Μικρόκοσμοι

Με το που ανακοινώθηκε, πριν από μια εβδομάδα περίπου, άρχισε αμέσως η γκρίνια. Είχαν ακουστεί και νωρίτερα γκρίνιες βέβαια. Όταν ανακοινώθηκε το line-up του Rockwave με Placebo, Sivert Hoyem, Evanescence και λοιπά. Αλλά με την ανακοίνωση της εμφάνισης του Nick Cave στο Eject …ξεσπάθωσαν.

«Οι ίδιοι και οι ίδιοι έρχονται», «άντε πάλι ο Nick Cave», «μα γιατί πάλι τα ίδια, γιατί δεν φέρνουν τον τάδε ή τον δείνα».

Έχει ενδιαφέρον να παρατηρείς τους ανθρώπους που δεν μπορούν να δουν πέρα από τον δικό τους μικρόκοσμο, που αδυνατούν να δουν μια συνολικότερη εικόνα. Για αρχή (και για να αρχίσουμε από τα πολύ βασικά) ο Cave έχει να έρθει στην Ελλάδα από το 2011. Έξι χρόνια δηλαδή. Το οποίο δεν μετράει και πολύ γιατί τότε είχε έρθει με τους Grinderman. Για να βρούμε το τελευταίο live του Nick Cave με τους Bad Seeds στην Ελλάδα θα πρέπει να πάμε πίσω στο 2008 (σχεδόν 10 χρόνια δηλαδή αν δεν το έχουμε καταλάβει) και την περίοδο του “Dig Lazarus Dig”. Οι σημερινοί 24χρονοι ήταν δηλαδή 15 χρονών. Το αναφέρω έτσι για την …αριθμητική του πράγματος βρε παιδί μου.

Υπάρχει δηλαδή η λογική ότι όταν έρθει κάποιος στην Ελλάδα για συναυλία μία ή δύο φορές τον έχουν δει όοοολοι και άρα πρέπει να έρθουν άλλα, πιο φρέσκα ονόματα. Η αποθέωση του μικρόκοσμου. Επειδή τον είδαμε «εμείς» δεν χρειάζεται να ξαναέρθει.

Πέρα από το ενδιαφέρον του να παρατηρεί κανείς τα παραπάνω, προσωπικά νιώθω ότι τέτοιες αντιδράσεις πλέον προκαλούν ζημιά.

Δημιουργείται ένα αρνητικό κλίμα. Σχόλια στα social media, αναρτήσεις σε blogs, ίσως και σχόλια σε κείμενα σε sites (ενσωματωμένα καμιά φορά ακόμη και σε κείμενα με άλλο θέμα) δημιουργούν ένα κλίμα ότι δεν είναι δυνατόν να σκέφτεσαι να πας σε αυτήν την συναυλία. Είναι «πασέ» – είναι λάθος που έρχεται – οι διοργανωτές θα έπρεπε να έχουν φέρει κάποιο άλλο όνομα κλπ.

Τα χρήματα έτσι κι αλλιώς δεν σου περισσεύουν, οπότε είναι πολύ πιθανό να επηρεαστείς και να μην πας.

Τί κι αν είσαι σήμερα 24 ετών και την προηγούμενη φορά που ήρθε ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης έσπαγες την ακμή στο πρόσωπο σου ή ήσουν χωμένος στις πανελλήνιες; Τι κι αν είσαι 40 χρονών και την τελευταία φορά που είχε έρθει ήσουν στο κρεβάτι άρρωστος, ή σε επαγγελματικό ταξίδι ή παντρεύονταν ο αδερφός σου ή στο κάτω-κάτω δεν είχες τότε αναπτύξει δεσμό με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη βρε αδερφέ!

Τι κι αν είχες πάει στην τελευταία συναυλία του τάδε καλλιτέχνη πριν τρία χρόνια και είχες περάσει υ-πέ-ρο-χα και θέλεις να τον ξαναδείς;

Δεν ξέρεις εσύ. Συναυλίες του Cave, των Placebo, των Evanescence, των Puressence, των James (άσχετα εν προκειμένω, αλλά κλασικά παραδείγματα) δεν πρέπει να γίνονται πια στην Ελλάδα. Τελεία και παύλα. Έτσι είπαν, έτσι είναι. Αυτοί ξέρουν.

