H Μαρία Δημητριάδη θα παρουσιάσει στην Μέδουσα Αίθουσα τέχνης την έκθεση «Τα καλύτερα 2010 – 2011», την Πέμπτη …
26 Μαΐου στις 8 το βράδυ.
Στην έκθεση θα παρουσιαστεί μια επιλογή των καλύτερων έργων που εκτέθηκαν την περίοδο αυτή.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στην έκθεση θα παρουσιαστεί μια επιλογή των καλύτερων έργων που εκτέθηκαν την περίοδο αυτή.
Τα έργα της Μαρίας Γρηγοριάδη που θα εκτεθούν είναι από την τελευταία της δουλειά με τίτλο “Togetherness”, Η Χαρά της συνύπαρξης. Μια χαρά που υπονομεύεται από την έλλειψη χώρου, δηλαδή χρόνου, διάθεσης.
Σαν από έναν αρχαίο ιστορητή άπειρα, παράλληλα, συνωστισμένα στιγμιότυπα, υπαινίσσονται στον καμβά. Ιστορίες εμφωλευμένες η μία μέσα στην άλλη. Μια απόπειρα για συλλογική κραυγή με μέσο τα ανοιχτά χαρούμενα χρώματα. Μια προσπάθεια να σμίξουν κόσμοι μακρινοί με την πρόφαση της κοινής συγκίνησης.
Μια ταυτόχρονη ματιά από το πέρα ως το δώθε. Το δικό μας και το άλλο. Το ξένο. Μια (πολιτική) καταγγελία με όπλο τη μαγεία της εικόνας και των συμβόλων. Πρόκειται για συγκομιδή για ένα κήπο. Γέννηση. Ο παραμορφωτικός καθρέφτης της Ζωγραφικής είναι ο τρόπος μου για να κατανοώ την πραγματικότητα. Σημαίνει, πολεμώ, αντέχω, αντιστέκομαι.
Ο Κώστας Κουλεντιανός διαμορφώνει την αισθητική του ταυτότητα μέσα από τη διαλεκτική μεταξύ της αρχαϊκής γλυπτικής και των αφαιρετικών αναζητήσεων της μοντέρνας τέχνης, με την οποία διασταυρώνεται από το 1945 κι έπειτα, όταν φθάνει στο Παρίσι με υποτροφία της Γαλλικής κυβέρνησης. Το 1962 πραγματοποιεί την πρώτη ατομική του έκθεση στο Παρίσι, στην Galerie de France.
Στη Γαλλία, που γίνεται η θετή του πατρίδα, θα του δοθεί η δυνατότητα να υλοποιήσει μια σειρά από σημαντικά έργα σε δημόσιους χώρους. Προικισμένος από τη φύση να δαμάζει με δεξιοτεχνία όλες τις τεχνικές, καταφέρνει να συναθροίσει στη γλυπτική του ελάχιστα σχήματα, λιτές φόρμες σε απόλυτους συνδυασμούς, που απροκάλυπτα δηλώνουν υπακοή στους φυσικούς νόμους της βαρύτητας.
Η καθαρότητα της πλαστικής μορφής, που χαρακτηρίζει το έργο του, προκύπτει μέσα από τη διαλεκτική με την τεχνική και το σεβασμό του προς τη φυσική συμπεριφορά των υλικών. Η ελαχιστοποίηση της αφηγηματικότητας της μορφής θα ενταθεί ιδιαίτερα μετά το 1955, όταν ύστερα από δέκα χρόνια απουσίας επισκέπτεται την Ελλάδα και ξαναβλέπει με νέο μάτι την αρχαϊκή γλυπτική. Από το 1960 κι έπειτα, με τα τριγωνικά, γωνιώδη σχήματα που διατέμνονται ή αποσπώνται από ένα νοητό άξονα βάρους, θα δημιουργήσει μια σειρά από έργα λιτά, αυστηρά, που εκτυλίσσονται στο χώρο ισορροπημένα και δυναμικά.
