Μέσα από ένα μουσικοθεατρικό σύμπαν τσέπης Το ημερολόγιο ενός αυνανιστή μας συστήνει τον σύγχρονο νάρκισσο, έναν χαρακτήρα που κατηγορεί πάντα τους άλλους για όλα τα στραβά… Ο Μιχάλης Άνθης δημιουργός του ημερολογίου μιλά στο Culturenow.gr για την δημιουργία της παράστασης.
CultureNow: Θα θέλαμε να ξεκινήσουμε τη συνέντευξη λέγοντας μας λίγα λόγια για το concept της παράστασης, Το ημερολόγιο ενός αυνανιστή. Πώς έγινε η σύλληψη, από που εμπνευστήκατε τα κείμενα της μουσικοθεατρικής αυτής παράστασης, καθώς επίσης με ποιο κριτήριο την ντύσατε μουσικά;
Μιχάλης Άνθης: Πάντα με ενδιέφερε το θέμα του αυτοερωτικού ανθρώπου, εκείνου δηλαδή που στρέφει την ερωτική του διάθεση και ενέργεια προς τον εαυτό του. Έναν εαυτό-είδωλο, εκτός ευθύνης και πέραν κάθε ανταγωνισμού. Βιοχημικά, γνωρίζουμε ότι μία ουσία ενός εκατομυριοστογραμμάριου αν λείπει απ’ τον οργανισμό μας, επηρεάζεται ολόκληρο το «εργοστάσιο» του. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την προσωπικότητά μας. Ένα ελαχιστότατο κομμάτι αν αλλαξοδρομήσει, χάσαμε όλο μας το είναι. Το ζούμε καθημερινά. Στέλνουμε το τεράστιο «εγώ» μας μπροστά να ανοίξει δρόμο, να συγκρουστεί, να κηρύξει πόλεμο. Αυτός είναι ο σύγχρονος αυνανιστής. Κηρύσσει πόλεμο εναντίον των άλλων, γιατί δεν αντέχει να τα βάλει με τον εαυτό του. Αποκεί και η έμπνευσή μου. Οι επιλογές των μουσικών απλώς επιτείνουν τις ατμόσφαιρες που ήθελα να δώσω. Εκτός από δύο τραγούδια που είναι δικές μου συνθέσεις, τα υπόλοιπα είναι γνωστά και αγαπημένα κομμάτια που ανέτρεψα στιχουργικά, ακριβώς επειδή η οικεία μελωδία θα έκανε πιο εύκολη τη δουλειά του στίχου να φτάσει κάτω.
C. N: Γιατί δώσατε αυτόν τον τίτλο στο έργο σας; Όπου “αυνανιστής” ποιον χαρακτήρα ανθρώπου θα μποσούσαμε να ταιριάξουμε;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μ. Α: Γιατί ο κάθε είδους σύγχρονος αυνανιστής κρατάει ημερολόγιο, με την έννοια ότι
ναρκισσεύεται να θυμάται την «αλάθητη» ζωή του, το γεγονός ότι φταίνε πάντα οι άλλοι κι ότι ο ίδιος δεν είναι παρά θύμα. Ο «αυνανιστής» λοιπόν είναι ο χαρακτήρας που ηδονίζεται να πιστεύει ότι είναι το καλύτερο δυνατό. Μπορεί να είναι ο καθένας που πετάει π.χ. ένα σκουπίδι κάτω και έχει τη δικιολογία στο στόμα αν του κάνεις παρατήρηση.
C. N.: Επί σκηνής θα γνωρίσουμε τον Ερμή και τον Μάκη, δύο αδελφικούς φίλους. Αναφέρετε ότι είναι Δύο άντρες σε έναν, ένας σε όλους… το κοινό βρίσκει κοινά χαρακτηριστικά με τους ήρωες; Πείτε μας λίγα λόγια για τον ρόλο τους.
