H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω αυτό το κείμενο, πώς να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω.
Επικρατεί μια σύγχυση μέσα μου όπως και έξω. Όχι τώρα, όχι χθες. Μια ανθρωπότητα σε αέναη αγριότητα, μια βαρβαρότητα που δεν έχει τελειώσει και δεν βρίσκει τέλος. Τις προάλλες έπαιζα με ένα converter να δω πόσο είναι η αξία ευρώ σε πέσος και κατέληξα να διαβάζω για την κατακρεούργηση γυναικών στην πόλη Χουάρες του Μεξικού. Ένας αριθμός μετατρέπει τους ανθρώπους σε κτήνη, ή μάλλον σε ανεξέλεγκτα κτήνη. Ένας αριθμός καθορίζει το αν θα πεθάνεις αξιοπρεπώς ή σαν ένα κομμάτι κρέας που το σέρνουν στο δρόμο με τη μανία της φτώχειας, που κάνει ευάλωτους τους ανθρώπους σε κάθε μορφή ξεπεσμού, στον αλκοολισμό, τη διακίνηση ναρκωτικών, τη σεξουαλική παραφροσύνη.
Τα δικά μας νούμερα που δεν έχουν φτάσει ακόμα στον πάτο, αλλά πέφτουν ιλιγγιωδώς, δείχνουν μια κοινωνία που παλεύει να κρατήσει ό,τι της έχει απομείνει. Μερικοί καλλιτέχνες λένε: «όταν υπάρχει θέληση βρίσκει κανείς τρόπους να δημιουργεί ακόμα και στους δύσκολους καιρούς που ζούμε», για να πουν κάτι σώνει και ντε αισιόδοξο. Αμ, δε γίνεται έτσι, ρώτα κι αυτόν που τον έχουν πατήσει στο λαιμό αν μπορεί να βρει τρόπο να δημιουργήσει, χωρίς χορηγούς και παραγωγούς. Οι καιροί πάντα ήταν δύσκολοι κι όταν κάποιος ξεκινάει απ’ τη φτώχεια πάντα το ίδιο είναι. Το σοκ είναι γι’ αυτόν που είχε προσδοκίες και αυτές ματαιώθηκαν την πιο αναγκαία στιγμή.
Για τη δική μας γενιά, που επενδύσαμε τόσα στη μόρφωση, εμείς και οι γονείς μας και υπήρξαμε χαρούμενα, υγιή παιδιά και καταλήξαμε θλιμμένοι ενήλικοι με ψυχοσωματικά, με αϋπνίες, με κρίσεις πανικού. Κι όσο εμείς οι υποτίθεται ευσυνείδητοι αναλωνόμασταν «σε κάποιο ταβάνι» ερευνώντας τα υπαρξιακά μας ζητήματα, κάποιοι ασυνείδητοι έξω έχτιζαν τη νέα τάξη, μια κοινωνία υποανάπτυκτης λογικής μισαλλόδοξων, τηλεοπτικά αναθρεμμένων και χειραγωγήσιμων – ακαλλιέργητων μαζών, μεγαλεξανδρισμών και μηδενικής ιστορικής εμβάθυνσης, νεόπλουτων επαρχιωτών συντηρητικού περιεχομένου και σεξιστικών αρχών υπερσυμπλεγματικής, πατριαρχικής βιαιότητας και θρησκόληπτης καταπίεσης, μικροαστικής υπερηφάνειας και τραμπουκισμού, εκλεγμένων (πλέον) μπράβων και μαφιόζων μισανθρωπικής ηθικής.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πιστεύω ότι απέναντι σ’ όλα αυτά η τέχνη είναι η πιο εσωστρεφής και μάταιη εκδήλωση ξεσπάσματος. Ωστόσο, είναι ένας υγιής τρόπος εξαγνισμού και απόλυτη ανάγκη έκφρασης. Υπάρχουν πάρα πολλές ομάδες καλλιτεχνών και ερασιτεχνών, που χωρίς καμία στήριξη προσπαθούν με ό,τι μέσα εξασφαλίζουν μόνοι τους να παράγουν τέχνη. Την ίδια στιγμή οι ίδιοι άνθρωποι μπορεί να ζουν σε απόλυτη ένδεια. Αυτό είναι πολύ συγκινητικό. Είχα διαβάσει παλιότερα για το Εl Sistema, σε μια παραγκούπολη της Βενεζουέλας όπου ένας σπουδαίος άνθρωπος και μουσικός, πραγματοποίησε ένα πολύ σημαντικό έργο στον αγώνα του για την καταπολέμηση της εγκληματικότητας, διδάσκοντας δωρεάν κλασσική μουσική στα παιδιά των φτωχογειτονιών και κάνοντάς τα μέλη μιας συμφωνικής ορχήστρας. Εδώ υπάρχουν ελάχιστες ανιδιοτελείς πρωτοβουλίες πολιτιστικής εκπαίδευσης. Και όσες ξεκινούν με κριτήριο την αλληλεγγύη καταλήγουν στην αυτοπροβολή και σε κάποιο βραβείο απ’ την Coca Cola. Όλα τα παραπάνω στοιχεία σκοταδισμού που ανέφερα και μαστίζουν την ελληνική κοινωνία, είναι βαθιά ανασταλτικοί παράγοντες για κάθε φωτεινή κίνηση σ’ αυτή τη χώρα.
