Μπορώ να φανταστώ τον Πατρίκ Μοντιανό να παραμερίζει τις παραπανίσιες λέξεις οι οποίες συνωστίζονται στο μυαλό του δημιουργού όταν εκείνος ετοιμάζεται για το δρομολόγιο της συγγραφής. Ο Γάλλος νομπελίστας είναι ένας αργυραμοιβός του πνεύματος, σφιχτοχέρης με τη γλώσσα και τα συναισθήματα. Σε αυτή την αναζήτηση -αναζήτηση της Ντόρας Μπρούντερ ή του ίδιου του Παρισιού της Κατοχής;- εμπιστεύεται περισσότερο την γραφειοκρατία της εποχής ή αφήνει να φανεί κάτι τέτοιο για τη δημιουργία ενός ύφους που διαπνέει το βιβλίο του από την πρώτη ως την τελευταία αράδα του.
Κατά τα άλλα ο συγγραφέας ομολογεί: “Θα αγνοώ για πάντα πώς περνούσε τις μέρες της, πού κρυβόταν… Αυτό ήταν το μυστικό της”. Κρατούν άραγε οι ήρωες μυστικά από τον δημιουργό τους; Έτσι φαίνεται!