Το πρώτο δοκίμιο με τον τίτλο Μια συζήτηση περί τέχνης αποτελεί μια πραγματεία για τον λογοτεχνικό κυβισμό. Στο κείμενο είναι εμφανής ο στόχος της συγγραφέως να καταλήξει — μέσω της αναδόμησης, της σύγκρισης και της συνεκδοχής — στο απόλυτο μοντερνιστικό αξίωμα: οι λέξεις, το εργαλείο δηλαδή του λογοτέχνη, είναι μέσο αδόκιμο, ατελές και ατελέσφορο σε σύγκριση με τον χρωστήρα, δηλαδή το άφωνο εργαλείο ενός μυθοπλαστικού ζωγράφου ο οποίος βεβαίως ελέγχει απολύτως το εκφραστικό του μέσο σε αντιδιαστολή με τον λογοτέχνη που παλεύει να το χειραγωγήσει.
Το δεύτερο δοκίμιο με τον τίτλο Λεξιτεχνία, εκφωνήθηκε ως ομιλία από το ραδιόφωνο του BBC στις 29 Απριλίου του 1937 για τη ραδιοφωνική σειρά «Words Fail Me». Η ομιλία διήρκησε 8 λεπτά και είναι το μοναδικό ηχητικό ντοκουμέντο που έχουμε από την Βιρτζίνια Γουλφ. Εδώ η συγγραφέας μιλάει για τις ίδιες τις λέξεις. Το μοναδικό εργαλείο του λογοτέχνη που έχει την ικανότητα να δρα ανεξάρτητα από τον δημιουργό του και να παραμένει αχειραγώγητο, και συνεπώς πολύ δύσχρηστο για τον μάστορά του.
Τα δοκίμια που μεταφράζονται για πρώτη φορά στα ελληνικά.