Στην Κρήτη, μια δασκάλα χαρακώθηκε με μαχαίρι από νεαρούς εθνικιστές επειδή αφιέρωνε ώρες προσωπικής εργασίας και μάλιστα αμισθί για ενισχυτική διδασκαλία σε αλλοδαπά παιδιά. Προσέξτε δηλαδή την εξίσωση, ένα παιδί απ’ τη Συρία – όπου χιλιάδες παιδιά έχουν διαμελιστεί στη διάρκεια του εμφυλίου από βομβαρδισμούς ή βασανίζονται και εκτελούνται – αναζητά μια καλύτερη τύχη σε ένα ειρηνικό έδαφος, όπου ή πνίγεται στη θάλασσα καθώς μεταφέρεται λαθραία σε άθλιες συνθήκες ή κάποιος ο οποίος το βοηθά να προσαρμοστεί στο νέο περιβάλλον δέχεται βίαιη επίθεση γι’ αυτό. Δε θα μιλήσω για πολιτική. Η πολιτική ήταν ανέκαθεν μια μπίζνα. Για μένα η δημοκρατία είναι ένα μοντέλο που διαιωνίζει την αναβλητικότητα της φύσης μας. Μετατοπίζουμε τη δική μας ευθύνη σε κάποιον άλλο, κάποιον που θα πάρει την πρωτοβουλία αντί για μας. Και αντί να πολεμήσουμε τα μισανθρωπικά ένστικτα που μας διατρέχουν – τα βαθιά μισανθρωπικά αισθήματα που φέρει μέσα του ο καθένας μας και το πώς τα διαχειρίζεται, όταν το αίσθημα δικαιοσύνης του πηγάζει από δογματικά και προσωπικά κριτήρια και όχι από τις ανώτερες πνευματικές και συναισθηματικές αξίες, που οφείλουν να διέπουν την ανθρώπινη ζωή – τα εξευμενίζουμε αναθέτοντας σε άλλους να τα αξιώσουν με πολιτικό λόγο και ο καθένας, που δεν έχει προσωπικότητα, δανείζεται αυτή των εκπροσώπων του που φορούν το μανδύα του ηγέτη και ταυτίζεται με γραφικές απόψεις μεθοδευμένης ρητορείας.
Ο Ράιχ, στη «δολοφονία του Χριστού» γράφει πως πέρασαν 50 χρόνια τεχνολογίας από τη μετάβαση της ιπποκίνητης άμαξας στο αεριωθούμενο, αλλά χιλιάδες χρόνια τώρα η κοινωνία των ανθρώπων δεν έχει πάει βήμα μπροστά. Οι περισσότεροι από μας μεταναστεύουν έξω, όχι γιατί ο κόσμος είναι καλύτερος εκεί, αλλά γιατί υπάρχει έστω μια στοιχειώδης οργάνωση και αξιοκρατία, ώστε να βρίσκει τουλάχιστον μια κατεύθυνση αυτό για το οποίο έχει κοπιάσει ο καθένας μας. Αισθάνομαι ότι ζω στη χώρα του υπαρκτού σουρεαλισμού, δεν έχω γνωρίσει άλλο πολίτευμα απ’ τη μέρα που γεννήθηκα εδώ.
Info: Ιδρυτικό μέλος και δημιουργός της μουσικής του ανεξάρτητου ηλεκτρονικού σχήματος Sequence theory project και των Running Blue Orchestra. Το 2013 ηχογράφησε έναν πιο προσωπικό δίσκο υπογράφοντας την ενορχήστρωση, στίχους και τραγούδι με τίτλο: “Explosions around, the desert inside”, ο οποίος κυκλοφορεί από τη Restless Wind.
Έχει δουλέψει στο θέατρο και ως ηθοποιός και ως μουσικός και έχει γράψει μουσική στις παραστάσεις της Αθηνάς Παππά, στην ταινία του Βασίλη Καλαμάκη «Μαθήματα Οδήγησης» σε σενάριο Στέργιου Πάσχου κ.ά. Σπούδασε στο Εθνικό Ωδείο και στο Διεθνές Ωδείο του Γιώργου Σιωρά απ’ όπου και αποφοίτησε. Εργάζεται επίσης ως εκπαιδευτικός.