Η Γκαλερί Cube, εγκαινιάζει τη συνεργασία της με την εικαστικό Ειρήνη Μπράττη και φιλοξενεί την ατομική της έκθεση με τίτλο “μεταποίηση” που περιλαμβάνει έργα της των δύο τελευταίων χρόνων.
Στα έργα της Ειρήνης Μπράττη, σύμφωνα με την άποψή της, η ίδια η ζωή μοιάζει να είναι το θέμα. Η ζωή σαν φυσική διαδικασία ανάπτυξης και φθοράς, σαν κίνηση μέσα στο χρόνο και προσπάθεια προσανατολισμού στο χώρο. Η ζωή σαν μια διαρκής αναζήτηση δρόμων.
Συνεχείς αλλαγές, αναπροσαρμογές και τροποποιήσεις ενός αρχικού βασικού υλικού που ορίζει την ύπαρξη του καθενός μας. Αυτό το υλικό με το οποίο θα πορευτούμε απο τη στιγμή της γέννησης έως τη στιγμή της τελικής αναχώρησης
Η Ελένη Σιγαλού, ποιήτρια, γράφει για τη “μεταποίηση” της Ειρήνης Μπράττη:
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Άτρακτε μούσα
την άκρη του νήματος
τραγούδησέ μου
Ποίηση. Δημιουργία. Γέννηση. Αρχή.
Μεταποίηση. Αναδημιουργία. Αναγέννηση. Μετάβαση.
Η ζωγράφος Ειρήνη Μπράττη, με την παρούσα έκθεση, αφορμάται απ’ την οικεία θηλυκή της φύση, για ένα ταξίδι που αγκαλιάζει συνολικά την ανθρώπινη ύπαρξη.
Το πρώτο ρούχο που κάποτε τύλιξε το σώμα μας, σαν χάδι μητρικό σε χρώμα αγριολούλουδου, ντύνει τις πρώτες μνήμες μας. Πώς νιώθαμε ασφαλείς στα όρια του κόσμου μας!
Κι ο χρόνος θα ξετύλιγε το νήμα της Κλωθούς . Στο αδράχτι της θα υφαίνονταν οι εκφάνσεις της ζωής μας.
Το σώμα αλλάζει. Ή αλλιώς, το ρούχο της ψυχής. Ο νέος εαυτός κάθε φορά, αδυνατώντας να χωρέσει στις παλιές του νόρμες, δοκιμάζεται και δοκιμάζει:
Καινούρια σχήματα-ιδέες ν’ αφομοιώσει , ραφές-ουλές να επουλώσει, τομές-των αλλαγών τριξίματα, πατρόν-αινίγματα, κουμπότρυπες-ανοίγματα, στρίφωμα φόβων, φοδράρισμα για ξέφτια- μνήμες , πρόβες για το στένεμα της λύπης, για της χαράς το πλάτεμα…
Κόβει και ράβει
η ψυχή να κουμπώσει
το μέσα έξω
Αυτές οι διαδικασίες μετάβασης , αποτυπώνονται στον καμβά, άλλοτε με φόρμες καθαρές, γεωμετρικές κι άλλοτε πιο απεικονιστικές. Όπως δηλαδή και το σώμα, άλλοτε φωνάζει κι άλλοτε ψιθυρίζει και υπαινίσσεται . Προβάλλει έντονα ή όχι, όπως η πολυπλοκότητα της ζωής ορίζει.
Πόσο επώδυνο είναι εντέλει να αφήνεις την ασφάλεια, για να ενδυθείς το νέο εαυτό; Και ποιο το ζητούμενο;
Μήπως η αρχική αγνότητα να επέλθει ξανά στο τέλος, κερδισμένη τώρα από τις εμπειρίες και την αποκτηθείσα γνώση του ταξιδιού; Όμως τι σημαίνει τέλος, όταν μέσα από αυτό διαφαίνεται κάθε φορά μια νέα αρχή;
Η ζωγράφος απαντά με το δικό της τρόπο:
Με χρώματα, που η έντασή τους πάλλεται από τους παστέλ τόνους μέχρι τα έντονα κόκκινα, λαδιά, μενεξεδιά και η διαύγειά τους αλλάζει για να αποδώσουν αρμονία ή σύγκρουση, ένταση ή συνύπαρξη, σκοτεινιά ή φως. Με σύμβολα και κώδικες, πίνακες και γράμματα, αποτυπώματα στιγμών, θραύσματα θνητότητας στα χνάρια του χρόνου και ενίοτε αιωνιότητες…
Και έτσι στοχάζεται πάνω στον μίτο του παραμυθιού που είναι η ζωή μας.
Σύντομο Βιογραφικό Σημείωμα
Η Ειρήνη Μπράττη γεννήθηκε στην Πάτρα. Σπούδασε Πολιτικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Παιδαγωγικά στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Οι εικαστικές σπουδές της έγιναν στην Γερμανία (Wuppertal, Duesseldorf, Aachen), όπου έζησε από το 1990 έως το 2000. Έχει εκθέσει έργα της σε ατομικές, αλλά και ομαδικές παρουσιάσεις σε πολλές χώρες της Ευρώπης, όπως και στη Νέα Υόρκη. Στη διάρκεια της παραμονής της στη Γερμανία έλαβε μέρος σε διαπολιτιστικά προγράμματα με θέμα την αποδοχή του άλλου, του διαφορετικού.
Από το 2000 ζει στην Πάτρα. Από το 2002 έως το 2011 δίδασκε ζωγραφική στο Εικαστικό Εργαστήρι του Δήμου Πατρών και από το 2012 λειτουργεί δικό της εργαστήρι εικαστικής έκφρασης για παιδιά και εφήβους.