Ο Δημήτρης Ντόκος, έγινε ευρέως γνωστός μέσα απο τη συλλογή του με κεντρικό μοτίβο έναν σκαραβαίο. Σε αυτά τα έργα, παρατηρούμε ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο, που σε συνδιασμό με τα περίτεχνα ιδεογράμματα του, συνθέτουν το ημερολόγιο των σκέψεων του.
Στην αρχαία Ελλάδα παρατηρούμε τη χρήση του σκαθαριού στα έργα του Αριστοφάνη, στους μύθους του Αισώπου και στην αρχαία Αίγυπτο οπου ο σκαραβαίος ήταν το σύμβολο της δύναμης του ήλιου και της αναγέννησης στη μετά θάνατον ζωή. Σύμβολο άρρηκτα συνδεδεμένο με την Αιγυπτιακή μυθολογία, άλλοτε χρησιμοποιείται ως ένα πλαίσιο, μέσα απο το οποίο ξεπροβάλλουν χάρτες, πορτραίτα και αφηγήσεις, και ενίοτε αποτελεί τον σκελετό πάνω στον οποίο φιλοτεχνούνται με επιμονή πιο αφαιρετικές, αλλά πάντα συμμετρικές και λεπτομερείς συνθέσεις.
Τα έργα του Ντόκου προβάλουν την ιδέα της βαθιάς μεταμόρφωσης, της προσωπικής αναγέννησης, της γονιμότητας και επομένως της δημιουργίας. Μetamorphosis είναι ο τίτλος της καινούριας του δουλειάς.
Στο έργο του Fransis Kafka “Metamorphosis”, παρατηρούμε πως συμβολικά ο κεντρικός χαρακτήρας μεταμορφώνεται σε έντομο. Ωστόσο όπως κάθε συμβολισμός, έτσι και αυτός της μεταβολής ενός ανθρώπου σε έντομο, περιέχει τη δική του δυναμική. Είναι η δυναμική της αλλαγής, μία λέξη πολύσημη, που εμφανίζεται σε μύθους, τελετές και λογοτεχνικά έργα όλων των πολιτισμών, χάρη στην ακαταμάχητη έλξη που ασκεί η προοπτική μίας νέας αρχής, το βαθμό που η ιδέα εμπλουτίζει τον κόσμο του φανταστικού αλλά και τη, δυνητικά, συμβολική της διάσταση.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Ντόκος σαν συνέχεια της συλλογής έργων του με κεντρικό άξονα το σκαθάρι, τολμάει να παραμερίσει το έντομο και να εστιάσει σε μια μορφή δικής του “γλώσσας” που θυμίζει αρκετά τα γνωστά σε όλους μας ιερογλυφικά, με σκοπό να μας παρουσιάσει το πρίν και όχι το μετά. Δηλαδή, μας παρουσιάζει αυτό που βρίσκεται πίσω απο το σκαθάρι με σκοπό να μας οδηγήσει σε μια ουσία συμβόλων και προσπαθώντας να μας “μιλήσει” μέσα απο τα έργα του. Mας παροτρύνει να “διαβάσουμε” τα έργα του ξεκινώντας απο πάνω αριστερά. Ιερογλυφική γραφή συναντούμε στην Αίγυπτο, την Μινωική Κρήτη και σε άλλους ανεπτυγμένους λαούς. Τα Αιγυπτιακά Ιερογλυφικά δημιουργούν μια σύνθεση που αποδίδει μια εσωτερική ιδέα. Σχεδόν όλα τα σύμβολα αντιπροσωπεύουν ένα έμψυχο ή άψυχο αντικείμενο, και στην πιο επεξεργασμένη τους μορφή ήταν μικροσκοπικά έργα τέχνης από μόνα τους, και επομένως ήταν ιδανικά για μνημεία και διακοσμητικούς σκοπούς.
Το ιδιαίτερα εντυπωσιακό στη δουλειά του Ντόκου, είναι η σύνθεση των χρωμάτων που χρησιμοποιεί και το γεγονός οτι δεν χρησιμοποιεί πια τη τεχνική της επανάληψης, αλλά κάθε σύμβολο είναι ξεχωριστό και δεν επαναλαμβάνεται στον πίνακα. Τα υλικά που χρησιμοποιεί είναι ακρυλικά, λάδι, ξύλο, λαμαρίνες και πρωτοπορεί χρησιμοποιώντας τον καμβά ανάποδα, πόρτες απο ψυγείο, αποκόμματα παλιών περιοδικών, καπό αυτοκινήτου, καθρέφτες κ.α. Τα έργα αυτά προσπαθούν να μας πούν μια ιστορία. Μια ιστορία που ο καθένας μας “διαβάζει” διαφορετικά.
Σε πρώτη μοίρα, ο θεατής εκπλήσσεται με την πολυδιάστατη, φαντασιακή θεματολογική υπόσταση των έργων, ενώ στη δεύτερη παραδίδεται σε ψευδαισθήσεις (illusions), οι οποίες δημιουργούνται μέσα απο το συνδυασμό γεωμετρικών σχεδίων, διαφορετικών υφών (patterns) και έντονων χρωματικών αποχρώσεων. Η σουρρεαλιστική αισθητική παραμένει βασικό στοιχείο των δημιουργιών του Ντόκου, ακόμα και όταν η δουλειά του μεταφέρεται στη σφαίρα των αποδεκτών θεσμών της τέχνης, σε χώρους ανεπηρέαστους απο τους ρυθμούς και τη βοή της πόλης.
Η αρχή του μαρξιστικού σουρεαλισμού είναι “Να αλλάξουμε τον κόσμο” και ο Δημήτρης Ντόκος μέσα απο τα έργα του καταφέρνει και αλλάζει μεταμορφώνοντας τον κόσμο σε κάτι πιο όμορφο και ουσιώδες.