Ο Μίλτος Μιχαηλίδης παρουσιάζει έργα της ενότητας με το γενικό τίτλο «Μια νύχτα στην Καταλονία», τα οποία ήδη έχουν εκτεθεί στο Museu de la Mediterrania, Torroella de Μontgri – Iσπανία το 2010. Περιλαμβάνει έγχρωμα σχέδια μικρών διαστάσεων και μια εγκατάσταση στο χώρο.
Έχει σαν αφετηρία τις παραδοσιακές πομπές των καθολικών πιστών της Ισπανίας την ημέρα της Σταύρωσης και το λεγόμενο «χορό του θανάτου». Ξεκινώντας από αυτές τις εικόνες ο Μιχαηλίδης δημιουργεί μια παράλληλη εικαστική πραγματικότητα όπου οι παραδόσεις της Καθολικής πίστης και η μορφή του Εσταυρωμένου μπλέκονται με αυτές της Ορθοδοξίας σε μια περιήγηση που έχει φαινομενικά διαφορετικές αφετηρίες αλλά ίδια κατάληξη. Ο Μίλτος Μιχαηλίδης έχει κάνει την πρώτη ατομική του έκθεση στην Αθήνα στη Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης το 2007 με το τίτλο «Ο Φωτογράφος των Γυναικών».
Σπούδασε ζωγραφική στην Accademia di Belle Arti στο Μιλάνο. Έχει κάνει ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα,στην Ιταλία, στην Ισπανία και στη Γαλλία.
Το έργο του Μάριου Πράσινου είναι το αποκύημα μιας εμπνευσμένης και πολύ προσωπικής διαλεκτικής, που ο ζωγράφος ανέπτυξε με τα κύρια ρεύματα των πρωτοποριών του μεσοπολέμου, με το σουρεαλισμό, τον κυβισμό, την αφαίρεση, μέσα στο Παρισινό καλλιτεχνικό περιβάλλον, όπου διαπλάθεται πνευματικά και αισθητικά από πολύ νεαρά ηλικία. Από την πρώτη του ατομική έκθεση το 1938, στο Παρίσι, έως το 1951 όταν εγκαθίσταται στο Eygalières, το προϊόν αυτού του διαλόγου είναι εγγεγραμμένο σε διάφορες εκφραστικές εκδοχές. Η ιδιαίτερη προσωπική του γλώσσα θα ωριμάσει σταδιακά από τις αρχές της δεκαετίας του ’50.
Τα αφαιρετικά τοπία των Αlpilles, τα τοπία που ζωγραφίζει στις Σπέτσες το 1958 και τα χειρονομιακά αφηρημένα τοπία από το 1960 κι έπειτα είναι οι πρόδρομοι της μεταγενέστερης στιγματικής γραφής του, που ξεκινά πιο αποφασιστικά με τα φανταστικά πορτρέτα του Prétextat. Με χειρονομία που υπαγορεύεται από ένα ψυχικό αυτοματισμό, σκορπίζει τις κηλίδες του μελανιού πάνω στο χαρτί, σχηματίζοντας την εικόνα μιας διαστρωμάτωσης από συγκεκριμένες και αόριστες μορφές, σαν καταγραφή των αυθεντικών μορφών που προκύπτουν από την όσμωση του εαυτού του με τη γλώσσα της φύσης και της μνήμης.
Λεζαντες φωτογραφιών: έξω: Μαρία Γρηγοριάδη, \”Σάρκα\”, 2010, λάδι, 185 x 140 εκ, μέσα: 1. Μαρία Γρηγοριάδη, \”Ατενίζω\”, 2010, ακρυλικά, κάρβουνο, 120 x 100 εκ, 2. Mίλτος Μιχαηλίδης, \”Μία νύχτα στη Καταλονία\”, 2010, μικτή τεχνική, 29 x 46 εκ., 3. Μάριος Πράσινος, \”Χωρίς τίτλο\”, 1947, gouache σε χαρτί, 38,8 x29 εκ. photo © Thierry Rye, ADAGP, Paris, 2011, 4. Κώστας Κουλεντιανός, \”Xωρίς τίτλο\”,1/8, 1960, Ανοξείδωτο, 48 x 45 x 17 εκ.