Μια επίσκεψη στο Turbine Hall της Tate Modern μέσα στον χρόνο

Το Turbine Hall είναι μία αίθουσα με λειτουργικό χώρο για τους καλλιτέχνες 3.300 τετραγωνικών μέτρων. Η Tate αποφάσισε στην πορεία της λειτουργίας της ότι αυτός ο χώρος, ο οποίος προκαλεί δέος μόνο και μόνο από το μέγεθός του, θα ήταν ιδανικός για να φιλοξενεί έργα μεγάλων διαστάσεων από τους διασημότερους καλλιτέχνες σύγχρονης τέχνης.

Στην πραγματικότητα, η ευφυής εκμετάλλευση ενός τόσο μεγάλου χώρου για την ανάθεση ειδικά σχεδιασμένων κατασκευών, προσφέρει στο κοινό της Tate τη βιωματική εμπειρία της σύγχρονης τέχνης. Δεν έχει σημασία μόνο ποιο ήταν το σημείο εκκίνησης του εκάστοτε καλλιτέχνη. Εξίσου σημαντικό ρόλο παίζουν οι αισθήσεις που ενεργοποιεί το έργο όταν ο επισκέπτης αλληλεπιδρά με αυτό.

Από την άνεση του σπιτιού μας, ανακαλύπτουμε όλες τις εγκαταστάσεις που έχουν τοποθετηθεί στο Turbine Hall από το 2000 έως σήμερα, ανυπομονώντας να δούμε τα νέα πλάνα για τον ιδιαίτερο αυτόν χώρο όταν ανοίξει ξανά η Tate.

Louise Bourgeois: I Do, I Undo, I Redo | 12 Μαΐου – 26 Νοεμβρίου 2000

Η πρώτη ανάθεση από την Tate έγινε στην Louise Bourgeois. Μια site-specific εγκατάσταση που αποτελούνταν από τρεις ατσάλινους πύργους, ύψους 9 μέτρων ο καθένας, έφεραν τους τίτλους ‘I do’ (κάνω), ‘I undo’ (ξεκάνω), ‘I redo’ (ξανακάνω) και ήταν τοποθετημένοι στον κεντρικό χώρο του Turbine Hall. Οι επισκέπτες μπορούσαν να ανέβουν μέσω σκάλας στην κορυφή των κατασκευών όπου έρχονταν αντιμέτωποι με γιγαντιαίους καθρέφτες.

Εξίσου χαρακτηριστική ήταν και η αραχνοειδής κατασκευή που είχε τοποθετηθεί στο άνω επίπεδο του χώρου, με τίτλο Maman.

Juan Muñoz: Double Bind | 12 Ιουνίου 2001 – 10 Μαρτίου 2002

Δύο ασανσέρ κινούνταν κάθετα στο χώρο μέσα από μία ψεύτικη οροφή χωρίζοντας το Turbine Hall σε δύο επίπεδα και δημιουργώντας οπτικές ψευδαισθήσεις χάρη στις γλυπτικές παρεμβάσεις που έχουν γίνει στον χώρο.

Anish Kapoor – Cecil Balmond: Marsyas | 9 Οκτωβρίου 2002 – 6 Απριλίου 2003

Μία πορφυρή κατασκευή, που θυμίζει τρομπέτα, με ύψος 150 μέτρα επιμήκυνε το χώρο του Turbine Hall χάρη στην προοπτική της. Ο μοναδικός στο είδος του γλύπτης Anish Kapoor επηρεασμένος από την ελληνική μυθολογία έδωσε το όνομα του σάτυρου Μαρσύα, που γδάρθηκε ζωντανός από τον θεό Απόλλωνα.

Olafur Eliasson: The Weather Project | 16 Οκτωβρίου 2003 – 21 Μαρτίου 2004

Μία από τις πιο γνωστές εγκαταστάσεις του Turbine Hall υπήρξε το περιβάλλον που δημιούργησε ο Olafur Eliasson. Εξερευνώντας τα καιρικά φαινόμενα δημιούργησε μία εμπειρία για τους επισκέπτες της Tate οι οποίοι συζητούσαν για τον καιρό που επικρατούσε εντός του χώρου.