Μ. Α.: Ο ένας αποτελεί το alter ego του άλλου. Γι’ αυτό και στο τέλος μαθαίνουμε ότι έχουν και ερωτική σχέση. Στην ουσία μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχει ερωτική σχέση με τον εαυτό του, που νιώθει αυτάρκης, ένα πολύ καλό άλλοθι για να στέκει υπεράνω κριτικής. Κι αν νιώθει άβολα που αποδεικνύεται ομοφυλόφιλος, δεν είναι γιατί δεν το θέλει ίσως, αλλά γιατί του άρεσε πραγματικά η επαφή του με τον άλλο, κι ο σημερινός άνθρωπος δεν έχει μάθει να ζει με αυτό που του αρέσει, αλλά με αυτό που τον βολεύει, που του φτιάχνει την «ιδεατή» εικόνα. Ο Ερμής είναι ο έξυπνος, ο Μάκης ο αφελής. Χρειάζονται ο ένας τον άλλο για να υπάρξουν. Καμιά φορά το καταφύγιο των έξυπνων ανθρώπων είναι η βλακεία, όπως το καταφύγιο του βρεγμένου είναι κάτω από μία ομπρέλα, έστω κι αν ξέρει ότι το βρόχινο νερό κάνει καλό στο μαλλί.
C. N.: Πείτε μας λίγα λόγια και για την συνεργασία σας με τον Δημήτρη Λιόλιο.
M. A.: Είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός που έχει πολλά να δώσει. Πρώτα τον έκλεισα και μετά έγραψα το ρόλο του Μάκη πάνω του. Με βοηθάει αυτό στο γράψιμο, να σαρκώνεται δηλαδή στο μυαλό μου ο ρόλος σ’ ένα συγκεκριμένο ηθοποιό. Στην παράσταση ο Δημήτρης είναι χείμαρρος.
C. N.: Το concept της παράστασης όπως καταλαβαίνουμε έχει γενικά μια χιουμοριστική διάθεση. Πόσο εύκολο είναι σήμερα να καταφέρει κανείς το κοινό να γελάσει, αλλά και να προβληματιστεί ταυτόχρονα σε κοινωνικοπολιτικό επίπεδο, μέσα από μια παράσταση;
M. A.: Το κοινό είναι διαθέσιμο να γελάσει, το έχει πολύ ανάγκη, αλλά το ίδιο ανάγκη έχει να γελάσει με κάτι που το αφορά και δεν είναι ευτελές. Γιατί κακά τα ψέματα, η ζωή και η αποτύπωσή της στην τηλεόραση ευτελίστηκαν τόσο πολύ, αυτογελοιοποιήθηκαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε η σάτιρα χρειάζεται να ανακαλύψει νέα μονοπάτια και καινούργιες γωνίες θέασης για να έχει λόγο ύπαρξης. Πώς να σατιρίσεις κάποιον που συνειδητά γελοιοποιείται με μόνο στόχο τη δημοσιότητα;
Η πραγματική σάτιρα δεν θέτει σαν στόχο τον προβληματισμό. Τον εμπεριέχει, είναι στο γονιδίωμά της. Το θετικό είναι ότι μία παράσταση μπορεί να βάλει στο θεατή κάποια πράγματα προς συζήτηση. Το αρνητικό είναι πως σαν θεατές πλέον όλοι μας έχουμε πάρει τις αποφάσεις μας επί παντός θέματος. Μπορεί να «καταναλώνουμε» προβληματισμούς, οι οποίοι όμως σπάνια γίνονται αφορμή για να μετα-νοήσουμε, να αλλάξουμε νου.
C. N: Στο Ghost House οι παραστάσεις θα συνεχιστούν μέχρι το Πάσχα. Έχετε προγρμματίσει κάτι για μετά; θα συνεχίσετε σε κάποιο άλλο χώρο, ή να περιμένουμε νέα δουλειά;
Μ. Α.: Ό,τι και να λέμε εμείς, οι θεατές αποφασίζουν για τη διάρκεια μιάς παράστασης.
Η πνευματική κρίση, αποτέλεσμα της οποίας είναι η οικονομική κρίση, δεν αφήνει πολλά περιθώρια για προγραμματισμούς. Ετοιμάζω καινούργιες δουλειές σε όλα τα επίπεδα, κινηματογραφικά, τηλεοπτικά και θεατρικά, αλλά…λίγα λόγια, γιατί η ανατροπή περιμένει στη γωνία. Θα ήθελα πάντως, άσχετα με ο,τιδήποτε άλλο με αξιώσει ο Θεός να κάνω, το «ημερολόγιο ενός αυνανιστή» να παίζεται για πολλά χρόνια. Το νιώθω σαν ένα φαγητό που κάλεσα τους φίλους μου να μοιραστούμε. Τους είδα πολύ γελαστούς και θέλω να το μοιραστώ και με άλλους φίλους.
Info: Ο Μιχάλης Άνθης είναι στιχουργός, μουσικός, ηθοποιός και σκηνοθέτης.