της παράστασης πέφτει μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά συνεχώς. Είναι γεμάτος κανόνες και νόμους και καλείται να αντιμετωπίσει την κατάρριψή τους. Το σπίτι του είναι τοίχοι από βιβλία που επίσης καλείται να αποδομήσει.
Στην παράσταση θα ακούσουμε επί σκηνής την Underground Youth Orchestra. Πείτε μας λίγα λόγια για τη συνεργασία σας με την ορχήστρα και τον ρόλο της στο αποτέλεσμα αυτού του έργου, μιας και αποτελείται αποκλειστικά από νέους μουσικούς.
Είναι πολύ όμορφο να τους βλέπεις να κάνουν πρόβα, είναι νέα παιδιά που εν μέσω εξεταστικής ετοιμάζονται για μια παράσταση και βλέπεις πως το χαίρονται πολύ.
Ο Κώστας Ηλιάδης, ο εμπνευστής και δημιουργός της ορχήστρας, από την πρώτη στιγμή που του πρότεινα να κάνουμε μαζί το πρότζεκτ μπήκε με τρομερό ζήλο. Είμαι πολύ τυχερός που τον συνάντησα σε αυτή την δουλειά.
Με τον Άκη Σακελλαρίου τι ρόλο αναλαμβάνετε στην παράσταση;
Εκείνος ερμηνεύει και τον καθοδηγούμε απο κάτω μαζί με την Μαριάννα Καβαλλιεράτου η οποία έχει την κινησιολογική επιμέλεια όλου του εγχειρήματος και μας ξεκαθάρισε τις διαδρομές που αναδεικνύουν την αρχική ιδέα.
Όσον αφορά τον Άκη, είχα την αίσθηση πως είναι ακριβώς ο άντρας της παράστασης και το επιβεβαίωσε με πολύ χαρακτηριστικό τρόπο. Πλέον είναι ένα πρότζεκτ που το κάνουμε μαζί γιατί τον αφορά απόλυτα, όπως και τη Μαριάννα.
Πόσο καιρό δουλέψατε για το έργο; Πόσες ώρες ακούσατε ξανά και ξανά το Atom Ηeart Μother και πόσο περιπλανηθήκατε ανάμεσα σε λόγια και μουσικές;
Το τί ήθελα να δοκιμάσω το ήξερα από τον καιρό που είχα την ιδέα, το πώς προέκυψε το τελευταίο εξάμηνο. Όντως η ακρόαση της σουίτας ήταν πολύ σημαντικό μέρος της διαδικασίας όπως και η απόφαση να χωριστεί η παράσταση σε έξι θεματικές που αντιστοιχούν στα έξι μέρη της σουίτας ήταν κομβική για την αφήγηση. Παράλληλα ανακάλυψα εκ νέου στίχους των Floyd όπως και αναλύσεις για το έργο τους. Ταυτόχρονα ανέτρεχα συνεχώς στις επιρροές που ήδη αναφέραμε. Όλη αυτή η πορεία με οδήγησε να γράφω κείμενα, να πετάω ή να τα κρατάω μέχρι που καταλήξαμε στα συγκεκριμένα της παράστασης.
Πιστεύετε ότι το έργο και η μουσική των Pink Floyd συνεχίζουν να επηρεάζουν τη νέα γενιά, όπως επηρέασαν εσάς όταν ήσαστε νεότερος;
Ναι, η μουσική τους είναι αφηγηματική και πολυεπίπεδη, χρειάζεται χρόνο για να την αποκωδικοποιήσεις. Οι στίχοι τους μιλάνε για μια μόνιμη κατάσταση αντικατοπτρισμού του ανθρώπου. Όλα αυτά αντέχουν ακόμα και θα συνεχίσουν να αντέχουν. Δεν είναι τυχαίο που και στις δυο επισκέψεις του Roger Waters με το Dark side of the moon και το The wall έβλεπες από παιδιά 10 χρόνων με τους γονείς τους μέχρι και ηλικιωμένους.
Το LLAWFALL θα έχει και συνέχεια μετά τις παραστάσεις στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης; Υπάρχουν σχέδια και για άλλα τέτοια εγχειρήματα βασισμένα κατά κύριο λόγο στη μουσική;
Μακάρι να τα καταφέρουμε να το συνεχίσουμε. Δεν μπορούσαμε να παίξουμε για περισσότερο λόγω πρακτικών δυσκολιών. Η μουσική και η διασύνδεσή της με τις παραστασιακές μορφές τέχνης θα με απασχολεί συνεχώς.
Επόμενα σχέδια είναι μια ταινία μεσαίου μήκους που εμπνέεται από τον Ίψεν και σιγά σιγά βγαίνει από το συρτάρι.
Φωτογραφία: ©Vassia Anagnostou
Διαβάστε επίσης:
LLAWFALL, του Μάξιμου Μουμούρη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης – 29, 30 Ιουνίου και 1 Ιουλίου 2018