Bruce Nauman: Raw Materials | 12 Οκτωβρίου 2004-2 Μαΐου 2005

Ο ενθουσιασμός του Bruce Nauman με τη γλώσσα είναι γνωστός. Σε αυτή του την εγκατάσταση εκμεταλλεύτηκε τον απέραντο χώρο του Turbine Hall για να δημιουργήσει μια ηχητική εμπειρία επαναλαμβανόμενων φράσεων που συνόδευαν το κοινό καθώς διέσχιζαν την αίθουσα. Μεταξύ αυτών ακουγόταν: “Εμείς θα μιλήσουμε – Αυτοί θα ακούσουν/ Εσείς θα μιλήσετε – Εμείς θα ακούσουμε/ Αυτοί θα μιλήσουν – Εσείς θα ακούσετε.” Το έργο επέστρεψε ξανά στον χώρο του Turbine Hall to 2017.

Rachel Whiteread: EMBANKMENT | 11 Οκτωβρίου 2005 – 1 Μαΐου 2006

Ένας χώρος γεμάτος από λευκά κουτιά -14.000 για την ακρίβεια- δημιουργούν ένα μεγαλειώδες, αλλά προσωρινό μνημείο από καθημερινά αντικείμενα.

Carsten Höller: Test Site | 10 Οκτωβρίου 2006-15 Απριλίου 2007

Πέντε γιγαντιαίες τσουλήθρες προκάλεσαν στο κοινό τον παιδικό ενθουσιασμό της περιπέτειας. Ο καλλιτέχνης θεώρησε το έργο ως μια ευκαιρία δοκιμής της ιδέας ώστε αργότερα να πραγματοποιηθεί και στον δημόσιο χώρο.

Doris Salcedo: Shibboleth | 9 Οκτωβρίου 2007 – 6 Απριλίου 2008

Μία βαθιά ρωγμή που διέσχιζε κατά μήκος το πάτωμα του Turbine Hall ξεπέρασε τς προσδοκίες της τοποθέτησης μιας κατασκευής εντός του χώρου. Το έργο της Doris Salcedo πειραματιζόταν και εν τέλει μετέβαλλε ανεπανόρθωτα τον ίδιο το χώρο, αλλά και την αίσθηση μας για τον δυτικό πολιτισμό και τις ιστορικές καταβολές ρατσισμού και αποικιοκρατίας που υποβόσκουν μέσα του. Τα ίχνη της ρωγμής είναι ακόμα ορατά στην αίθουσα παρά τις προσπάθειες αποκατάστασης.

Dominique Gonzalez-Foerster: TH.2058 | 14 Οκτωβρίου 2008 – 13 Απριλίου 2009

Ο καλλιτέχνης οραματίστηκε ένα φουτουριστικό Λονδίνο του 2058, όπου διάφορα διάσημα γλυπτά φαίνεται να γιγαντώνονται χάρη στο νερό της βροχής.

Miroslaw Balka: How it is | 13 Οκτωβρίου 2009 – 5 Απριλίου 2010

Ένα μεγάλο, σκούρο κουτί -σαν κοντέινερ- εισήγαγε τον επισκέπτη στο σκοτάδι του εσωτερικού του. Στην επιστροφή προς την έξοδο, όταν πλέον μπορούσες να δεις τους άλλους επισκέπτες που εισέρχονταν, ο φόβος για το άγνωστο που διαγραφόταν στα πρόσωπα τους έμοιαζε μάλλον κωμικός.

Ai Weiwei: Sunflower Seeds | 12 Οκτωβρίου 2010 – 2 Μαΐου 2011

Εκατό εκατομμύρια σπόροι ηλιοτρόπιου, φτιαγμένοι από πορσελάνη κάλυπταν ένα μέρος της επιφάνειας του πατώματος. Οι επισκέπτες μπορούσαν να περπατήσουν ή να ξαπλώσουν επάνω τους, με πολλούς από τους σπόρους να έχουν εξαφανιστεί ως άτυπο σουβενίρ.

