Πρωτοσυνάντησα την Βάνα Φερτάκη πριν μερικά χρόνια με αφορμή μιαν έκθεση που οργάνωνα, και από τότε, έχουμε συνεργαστεί δύο-τρεις φορές. Κάθε φορά που με καλεί να μου παρουσιάσει το έργο της, ξέρω ότι θα βρεθώ μπροστά σε εκπλήξεις… κι αυτό γιατί δουλεύει με τρομερή ένταση, χρώματα και σχέδια, σύνθεση, επιφάνειες και μεγέθη. Για την ακρίβεια εργάζεται με εμμονή και μεθοδικότητα ‘’ως άλλος’’ street artist, παρόλο που ο δικός της τοίχος είναι ο καμβάς. Το πρώτο στοιχείο που με προσέλκυσε κι ακόμη με θέλγει στην εικαστική της γραφή, είναι ότι εξακολουθεί να είναι ένα μίγμα δύναμης και οργής, αγάπης και μίσους, ελπίδας και πεσιμισμού, που μοιάζει με ένα ηδονικό ακόρεστο ταξίδι χωρίς τέλος…
Τα χρώματα, τα σχήματα, οι έννοιες, τα νοήματα, οι επιθυμίες που διαχέονται στον καμβά, αναδύονται μέσα από την εκούσια νοητική σύνθεση με την οποία η καλλιτέχνιδα, τοποθετεί σχεδόν λατρευτικά τις φόρμες της, αναμειγνύοντας το ελεύθερο σχέδιο με την αυστηρή γεωμετρία, το λευκό με το μαύρο και τα υπόλοιπα χρώματα. Την απασχολούν βαθιά: η σύνθεση και το χρώμα, γι’ αυτό εργάζεται μεθοδικά και συστηματικά πάνω σε επιφάνειες που ενώ φαίνονται χρωματισμένες επίπεδα, εν τέλη μέσα από τρομερή επιδεξιότητα, δημιουργεί τον δικό της προσωπικό χώρο, που εμπεριέχουν μία σειρά από παιχνίδια, συνδέσεις, και προοπτικές.
Προοπτικές που οδηγούν σε ένα βάθος πεδίου, τόσο έντονο και επιτυχημένο, ακριβώς όπως στην φωτογραφία, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούν την αίσθηση των 3D effect, όπου κύκλοι και τεθλασμένες, δημιουργούν ένα σύμπαν απόλυτα προσωπικό, όπου θρησκευτικά, μεταφυσικά σύμβολα και ανησυχίες, με την αρωγή των pop χρωμάτων και του ιδιαίτερου χιούμορ που χαρακτηρίζει την καλλιτέχνιδα, αλλά και τον τρόπο που τα διαχειρίζεται, τα επανατοποθετεί και τα επαναπροσδιορίζει, συνθέτουν τον δικό της cartoon planet, όπου: εξαϋλώνονται, εξαγνίζονται, εκσυγχρονίζονται και μετατρέπονται μέσα από την προσωπική μυθολογία σε συλλογική σημειολογία.