Όταν βέβαια είχε έρθει o Hauschka μετά την κυκλοφορία του “The Prepared Piano” (ότι πιο «φρέσκο» δηλαδή εκείνη την περίοδο) δεν συντονίστηκαν οι μικρόκοσμοι αυτοί ώστε να έρθουν στη συναυλία. Το παλικάρι που πήρε το ρίσκο να την διοργανώσει μπήκε μέσα. Πολύ μέσα. Υπάρχουν πολύ πιο πρόσφατα παραδείγματα από αυτό αλλά το συγκεκριμένο μου έχει εντυπωθεί βαθιά στη μνήμη γιατί στο τέλος μιας συναυλίας που με είχε ενθουσιάσει και με είχε κάνει καλύτερο άνθρωπο και καλύτερο μουσικό είδα τον διοργανωτή να κλαίει. Με κανονικά δάκρυα τα οποία δεν ήταν από τη συγκίνηση. Υπάρχουν σαφώς και πολύ πιο πρόσφατα παραδείγματα από το παραπάνω αλλά θέλοντας να διατηρήσω την ανθρώπινη διάσταση του επιχειρήματος και να αντλήσω από την προσωπική μου δεξαμενή άμεσων εμπειριών θα μείνω σε αυτό.

Οι διοργανωτές συναυλιών ξέρετε είναι άνθρωποι σαν εσένα και εμένα. Δεν έχουν εφεύρει την μηχανή που κόβει χρήματα. Ορισμένοι από αυτούς μπορεί να έχουν τα χίλια στραβά ή/και να κάνουν λάθη αλλά πάντως σε κάθε περίπτωση δεν μπορούμε να έχουμε την απαίτηση να μπαίνουν κάθε φορά μέσα.

Όπως και να’χει το να παραπονιέσαι ή ακόμη χειρότερα να γκρινιάζεις για το ότι ο Cave θα έρθει ειδικά φέτος (στην περιοδεία του για το “Skeleton Tree” για τ’όνομα…) είναι τουλάχιστον άστοχο. Προφανώς έχεις, έχω, έχουμε κάθε δικαίωμα να μην μας ενδιαφέρει να δούμε π.χ. τους Placebo, τους Paradise Lost ή και τον Cave ακόμη. Έχουμε κάθε δικαίωμα να το θεωρούμε π.χ. βαρετό. Προφανώς έχεις, έχω, έχουμε το δικαίωμα να προτιμούμε να είναι κάποιοι άλλοι στη θέση τους. Αλλά το να κάνουμε σημαία ένα λανθάνον «μα σε αυτή τη συναυλία θα πας; Αν είναι δυνατόν! Έχει έρθει τόσες φορές!» (έστω και άθελα μας ίσως) είναι κάτι που είτε το καταλαβαίνουμε είτε όχι υπονομεύει τους διοργανωτές συναυλιών αλλά κυρίως και τις ίδιες τις συναυλίες καθώς αποθαρρύνει μερίδα του κοινού το οποίο στις μέρες μας εκτός από τα χρήματα του μετράει και τη διάθεση του πριν αποφασίσει για το αν τελικά θα πάει σε μια συναυλία που αρχικά του τράβηξε την προσοχή.

Οι λέξεις έχουν δύναμη. Μεγαλύτερη από όση θέλουμε να πιστεύουμε. Και συχνά δεν προσέχουμε τις λέξεις που αμολάμε, ελαφρά την καρδία, κράζοντας…

Α… και με την ευκαιρία! (θα το ξέχναγα…)

Για διάφορους και πολύ συγκεκριμένους λόγους που δεν είναι επί της παρούσης, έχω να αναφέρω ότι δεν έχω δει τον Nick Cave live.

Αυτά.

Photo Credit: Martin Fisch