«Με σιχάθηκα… αλλά και πάλι όχι εντελώς», σε σκηνοθεσία Κρίστελ Καπερώνη στο θέατρο Αυλαία – ΑΝΑΒΟΛΗ

Τι συμβαίνει όταν τρεις, φαινομενικά, άγνωστοι άνθρωποι βρίσκονται σε ένα νυχτερινό κέντρο, ξεχασμένο από το Θεό, χωρίς κανέναν τρόπο διαφυγής; Πώς στο διάολο έφτασα εδώ; Γιατί δε θυμάμαι πού ήμουν πριν; Τι σκατά φοράω; Πού πήγε η πόρτα; Ποιος είσαι εσύ; Μαλάκα, κάτι μου θυμίζεις. Αυτό το τραγούδι γιατί παίζει συνέχεια; Χορεύω χωρίς να μπορώ να σταματήσω. Χορεύω χωρίς λόγο. Χορεύω χωρίς χέρια. Χορεύω χωρίς πόδια. Ξανά και ξανά. Και πάλι ξανά. Και φτου και πάλι από την αρχή. Σκατά.

Το Πράσινο μου Φουστανάκι, η Μ.Α.Ι.Ρ.Ο.Υ.Λ.Α και ο Κατάθλας, της Λένας Κιτσοπούλου συναντιούνται στο νυχτερινό κέντρο η «Κόλαση» ή μήπως στην Κόλαση του ενός;

Τριάντα κάτι χρονών στην Ελλάδα σημαίνει: γεμιστά, Εξάρχεια, ουίσκια, ένα τελευταίο τσιγάρο και φύγαμε, κάποιος φίλος που έχει σκοτωθεί, διακοπές, θερινό σινεμά, άπνοια, μποτιλιάρισμα, ονόματα, αδέσποτα, μοναξιά, παρέα, βρόμα, απεργία οι σκουπιδιάρηδες, γέρος στο παγκάκι, γέρος στην στάση λεωφορείου, κλαμένη στην Κυψέλη, χωρίς στόχο, χωρίς ελπίδα, μαλάκες, μαλάκες, χιλιάδες μαλάκες παντού, κόρνες, κούραση, απογοήτευση, αγκαλιά, φιλί, πρώτο φιλί, δεύτερο φιλί, εκατομμυριοστό φιλί, η μάνα μου, η φωνή της μάνας μου, έχω καιρό να μιλήσω με τον πατέρα μου, οικειότητα, φίλοι χρόνων, μαλάκα δεν έχεις αλλάξει καθόλου, να τα πούμε σύντομα, ύπνος, ιδρώτας, τά’ χα, τα χάλασα, τα ξανάφτιαξα, μάτι, μάτια, μάτια, νεκροταφείο, άγνοια, φόβος, κατάθλιψη, αυτοάνοσα, εγώ μικρή, εγώ μεγαλύτερη, εγώ όπως είμαι τώρα• Πώς είμαι;

Συντελεστές

Κείμενα: Λένα Κιτσοπούλου
Σκηνοθεσία: Κρίστελ Καπερώνη
Βοηθός Σκηνοθέτη: Σπύρος Δέτσικας
Δραματουργική επεξεργασία: Αγνή Χιώτη, Σταμάτης Μπάκνης
Κινησιολογία: Χριστίνα Μαριάνου
Σκηνικά: Στέφανος Λώλος
Φωτισμοί: Σοφία Αδαμοπούλου
Κοστούμια: Κρίστελ Καπερώνη
Παίζουν: Νάστια Βραχάτη, Τζωρτζίνα Λιώση, Ηρώ Πεκτέση

Διάρκεια: 90 λεπτά