Στο έργο παρουσιάζονται οι συναναστροφές εκπροσώπων της άρχουσας αριστοκρατικής τάξης της Αγγλίας, που φλυαρούν, συνδιαλέγονται, ανταλλάσουν ευφυολογήματα, ερωτοτροπούν, αλλά ουδέν συναισθάνονται.
Εδώ και 130 χρόνια ο Όσκαρ Ουάϊλντ αποκάλυψε την κενότητα και την επικινδυνότητα των προσώπων που έγραψαν την ιστορία του 20ου αιώνα και έβαλαν τα θεμέλια για τον αιώνα που ζούμε και κανείς δεν θα πρέπει να είναι ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα…
Σύγχρονος του Τσέχωφ (6 χρόνια μεγαλύτερος και πέθανε τέσσερα χρόνια πριν απ’ αυτόν), με παρόμοια διαδρομή. Αποκαλύπτουν και σχολιάζουν κομμάτια της κοινωνίας, που ευθύνονται για την άθλια κατάσταση του κόσμου που τους περιβάλλει. Ο ένας με όπλο την συναισθηματική ευαισθησία ημιτονίων και ο άλλος με έναν πνευματικό κυνισμό κορυφαίας λεπτότητας.
Το συγγραφικό έργο του Ουάιλντ είναι έντονα πολιτικό και ανατρεπτικό, εξ ου και οι διώξεις εναντίον του.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ενδεικτικό της πολιτικής ευαισθητοποίησής του είναι ότι υπήρξε ο μόνος λογοτέχνης που υπέγραψε την αίτηση του Μπέρναρντ Σω, για να δοθεί χάρη στους αναρχικούς που είχαν συλληφθεί (και εντέλει εκτελέστηκαν) ως υπεύθυνοι του μακελειού στην πλατεία Χέιμαρκετ στο Σικάγο, στις 4 Μαΐου 1886.
Συντελεστές:
Μετάφραση: Σουζάνα Χούλια
Σκηνοθεσία: Κωστής Καπελώνης
Σκηνογραφία: Ανδρέας Σαραντόπουλος
Κοστούμια: Άννα Βήχου
Σχεδιασμός φωτισμών: Κωστής Καπελώνης
Ηθοποιοί:
Δέσποινα Πόγκα, Μαρία Μακρή, Γιώργος Κροντήρης, Χρήστος Συριώτης, Πέτρος Πέτρου, Φίλια Δενδρινού, Χρυσάνθη Γεωργαντίδου, Δημήτρης Ζουμπούλης, Σάκης Σιούτης, Μάνος Κωστής
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ:
Το έργο ανεβαίνει σπανίως στην Ελληνική σκηνή. Ξεχωρίζουν οι παραστάσεις: Το 1939 από την Μαρίκα Κοτοπούλη, σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν και το 1954 από την Κυβέλη, σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Κατά τον Μπέρναρ Σω: «Ο Όσκαρ μοιάζει σα να είπε: δε θ’ αγαπήσω κανέναν, θά’μαι βαθιά εγωΐστής• και δε θάμαι μόνον ένας κατεργάρης, αλλά ένα τέρας• και θα μου τα συχωρέσετε όλα. Μ’ άλλα λόγια, τις συμβατικότητές σας θα τις καταντήσω παραλογισμούς, όχι δυσφημώντας τις γραπτώς, αν και θα μπορούσα πολύ καλά να το κάνω —για να πούμε την αλήθεια το έκαμα— αλλά δυσφημώντας τις με τη ζωή και το θάνατό μου.»
Ο συγγραφέας και βιογράφος του Πήτερ Ράμπυ, θεωρούσε ότι «ο Ουάιλντ ισορροπούσε ανάμεσα στη διεισδυτική ματιά του Ίψεν και την εμπορική επιτυχία στο Ουέστ Εντ του Λονδίνου, στοχεύοντας το κοινό του με απόκοσμη ακρίβεια».
Για την παράσταση παραγγέλθηκε καινούργια μετάφραση, που υπηρετεί την νέα ανάγνωση που επιχειρεί ο θίασος.