Το Θέατρο Radar παρουσιάζει για δεύτερη χρονιά το έργο της Μαρίας Παυλοπούλου, … μήπως ονειρεύομαι;, για ανθρώπους από 1 έτους.
Η Φαίδρα βλέπει στον ύπνο της πως ένα μπαλόνι κόκκινο, πολύ μαγικό μπαίνει στο δωμάτιό της. Είναι πολύ μαγικό, γιατί την ταξιδεύει στο μεγάλο ποτάμι και στα χρώματα, της μαθαίνει παιχνίδια και της λέει αστεία μυστικά! Όλα αυτά αλλάζουν, όταν η Φαίδρα βγάζει βόλτα το μπαλόνι της. Τότε το χάνει! Και η περιπέτεια αρχίζει! Πού είναι το μπαλόνι της; Θα καταφέρει να το βρει; Ποιος θα τη βοηθήσει; Μια περιπετειώδης ιστορία μυστηρίου, χαράς, συγκίνησης και αναζήτησης.
Συστατικά-Φιλοσοφία:
Οι φόρμες του σωματικού θεάτρου, το παιχνίδι, η μιμική τέχνη και η διάδραση μεταξύ ερμηνευτών και κοινού δημιουργούν ένα σκηνικό χώρο ονείρου, όπου η φαντασία επεμβαίνει με χιούμορ σε αντικείμενα, εικόνες και εμπειρίες της καθημερινής ζωής μικρών και μεγάλων.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η πολυμορφία και η μοναδικότητα της σκέψης του πολύ μικρού ανθρώπου αποτελούν τη βάση σχεδιασμού μιας ειδικής σκηνικής γραφής. Σε αυτήν, καθρεφτίζεται η θεώρηση πως τα συστατικά του θεάτρου: η σκηνογραφία, το φως, η μουσική, ο σύγχρονος χορός, η υποκριτική συνθέτουν τον εικαστικό χώρο μιας εφαρμοσμένης φιλοσοφίας η οποία προβάλλει την πολύτροπη αντίληψη των μικρών παιδιών ως την αφετηρία κάθε δημιουργίας.
Σημείωμα της δημιουργού και σκηνοθέτη
Βασική ανάγκη των παιδιών κάθε ηλικίας είναι να καταλαβαίνουν και να απολαμβάνουν τον κόσμο γύρω τους. Πιστεύω ότι αυτός είναι και ο βασικός σκοπός κάθε ψυχαγωγικής ή εκπαιδευτικής δράσης. Συνεπώς τα παιδιά, ειδικά αν είναι η πρώτη τους επαφή με το θέατρο, χρειάζεται να βρεθούν μπροστά σε σκηνικές συνθήκες που αναγνωρίζουν. Η ανάγκη αυτή, ειδικά για τα πιο μικρά παιδιά 1-4 ετών, πρέπει να υπολογίζεται παράλληλα με την παράδοξη σκέψη τους, τη «φευγάτη» τους αντίληψη. Γιατί αυτό ακριβώς το στοιχείο είναι εκείνο που ενισχύει την έμφυτη τάση τους για προσωπική δημιουργία. Στο …μήπως ονειρεύομαι; τα σκηνικά αντικείμενα είναι απόλυτα γνώριμα, ενώ η λειτουργία τους και ο συνδυασμός τους αναδεικνύουν τις άπειρες διαστάσεις τους.
Μαξιλάρια παράθυρα, υφάσματα ποτάμια, ξιφομαχίες με ξεσκονίστρες πρωταγωνιστούν και παράλληλα συμβαδίζουν με την παράδοξη και μοναδικά δημιουργική σκέψη των παιδιών. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που η παράσταση αυτή αφορά σε όλες τις ηλικίες.
Γιατί όλοι μπορούν να απολαύσουν τις διαφορετικές διαστάσεις που «κρύβονται» στα αντικείμενα γύρω μας. Για τους μικρούς οι σκηνογραφικές συνθήκες είναι γνώριμες. Για τους μεγάλους είναι ένα παιχνίδι, ένα ταξίδι σε χώρους φαντασίας και ονείρου!
Μαρία Παυλοπούλου
Σημείωμα της θεατρολόγου – perfomer Μιράντας Βατικιώτη
Κατά τη δημιουργία και υλοποίηση του …μήπως ονειρεύομαι; ζητούμενο ήταν μια άρτια παραγωγή και μια βαθιά έρευνα σε σχέση με την ίδια την τέχνη του θεάτρου. Μια σειρά από ερευνητικά ερωτήματα που τέθηκαν οδήγησαν στο τελικό αποτέλεσμα. Τι είναι εκείνο που αφορά αυτές τις ηλικίες και πώς μπορεί κανείς να το προσεγγίσει μέσω της τέχνης του θεάτρου; Πώς μπορούν οι σύγχρονες πρωτοποριακές τάσεις των παραστατικών τεχνών, που ερευνούν τη σχέση μεταξύ σκηνής και πλατείας, να αναζητήσουν νέους δρόμους (ανα)παράστασης μέσω της αντίληψης των βρεφών; Το κλειδί είναι τρόπος με τον οποίο τα βρέφη αντιλαμβάνονται τον περιβάλλοντα κόσμο, ο οποίος παρουσιάζει σημαντική ταύτιση με τα ειδικά χαρακτηριστικά του θεάτρου.
Όλα συμβαίνουν εδώ και τώρα και δεν θα ξανασυμβούν ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο, όλα μπορούν να μεταμορφωθούν, όλα μπορούν ανά πάσα στιγμή ν’ ανατραπούν, όλα είναι αληθινά και την ίδια στιγμή ψεύτικα, όλα είναι υπό διαπραγμάτευση, τα πάντα σωματοποιούνται. Μία παράσταση ειδικά σχεδιασμένη γι’ αυτούς τους πολύ μικρούς ανθρώπους συνεπάγεται το να βουτήξεις στον σκληρό πυρήνα της ουσίας του θεάτρου. Κι επειδή είναι τέτοιος ο τρόπος αντίληψης των βρεφών, η βουτιά αυτή καθίσταται αμφίδρομη: τα βρέφη μάς φέρνουν κοντά στην ουσία του θεάτρου κι εμείς απ’ τη μεριά μας φέρνουμε τα βρέφη κοντά στην τέχνη του θεάτρου.
Το …μήπως ονειρεύομαι; είναι τελικά ένα τόσο καλλιτεχνικό όσο και φιλοσοφικό μοίρασμα που η ροή του ταξιδεύει στο συνεχές κύκλωμα που δημιουργείται μεταξύ σκηνής και πλατείας. Άλλωστε, εκεί δεν συντελείται το θαύμα του θεάτρου; Ανάμεσα.
Ταυτότητα παράστασης:
Σύλληψη – Δημιουργία – Σκηνοθεσία: Μαρία Παυλοπούλου
Ερμηνεία: Μιράντα Βατικιώτη – Μπίλιω Καλιακάτσου
Κοστούμια: Αριάδνη Νικολαϊδου, Μαρία Παυλοπούλου
Χορογραφίες – Επιμέλεια κίνησης: Όλγα Γερογιαννάκη
Τραγούδι – Σύνθεση και Ερμηνεία: Χρήστος Θηβαίος
Φωτογραφίες: Παναγιώτης Γραμματικάκης
Διάρκεια: 55’