Από τον μιμιτισμό και την ηθογραφία μέχρι την αστική πεζογραφία, την λογοτεχνία του βιώματος και τον μοντερνισμό. Μια διαφορετική προσέγγιση στην ελληνική πεζογραφία μέσα από τη ματιά του Θανάση Τριαρίδη. 30 Ιουνίου 2, 7, 9 Ιουλίου στο Rembrandt and the Cat.
Προσεγγίζουμε την ελληνική αφήγηση όπως αυτή διαμορφώθηκε από το 1830 μέχρι το 1975, επιχειρώντας να διακρίνουμε τα χαρακτηριστικά μέσα και πέρα από τον προγραμματικό ηθογραφικό αναχρονισμό που χαρακτήριζε σχεδόν από το ξεκίνημά της. Παράλληλα ανιχνεύουμε τις αφηγηματικές αποκλίσεις της περιόδου αυτής ως απόπειρες νεωτερικής έκφρασης μέσα στον κυρίαρχο αισθητικό και ιδεολογικό Κανόνα. Επιπλέον διερευνούμε την καθυστερημένη εγκατάσταση της αστικής τάξης που γεννά το ελληνικό αστικό μυθιστόρημα με όλες τις στρεβλώσεις αυτής της καθυστέρησης – αλλά και την μεταπολεμική λογοτεχνία του πολιτικού και ταυτοτικού βιώματος καθώς και τις λογής εκφάνσεις του μοντερνισμού.
Έτσι, αντλώντας εκδοχές της ανθρώπινης κατάστασης από διάφορες πτυχές του έργου του Ροΐδη, του Βιζυηνού, του Μητσάκη, του Παπαδιαμάντη, του Θεοτόκη, του Μυριβήλη, του Καραγάτση, του Δούκα, του Βουτυρά, του Εμπειρίκου, του Πολίτη, του Τσίρκα, του Πεντζίκη, της Αξιώτη, του Μπεράτη, του Φραγκιά, του Καχτίτση, του Γονατά, του Χειμωνά, του Χατζή, του Ταχτσή, του Βασιλικού, του Ιωάννου, του Μπακόλα, του Χάκκα, του Αλεξάνδρου και αρκετών άλλων προσπαθούμε να σχηματίσουμε έναν ιστό ελληνόγλωσσων αφηγήσεων που σχηματίζουν την αντιφατική μοίρα του ελλαδικού ανθρώπου των τελευταίων διακοσίων χρόνων.
Αναλυτικό πρόγραμμα
Τρίτη 30 Ιουνίου 2020, 8 – 10 μμ
1. Η ελληνόγλωσση αφήγηση στον 19ο αιώνα
– Ο προγραμματικός αναχρονισμός ως αγωνία αυτοκατάφασης και ως αφηγηματικός Κανόνας. Η ηθογραφία ως επιλογή φόβου και (προοδευτικά) ως τεκμήριο «ελληνικότητας».
– Η ελληνόγλωσση αφήγηση στον 19ο αιώνα: σποριές σε κινούμενη άμμο. Εμμανουήλ Ροΐδης και Γεώργιος Βιζυηνός.
– Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: από την Θεία Δικαιοσύνη στον ανθρώπινο σπαραγμό. Αθέλητες (μα πραγματωμένες) αποκλίσεις από το ηθογραφικό τέλμα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πέμπτη 02 Ιουλίου 2020, 8 – 10 μμ
2. Η πεζογραφική γενιά του ’30: Το υπερ-ηθογραφικό αίτημα για ελληνική αφήγηση: βιωματικό, ιστορικό και αστικό μυθιστόρημα.
– Εκδοχές της πεζογραφίας της γενιάς του ’30. Στρατής Μυριβήλης, Ηλίας Βενέζης, Γιώργος Θεοτοκάς, Άγγελος Τερζάκης, Κοσμάς Πολίτης.
– Η μοίρα των ανθρώπων είναι ο Θάνατος. Μια μείζων αφηγηματική έκρηξη σε κλασική φόρμα: Το αιμορραγικό σύμπαν του Μ. Καραγάτση.
Τρίτη 07 Ιουλίου 2020, 8 – 10 μμ
3. Η ελληνική πεζογραφία αμέσως μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο
Ο εσωτερικός μονόλογος, το μεταφιλοσοφικό φολκλόρ, η ερωτογραφία και το πολιτικό βίωμα
– Μια ιδιότυπη (και εν τέλει διεθνής) μετα-φιλοσοφική ηθογραφία. Η συγγραφική περίπτωση του Νίκου Καζαντζάκη.
– Οι (αργοπορημένες) νέες αφηγηματικές φόρμες στην γενιά του ’30 και τα «απαγορευμένα» είδη. Αξιώτη, Μπεράτης, Πεντζίκης και Σχολή της Θεσσαλονίκης. Η ερωτογραφία του Ανδρέα Εμπειρίκου.
– Η λογοτεχνία του πολιτικού βιώματος: ο ατομικός σπασμός πέρα από την ηθογραφία. Στρατής Τσίρκας, Δημήτρης Χατζής, Άρης Αλεξάνδρου και οι ομήλικοι.
Πέμπτη 09 Ιουλίου 2020, 8 – 10 μμ
4. Η μεταπολεμική λογοτεχνία του ταυτοτικού βιώματος και του μοντερνισμού
– Η λογοτεχνία του ταυτοτικού βιώματος: Κώστας Ταχτσής, Γιώργος Ιωάννου, Μάριος Χάκκας και οι επίγονοι.
– Ο μοντερνισμός ως υπονόμευση του αφηγηματικού μέσου και του αφηγούμενου γεγονότος. (Καχτίτσης, Γονατάς, Βασιλικός, Μπακόλας, Βαλτινός, Χειμωνάς, Πάνου και άλλοι)
– Επίλογος: Αναζητώντας στο σπαρμένο βάλτο. Η ελληνική λογοτεχνία μέχρι τον 21ο αιώνα. (Νέο-ηθογραφία, αφηγηματικές παλινδρομήσεις, φυγόκεντρες αφηγήσεις, ανα-γραμματικές εκτροπές)
Πλατφόρμα Zoom
συμμετοχή: 30 ευρώ