Πολλές φορές στη ζωή γίνονται λάθη. Άλλα γίνονται εξ’ αμελείας, άλλα είναι προγραμματισμένα να γίνουν, ενώ άλλα δεν μπαίνουμε καν στη διαδικασία να μάθουμε πώς και γιατί συνέβησαν. Είναι ένας νεκρός χρόνος που προσπαθείς να αποφύγεις. Ειδικά το δικό μας το σινάφι, το καλλιτεχνικό, που δεν έχει μάθει ακόμα να μπαίνει σε τόσο κουραστικές σκέψεις, ακόμα και αν το σύμπαν γύρω του γκρεμίζεται. Ή κτίζεται.

Από τον Ευστάθιο Χρυσοβαλάντη Δράκο

Αυτό το σινάφι αγαπάει γιατί αγαπάει, σιχαίνεται επειδή σιχαίνεται, γράφει μουσική γιατί μπορεί, ή καλύτερα γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Δεν ρωτάμε παραπάνω. Δεν υπάρχουν απαντήσεις. Πονάει, γιατί ο κόσμος γύρω του φοβάται να πονέσει. Χαμογελάει, γιατί oι φίλοι του συνηθίζουν να χαμογελούν μόνο στα flash. Πολεμάει τη βία και νιώθει ενοχές που την πολεμάει, γιατί η τέχνη δεν είναι για να πολεμά. Είναι για να προστατεύει. Είναι κατώτερο ένστικτο η τάση πολέμου και δεν υπάρχει κανένας σκοπός να αγιάσει τα “μέσα” της σε κάτι τέτοιο. Μπορεί και να μην τα λέω σωστά δεν ξέρω. Εγώ έτσι νιώθω κάθε φορά που μπαίνω στη διαδικασία να σκεφτώ ποιος είναι ο λόγος που γράφω. Χαώνομαι. Δεν ξέρω από πού να αρχίσω. Όλα τα έχω διαφορετικά στο μυαλό μου και όλα αλλού καταλήγουν.

Λάθη πολλά. Παρανοήσεις. Δεν πίστευα ποτέ πως θα τραγουδούσα για χρώματα. Ούτε είμαι λάτρης της αισιοδοξίας. Δεν γίνεται να είμαι βασικά, γιατί η φύση μου δε μου το επιτρέπει. Τα χρώματα δεν είναι πάντα φωτεινά. Αυτό θα απαντούσα. Δεν είχα ποτέ τέτοιες αυταπάτες, ούτε κορόιδεψα κανέναν με υπεραισιόδοξες σκέψεις. Υπάρχει μαύρο. Πολύ. Το βλέπω παντού και πονάει. Υπάρχει μίσος απέναντι σε ανθρώπους που πονάνε. Σε ανθρώπους που πονάνε. Σε ανθρώπους που ξενιτεύονται και πονάνε. Και όχι μόνο σε ανθρώπους. Νιώθω πως είναι πλέον κάτι σαν τάση επιβεβαίωσης η βία. Επιβεβαίωση της δύναμης. Λύσαμε τα προβλήματα της επιβίωσης και ζούμε την πολυτέλεια του κυνηγητού της επιβεβαίωσης. Και μάλιστα με τον πιο λάθος τρόπο. Λάθη πολλά.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Ίσως, αν έδινα ένα διαφορετικό όνομα στην πρώτη μου μουσική, να μην είχα αυτό το πρόβλημα. Ίσως, να ήταν λιγότερες οι παρανοήσεις. Ίσως, αν το ίδιο τραγούδι ονομαζόταν “No Colors” ή “black“, να ήταν πιο αντιπροσωπευτικό του τί ήθελα να πω. Ακόμα και αν οι στίχοι έλεγαν ακριβώς τα ίδια πράγματα. Ήθελα να μιλήσω για αυτούς που έχουν σκοτώσει τα χρώματα και για τα παιδιά εκείνα που έχουν καταπιέσει την ελευθερία τους προς χάριν αρτιότητος και καθωσπρεπισμού. Για εκείνους μιλούσα. Για αυτούς που υποφέρουν επειδή τα χρώματα δεν υπάρχουν. Για αυτούς που πολεμούν με τον δικό τους προσωπικό τρόπο για να ξαναρθούν και για εκείνους τους χαζούς που κάνουν την επιβίωση της ευτυχίας δύσκολη.

Παρανόηση. Υπάρχουν χρώματα. Πολλά. Αλλά το μονοπάτι του πινέλου είναι ένα. Εδώ και καιρό. Από το πράσινο στο μαύρο. Και πάλι πίσω. Και πάλι μπροστά.

Info: Οι Minor Project είναι οι: Ευστάθιος Χρ. Δράκος, Γιώργος Κολοκυθάς, Μαρία Καρέτσου, Αλέξανδρος Μπαλτάς και Βίκτωρ Φορλίδας. Κάπου στα μέσα του 2010 και με αφορμή την παρουσίαση δίσκου των B–sides μαζεύτηκαν οι τέσσερείς τους για να παρουσιάσουν την ακυκλοφόρητη δουλειά του Στάθη. Λίγους μήνες μετά, ηχογραφούν τα κομμάτια που θα αποτελέσουν τον κορμό της επερχόμενης πρώτης κυκλοφορίας τους, σε συνεργασία με τον Διονύση Μπάστα στο NoiseBox studio. Με την αρχή του νέου έτους (23/1/2011) η μπάντα δίνει την πρώτη της συναυλία ως “Minor Project” πλέον, στο αγαπημένο τους Six D.O.G.S, το οποίο στη συνέχεια αποτέλεσε την βασικότερη συναυλιακή τους εστία. Η πιο σημαντική ίσως εξέλιξη τής μέχρι τώρα πορείας της μπάντας είναι η ένταξή της στην οικογένεια της Antelma Music (www.antelmamusic.com) και η απόφαση συνεργασίας με τον Στάθη Δρογώση για την κυκλοφορία του πρώτου ολοκληρωμένου άλμπουμ των Minor Project. Ο δίσκος, με τίτλο “In Colors”, διατίθεται πλέον από το site της AntelmaMusic σε ηλεκτρονική μορφή είτε σε φυσική μορφή μέσω παραγγελίας.

Minor Project | www.minor-project.com

F https://www.facebook.com/MinorProjectBand?fref=ts

T http://twitter.com/#!/minor_project

 



*Αναδημοσίευση άρθρου από το περιοδικό culturenow mag, τεύχος 27