Διαβάζεις τη “Σονάτα του Κρόιτσερ” του Τολστόι και νομίζεις πως έχει αναποδογυρίσει τον καμβά της “Ανάστασης” και την ξαναγράφει. Ακόμα και αν δεν είναι ο Τολστόι της Άννας Καρένινα, αποδεικνύει πως ξέρει καλύτερα από τον καθένα να μιλήσει για τα προβλήματα που ταλανίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο: για την τυραννία των γιατρών, για τη ζωή στις πόλεις, για το γλυκό βάσανο των παιδιών, για τις συζυγικές δυσκολίες… Ο Πόζντνισεφ, αυτός ο ενδοδιηγητικός-ομοδιηγητικός αφηγητής, που σέρνει το χορό της ιστορίας, γίνεται τη μία στιγμή Οθέλος, την άλλη Φάουστ, καραμπινάτος αντιήρωας βγαλμένος θαρρείς από τα ντοστογιεφσκικά σπλάχνα. Κι η αναφορά στη μουσική του Μπετόβεν και στην ομώνυμη Σονάτα του έχει τη σημασία της. Αν την ακούσει κανείς προσεκτικά, αν αφουγκραστεί τη ρώμη της αντιλαμβάνεται αμέσως πόσο δονεί μια ρώσικη ψυχή.
Η μετάφραση του Όλεγ Τσουπένκο για τις εκδόσεις “Ροές” προσεγγίζει με τρόπο δόκιμο τη γλωσσική ευγένεια του κόμη Τολστόι.