Με την καθαρότητα του βλέμματος: έκθεση ζωγραφικής στην Έκφραση

Η αίθουσα τέχνης «εκφραση-γιαννα γραμματοπουλου» εγκαινιάζει την ομαδική έκθεση ζωγραφικής, με …

τίτλο «Με την καθαρότητα του βλέμματος», την Πέμπτη 2 Ιουνίου  2011.

Συμμετέχουν: Λυδία Στατήρη, Αναστάση Στρατάκης, Κωνσταντίνου Φαζος

Τρεις νέοι καλλιτέχνες συναντώνται στην αίθουσα τέχνης εκφραση και συνδιαλέγονται εικαστικά. Με κοινή συνισταμένη την αφοσίωση στην ανθρώπινη μορφή και με διαφορετικά εικαστικά μέσα ο καθένας, εκθέτουν τους δικούς του προβληματισμούς. Χρησιμοποιώντας στοιχεία χιούμορ, ειρωνείας, φαντασίας και μύθου, ή ακόμα και παραμόρφωσης καταφέρνουν να δημιουργήσουν μια δική τους πραγματικότητα.

Η Λυδία Στατήρη ασχολείται εξολοκλήρου με τα ανθρώπινα πρόσωπα. Την ενδιαφέρουν σχεδιαστικά και φορμαλιστικά. Σε μια εποχή που το γήρας προκαλεί φόβο και απέχθεια, αποδίδει το πρόσωπο με κάθε δυνατή σχεδιαστική λεπτομέρεια . Κάθε ρυτίδα, πόρος του δέρματος  αποτυπώνονται στη ζωγραφική επιφάνεια. Οι ρυτίδες δημιουργούν ένα σύνολο γραμμών και σχημάτων που λειτουργούν αυτόνομα αλλά και ενταγμένα σε μια γενικότερη συγκεκριμένη φόρμα που είναι  το πρόσωπο. Προσπαθεί να εστιάσει τη προσοχή του θεατή όχι μόνο στην φθορά της ύλης που προκαλεί το πέρασμα του χρόνου, αλλά και για να καταγράψει βιώματα, εμπειρίες εικόνες και μνήμες που συνδέονται άμεσα με αυτήν.

Ο Αναστάσης Στρατάκης μέσα από τη δουλειά του διερευνά την τριβή του σύγχρονου ανθρώπου με το τρίπτυχο παρελθόν – ιστορία – παράδοση, τονίζοντας αφενός το βάρος που οι έννοιες αυτές έχουν αποκτήσει και αφετέρου την προσπάθεια απομάκρυνσής του από αυτές, ως αποξένωση. Η προβληματική αυτή πλαισιώνεται από ένα μυθολογικό στοιχείο το οποίο επανέρχεται σε μια ξένη γι’ αυτό εποχή, υπενθυμίζοντας την διαχρονικότητα του. Η δουλειά εστιάζει στην σχέση των βλέπω, θυμάμαι και καταλαβαίνω και τα διαχωρίζει, προτείνοντας ένα βλέπω χωρίς θυμάμαι και ένα θυμάμαι χωρίς καταλαβαίνω, αναζητώντας τις απώλειες αυτής της διαδικασίας.

Ο Κωνσταντίνος Φαζός έχοντας σα βάση το λευκό του χαρτιού  δημιουργεί έναν κόσμο που ενώ θα μπορούσε κάποιος να τον χαρακτηρίσει εύκολα εξωπραγματικό έχει ωστόσο πολλά στοιχειά από τον πραγματικό. Ανθρώπινες φιγούρες που μοιάζουν ημιτελείς αντιπροσωπεύουν ρόλους που όλοι μας κατά καιρούς έχουμε οικειοποιηθεί. Ο ρόλος του γονέα ,του εραστή ερωμένης , ο ρόλος του θύματος-θύτη, ηττημένου-νικητή, εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου. Όλες αυτές οι ανθρώπινες μορφές μοιάζουν σαν να περιμένουν αυτή την μεταίχμια στιγμή κάθαρσης να τροποποιηθούν. Η επιθυμία τούς να απαλλαχθούν από τους ρόλους της ζωής τους τις περισσότερες φορές δεν τους αποδεσμεύει από γνώριμες τους συμπεριφορές ή από γνώριμες οπτικές γωνίες σκέψης.