Στην εποχή που ζούμε, την εποχή του εκδοτικού πληθωρισμού, δεν γράφονται πια πολλά μυθιστορήματα όπως αυτά της Τζένης Μανάκη. Το καινούργιο βιβλίο της με τίτλο «Μικρός αιώνας» από τις εκδόσεις Έναστρον ήρθε να μας το θυμίσει. Η βορειοελλαδίτισσα συγγραφέας με την καλειδοσκοπική της ματιά, και τις εμπειρίες μιας ζωής επέστρεψε στη χώρα της αφήγησης ώριμη και κατασταλαγμένη. Προσπάθησε, και νομίζω ότι κατάφερε, να βάλει σε μια τάξη τον κατακλυσμό των ιδεών, των προσώπων, των γεγονότων αυτό τον πολτό που όλοι μας ανακατεύουμε στη μαρμίτα της έμπνευσης. Σχεδίασε ύστερα με τόλμη και ακρίβεια το φόρεμα της μυθοπλασίας, δίνοντας σημασία στη λεπτομέρεια, μεγεθύνοντας τη δυναμική της στιγμής, του συναισθήματος, της επιθυμίας.
Προίκισε τους ήρωες του νέου της μυθιστορήματος με ένα συναρπαστικό πεπρωμένο και επέτρεψε στον καθένα από αυτούς να πει την δική του ιστορία, να αποκαλύψει μυστικά, να ομολογήσει τις μικρές επιτυχίες και αποτυχίες, τις προσδοκίες και τις ματαιώσεις – όλα όσα συνθέτουν την προσωπική ψευδαίσθησή μας για τη ζωή, για τους άλλους, για τον κόσμο που μας περιβάλλει. Η Αθηνά, Η Κάτια, ο Κωνσταντίνος και ο Λούκα, ο Πέτρος και η Μάχη, ο Σωτήρης και η Ματούλα κολυμπούν στο αμνιακό υγρό του χρόνου, κάποτε μάλιστα σε διαφορετικές εποχές, κι ενώ η Μανάκη δείχνει να χτίζει το μύθο της σε ένα αέναο τώρα, οι ιστορίες της ριζώνουν στο βάθος του χρόνου, έρχονται συχνά από ένα ολοζώντανο παρελθόν.
Η επικαιρότητα περνά μπροστά από τα μάτια του αναγνώστη όπως ακριβώς και μέσα από τις μικρές οθόνες της καθημερινής ενημέρωσης, ως στοιχεία μιας καθημερινότητας που δεν μας αφήνει να δούμε το βαθύτερο νόημα της ζωής. Η συγγραφέας του «Μικρού αιώνα», ξετυλίγει με υπομονή όλες αυτές τις βινιέτες που επιπολάζουν στο σώμα του κειμένου, τη σύγχρονη δυστοπία μιας πανδημίας κι ενός τοπικού πολέμου, κι αναζητά τους εσωτερικούς αρμούς, τα πολύτιμα μέταλλα των αναμνήσεων, την οδύνη, τη μεταμέλεια, το μυστήριο που αναδίδεται σαν πλούσιο άρωμα από ένα φλιτζάνι αχνιστού καφέ.
Αν ένα μυθιστόρημα πρέπει να είναι συναρπαστικό, η Μανάκη τα κατάφερε περίφημα, αν πρέπει να είναι βαθύ και υπαινικτικό, να απλώνεται μέσα στο χρόνο αλλά να πατά με σιγουριά στο σήμερα, η συγγραφέας φρόντισε να μη του λείπει τίποτα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Συχνά αναλογίζομαι με πόση ταχύτητα περνάει ο χρόνος… μένει μόνο ένας στοχασμός για τη ζωή… Με αυτή τη σύντομη αλλά μεστή σκέψη που αντλεί ο αναγνώστης από την σελίδα 117 θα μπορούσε να συνοψίσει την πρώτη ύλη από την οποία φτιάχτηκε ο «Μικρός αιώνας» μαστορικά και επίπονα. Παραφράζοντας δε την ακροτελεύτια αράδα θα μπορούσε να πει πως «ανάμεσά μας [ανάμεσα στον αναγνώστη, στους ήρωες και στην συγγραφέα], άρχισε να γεννιέται μια αληθινή φιλία».
Διαβάστε επίσης:
Τζένη Μανάκη – μικρός αιώνας: Ένα πολυπρόσωπο μυθιστόρημα με ψυχολογικές προεκτάσεις
