Την Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου στις 19:30, εγκαινιάζεται στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Ιλεάνα Τούντα μία ομαδική έκθεση 6 νέων καλλιτεχνών με τίτλο Mere-exposure effect. Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 25 Μαρτίου 2017.
Η έκθεση Mere-exposure effect αντιμετωπίζει μία έκθεση σύγχρονης τέχνης μέσα από το πρίσμα του ομώνυμου όρου της κοινωνικής ψυχολογίας (Φαινόμενο της απλής έκθεσης). Πρόκειται για το φαινόμενο κατά το οποίο ένα άτομο τείνει να αναπτύσσει αισθήματα προτίμησης και έλξης για ένα εξωτερικό ερέθισμα, λόγω της επαναλαμβανόμενης έκθεσής του σε αυτό. Ακόμα και αν αρχικά η εμφάνιση ενός ανοίκειου ερεθίσματος προκαλεί αισθήματα αποστροφής, η επανειλημμένη έκθεση αναιρεί τις αρνητικές εντυπώσεις, χωρίς την ανάγκη αλληλεπίδρασης με το αντικείμενο ή το πρόσωπο που αποτελεί το εν λόγω ερέθισμα (Robert Zajonc, 1960). Το φαινόμενο της απλής έκθεσης παρουσιάζει θετικότερα αποτελέσματα για άτομα ή αντικείμενα που είναι καινούρια και ανοίκεια στους αποδέκτες.
Ακολουθώντας στην επιμελητική προεργασία το παραπάνω σκεπτικό, και απέχοντας από την επιβολή νοηματικών περιορισμών, η έκθεση επιδιώκει να δώσει την ευκαιρία στους 6 νέους συμμετέχοντες εικαστικούς να “εκθέσουν” τους επισκέπτες στα θέματα που τους απασχολούν, στις τεχνικές της δουλειάς τους και στο εικαστικό αποτέλεσμα που προτείνουν, και να τους εξοικειώσουν με το έργο τους.
H Ευαγγελία Δημητρακοπούλου προσεγγίζει στη δουλειά της αυτό που ο Kant ονομάζει “παραδείγματα ελεύθερης ομορφιάς”, είτε αυτά είναι μοτίβα του φυτικού διάκοσμου που συναντά κανείς στις ταπισερί του William Morris, είτε τα σχέδια από τις δαντέλες στα παραδοσιακά κεντήματα. Με διάθεση αυτοσχεδιασμού συνδυάζει τα φορμαλιστικά και εννοιολογικά ανόμοια. Εξετάζει τις διαφορετικές ιδιότητες και καταστάσεις της ύλης και δημιουργεί συνθήκες εκ νέου, εκμεταλευόμενη τους περιορισμούς της. Λόγω της διαφοράς δυναμικού των ανόμοιων, το αποτέλεσμα κινείται στα πλαίσια της έννοιας “betwixt and between” (“ούτε το ένα, ούτε το άλλο”). Την απασχολούν οι έννοιες της μνήμης και της διατήρησης, η πολυτιμότητα του ”θυμάμαι”, της ανάγκης δηλαδή του ανθρώπου για μνημόνευση, σε συνδυασμό με κατασκευαστικά και ευτελή υλικά.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Στην εγκατάσταση Hold your breath, η Έρη Δημητριάδη χαράζει τρεις κάθετους άξονες, επιχειρώντας να κατασκευάσει έναν αφηγηματικό χώρο. Κάπου ανάμεσα στην αναμενόμενη, αλλά καθηλωτική στιγμή μιας εξιστόρησης που δεσμεύει μια αναπνοή και στην βιωματική, αυτόβουλη ή μη, εμπλοκή του ακροατή, ο παρατηρητής καλείται μέσα σε ένα παγωμένο κομμάτι χρόνου να εισχωρήσει σε μια ιστορία που μόλις ξεκινά και δεν συνεχίζεται ποτέ. Στα έργα που συγκροτούν αυτήν την ενότητα, ένα σκοινί που κόβει τη θάλασσα και θραύει την προοπτική της υπόσχεται μια περιπλάνηση με μοναδικό παρεχόμενο μέσο έναν δυσλειτουργικό αναπνευστήρα.
Η Φωτεινή Παλπάνα, στην εγκατάσταση If you were written on ice you would be equally indecipherable, εστιάζει στην οπτική πληροφορία, τις απτικές σχέσεις και τα κατάλοιπα μιας βίαιης διαλεκτικής που οργανώνεται γύρω από έναν σταθερό παρατηρητή. Πρόκειται για την ανασύνθεση ενός περιβάλλοντος από ερμητικές επιφάνειες, που φέρουν τα σημεία μιας ανεξιχνίαστης γραφής. Το δίκτυο των ρωγμών που καλύπτουν την επιφάνεια ενός βράχου εκλαμβάνεται εδώ σαν ένα κρυπτογράφημα που μπορεί να μεταγραφεί, χωρίς απαραίτητα να ερμηνευτεί.
Οι Επαναλήψεις της Σοφίας Σιμάκη αποτελούν διαφορετικές παραλλαγές του ίδιου θέματος, των οποίων η βάση είναι το στοιχείο του χρόνου. Η έκθεσή τους σε παράθεση λειτουργεί σαν μία ευκαιρία για παρατήρηση, με τον ίδιο τρόπο που παρατηρούμε τις αλλαγές του καιρού σε ένα τοπίο.
Ο Πυθαγόρας Χατζηανδρέου αντλεί παρηγοριά και παραμυθία μέσα από ένα δικό του -ακατανόητο και για τον ίδιο ακόμα- πρίσμα, αναζητώντας τη κάλυψη των βιοτικών, ιδεολογικών και υπαρξιακών κενών στο πλαίσιο μιας δεδομένης φαντασιακής οντότητας στην οποία βρέθηκε ενταγμένος. Όπως αναφέρει ο ίδιος, η ενότητα Μια μικρή αμαρτωλή ιστορία μου διατυπώνει μια επιμελημένη τρικυμία εν κρανίω, όπως δικαιούται άλλωστε.
Η κατασκευαστική διαδικασία που ακολουθεί ο Γιάννης Χειμωνάκης αναφέρεται σε πρακτικές χειρωναξίας, καθώς και στην προσωπική διάσταση της εργασίας, σε σύνδεση με το ανθρώπινο σώμα ως εργαλείο και κλίμακα. Τα έργα υλοποιούνται μέσα από πρακτικές συμπλήρωσης και επέκτασης και η δομή τους αρθρώνεται μέσα από την ελάχιστη απαραίτητη συνδεσμολογία. Η εμπειρική-μεταφορική προσέγγιση της κατηγορίας του αντικειμένου σχετίζεται με διαδικασίες πρόσληψης και οργάνωσης του χώρου, όπου τα αρνητικά-ενδιάμεσα διαστήματα αποτελούν δυνητικά μέρος του έργου.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες:
Ευαγγελία Δημητρακοπούλου, Έρη Δημητριάδη, Φωτεινή Παλπάνα, Σοφία Σιμάκη, Πυθαγόρας Χατζηανδρέου, Γιάννης Χειμωνάκης
Επιμέλεια έκθεσης: Γαληνή Λαζάνη