Σε συνέχεια των παραστάσεων «Ο δικός μας ελέφαντας» (2011) με θέμα την απώλεια και τον καρκίνο, «Ένας κάποιος παράδεισος» (2012) αφιερωμένο στη ζωή του ακτιβιστή Ζαν Ζενέ, «Ιερουσαλήμ» (2013) ένα έργο για την ψυχική υγεία καθώς και του ευρωπαϊκού προγράμματος «HeavenonEarth» (2014), που αφορά την υπεράσπιση της διαφορετικότητας, η Βάνα Πεφάνη συμπληρώνει το τοπίο των έργων της, με σαφή προσανατολισμό σε θέματα κοινωνικής ευαισθησίας, με την παράσταση «Μεταξωτές Γυναίκες».
Πρόκειται για ένα θεατρικό έργο που έγραψε και σκηνοθετεί βασιζόμενη σε έρευνα και μαρτυρίες ανθρώπων για το φαινόμενο της κακοποίησης, εκμετάλλευσης και εμπορίας γυναικών και το οποίο παρουσιάζεται σε έναν απρόσμενο χώρο στο κέντρο της Αθήνας.
Ξεκινώντας από τον Αύγουστο 2014 μια έρευνα και καταγραφή πάνω στο trafficking, κορυφώνει την αναζήτησή της με την συγγραφή του έργου «Μεταξωτές Γυναίκες». Εντοπίζει στο μετάξι ως υλικό, τον ευαίσθητο και πολύτιμο χαρακτήρα της γυναικείας φύσης και δανείζεται για τίτλο μια φράση της Μαλβίνας Κάραλη.
Στο έργο, η 23χρονη Ωρόρ από τη Νιγηρία, θύμα trafficking, ζει στο υπόγειο μιας πολυκατοικίας του κέντρου της Αθήνας και βουτάει στο κενό από την ταράτσα. Ο ξαφνικός και αποτρόπαιος θάνατός της γίνεται η αφορμή για να παρακολουθήσουμε πως οι ένοικοι της πολυκατοικίας διαπραγματεύονται τη ζωή τους, την αποξένωση, την ξενοφοβία, τον ρατσισμό, την αδιαφορία σε μια πόλη που νοσεί και επηρεάζει τη στάση των ανθρώπων απέναντι στον συνάνθρωπο. Επειδή τα θύματα του trafficking αποκαλούνται και «αόρατες γυναίκες», καθώς οι εκμεταλλευτές τα κρύβουν συνεχώς και τα αντιμετωπίζουν σαν εμπόρευμα, η νεαρή Ωρόρ, μετά το θάνατό της, στοιχειώνει το χώρο, περιμένοντας κάποιος επιτέλους να την δει, για να φύγει ήσυχη με τη βεβαιότητα, πως κάποτε υπήρξε. Η σκιά του θανάτου, της φρίκης και της αδικίας πέφτει ανελέητη, πάνω στους ήρωες.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η συγγραφέας και σκηνοθέτις βρίσκει το θάνατο της Ωρόρ ως μια αφορμή για να φωτίσει μέσα από το έργο, τη συμπεριφορά του κοινωνικού περίγυρου σε περιστατικά στέρησης ελευθερίας, αναδεικνύοντας έναν ολόκληρο μηχανισμό συγκάλυψης και αποσιώπησης.
Μια εγκαταλειμμένη υπόγεια εμπορική στοά στην καρδιά της πόλης, την οποία προσπερνούμε καθημερινά για να διασχίσουμε το κέντρο, αγνοώντας την ύπαρξή της, γίνεται το φυσικό σκηνικό στο οποίο ζωντανεύει το έργο που διαπραγματεύεται με την ίδια δυναμική το ζήτημα ενός φαινομένου που προσπαθούμε ενοχικά να προσπεράσουμε.
Συντελεστές:
Κείμενο – Σκηνοθεσία: Βάνα Πεφάνη
Σκηνικά – Κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης
Μουσική: Orestis
Επιμέλεια κίνησης: Ελευθερία Κόμη
Φωτισμοί: Στέλλα Κάλτσου
Βοηθοί σκηνοθέτη: Νάντια Δεληγιάννη, Μυρσίνη Γιαννακοπούλου
Φωτογραφίες Παράστασης: Νικήτας Καραγιάννης, Νατάσσα Μπιρμπιλή
Σχεδιασμός έντυπου υλικού: Γιάννης Καρδάσης
Παίζουν: Βασίλης Αφεντούλης, Σιμόνη Γιαννάτου, Μαρία Καβουκίδου, Αγγελική Καρυστινού, Σοφία Μανωλάκου, Aurora Marion, Νικολίνα Μουαίμη, Ιάκωβος Μυλωνάς
Με την υποστήριξη: Διεθνής Αμνηστία, Ε.Κ.Κ.Α.
Παραγωγή: Σωματείο ΠΕΤΡΑ
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)
Για το σωματείο «ΠΕΤΡΑ»:
Με την ευδιάκριτη παρομοίωση στον τίτλο, το σωματείο «ΠΕΤΡΑ» είναι ένας συμπαγής και άσπαστος πυρήνας 30 ανθρώπων προερχόμενων από διαφορετικά επαγγελματικά πεδία, ο οποίος έχει δράση κοινωνική και κοινό στόχο. Με πρόεδρο τον Κώστα Αρζόγλου, τα μέλη του σωματείου κυνηγούν επίμονα το δύσκολο και το άπιαστο, Πιστεύουν στη δύναμη της τέχνης και την αλληλένδετη σχέση της με την τέχνη της ζωής. Γιατί η τέχνη είναι απαραίτητη στο να καταλάβουμε βαθύτερα τον κόσμο.