Tacita Dean: FILM | 11 Οκτωβρίου 2011 – 11 Μαρτίου 2012

Το πρώτο κινηματογραφικό έργο του Turbine Hall ήταν μια δεκάλεπτη ταινία, αφιερωμένη στην Tate Modern, η οποία προβαλλόταν πάνω σε έναν οβελίσκο ύψους 13 μέτρων ως αναφορά στην ταινία 2001: A Space Odyssey.

Tino Sehgal: These Associations | 24 Ιουλίου 2012 – 28 Οκτωβρίου 2012

Αντίστοιχα, η πρώτη live performance για το Turbine Hall, το έργο These Associations φιλοξενούσε καλλιτέχνες, οι οποίοι με χορογραφημένες κινήσεις καταλάμαβαν τον χώρο από κοινού με τους επισκέπτες της Tate.

Richard Tuttle: I Don’t Know. The Weave of Textile Language | 14 Οκτωβρίου 2014 – 6  Απριλίου 2015

Ίσως το μεγαλύτερο έργο του Richard Tuttle, φτιαγμένο από πολύχρωμα υφάσματα σε μία κατασκευή που αιρούνταν από την οροφή, είχε σκοπό να διεγείρει τις αισθήσεις των επισκεπτών.

Abraham Cruzvillegas: Empty Lot | 13 Οκτωβρίου 2015 – 3 Απριλίου 2016

Ένα γεωμετρικό σχήμα που απαρτιζόταν από γλάστρες γεμάτες με χώμα από τα πολυάριθμα πάρκα του Λονδίνου. Χωρίς να έχουν εμφυτευθεί σπόροι από τον καλλιτέχνη, ποτίζονταν καθημερινά σαν ένα αστικό πείραμα του τι φυτρώνει μέσα στους πράσινους χώρους των μητροπόλεων.

Philippe Parreno: Anywhen | 4 Οκτωβρίου 2016 – 2 Απριλίου 2017

Μία site-specific εγκατάσταση, που μετέτρεπε τον χώρο σε μια εμβυθιστική εμπειρία με τη χρήση πολλαπλών μέσων και την αμφισβήτηση του χώρου και του χρόνου μέσα από τις διαρκείς της μεταλλάξεις.

SUPERFLEX: One Two Three Swing | 3 Οκτωβρίου 2017 – 2 Απριλίου 2018

Μία προσφιλής στις οικογένειες του Λονδίνου εγκατάσταση. Η ομάδα των Δανών καλλιτεχνών, SUPERFLEX, γέμισε τους χώρους μέσα και έξω από το Turbine Hall με κούνιες τριών ατόμων, δίνοντας έμφαση στη συλλογική δύναμη της κίνησης.

Tania Bruguera: 10,148,451 | 2 Οκτωβρίου 2018 – 24 Φεβρουαρίου 2019

10,148,451 είναι ο διεθνής αριθμός καταγραφής προσφύγων της περιόδου εκείνης.  Η γνωστή καλλιτέχνης από την Κούβα δημιούργησε μια ομαδική εμπειρία σε συνεργασία με την τοπική κοινότητα, εξερευνώντας τον ρόλο των συναισθημάτων στην πολιτική. Το πάτωμα ανάλογα με τη θερμοκρασία αποκάλυπτε την εικόνα ενός Σύρου πρόσφυγα. Ένας παράπλευρος χώρος προκαλούσε δάκρυα στα μάτια των επισκεπτών.

Kara Walker: Fons Americanus | 2 Οκτωβρίου 2019 – 5 Απριλίου 2020

Ένα δημόσιο συντριβάνι -το ψηλότερο του Λονδίνου- που παρότι φέρει στο όνομά του την αμερικανική εθνικότητα, εμπνέεται από το μνημείο της Βικτώριας έξω από το παλάτι του Μπάκιγχαμ. Η Kara Walker εξετάζει για άλλη μια φορά τις έννοιες της ταυτότητας και της βίας μέσα από το πρίσμα των μνημείων που αφιερώνονται στην αποικιοκρατία.