Ο εικαστικός Μιχάλης Μανουσάκης επιχειρεί για τρίτη φορά (η πρώτη φορά το 2011 στο ΕΜΣΤ, Ένα μέτρο και η δεύτερη το 2016 στην ΑΣΚΤ, Ήρωες στα σκουπίδια) να προσεγγίσει με τρυφεράδα μια σημαντική ιστορική περίοδο της Ελλάδας. Όχι σαν ιστορικός, αλλά σαν άνθρωπος που διαβάζει τα ντοκουμέντα με διεισδυτικό τρόπο, κυρίως φωτογραφίες παιδιών και παιχνίδια, βάζει τον θεατή σε μηχανισμούς φαντασίας, επισημαίνοντας τη χαρά και τον πόνο, κάποιες φορές με γεγονότα και άλλες με μυθοπλαστικό λόγο. Αφορμή είναι οι χρονολογίες και οι αναφορές που είναι γραμμένες μπροστά ή πίσω από τις φωτογραφίες.
Οι σκέψεις του είναι στον ελληνισμό. Στον ελληνισμό που απλώνεται από την Αλεξάνδρεια, σε Σμύρνη, Κωνσταντινούπολη, Θράκη, Θεσσαλονίκη, Αθήνα, μέχρι τα Χανιά. Με αφετηρία την ιδιαίτερη ιστορία της μητέρας του και της οικογένειάς της που κυνηγήθηκε από τους Τσέτες το 1922 φτάνοντας στα Χανιά από τα Σώκια της Μικράς Ασίας (βίντεο).
Ο Μιχάλης Μανουσάκης μας ξεδιπλώνει το κουβάρι της ιστορίας με φωτογραφίες παιδιών και παιχνίδια από το διάστημα 1860-1930. Μια περίοδος που σημάδεψε το έθνος με την τραγική κατάληξη του 1922 και στη συνέχεια το απέλπιδο φευγιό των ανθρώπων από τον τόπο των προγόνων τους. Με ιστορίες ξεχωριστές για τον καθένα, έχοντας κοινή ρίζα το χαμό της ζωής τους, που ήταν οι άνθρωποί τους, το βιό τους, η πατρίδα τους, οι μνήμες τους. Ευτυχώς όμως αυτές δεν εξαντλούνται, δεν έχουν τη δύναμη να αφανίσουν ιστορία αιώνων. Τα ερείπια του χρόνου θα αναστηλώνονται κάθε φορά στο νου και θα γίνονται δομικά υλικά για το μέλλον.