Ό,τι παράγουμε και δημιουργούμε είμαστε εμείς οι ίδιοι, όπως επίσης ό,τι αφήνουμε ορφανό, πάλι εμείς οι ίδιοι είμαστε.
Η σκηνογραφική και ενδυματολογική μου έφεση υπήρξε από μικρή ηλικία. Από τότε που ήμουνα στη Θεσσαλονίκη, όπου μεγάλωσα, θυμάμαι τον εαυτό μου να αναζητά κάθε καινοτομία και αλλαγή πάνω στα τετριμμένα και τα συνήθη. Πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης οφείλει να ρισκάρει και να δοκιμάζει αυτά που του υπαγορεύει το ταλέντο του και το χάρισμα που του έχει δώσει η ζωή.
Σπούδασα Σκηνογραφία και Ενδυματολογία στη σχολή καλών Τεχνών της Φλωρεντίας, και απεφοίτησε με άριστα το 1980. Το 1981 γύρισα στην Ελλάδα και συνεργάστηκα με το Λαϊκό Πειραματικό θέατρο του Λεωνίδα Τριβιζά στο Θέατρο Πορεία, με τη Θεατρική Λέσχη Βόλου, το Θέατρο Αποθήκη της Αλίκης Γεωργούλη, με τη λαϊκή σκηνή του Θύμιου Καρακατσάνη και με το Φεστιβάλ Αθηνών. Ακολούθησε η συνεργασία μου με το Εθνικό θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, και τη Λυρική Σκηνή.
Από τις ωραίες στιγμές της δουλειάς μου ήταν η συνεργασία μου με το Μέγαρο Μουσικής, στο έργο του Κ. Γεωργουσόπουλου “Οι ηλικίες του γελοίου”, όπου και απέσπασα το βραβείο Σκηνογραφίας και Ενδυματολογίας της εταιρείας Ελλήνων θεατρικών Συγγραφέων. Σήμερα που διδάσκω σκηνογραφία στη δραματική σχολή του Αλμπέρτο Εσκενάζυ, διαπιστώνω πόσο πολύ τα νέα παιδιά έχουν ανάγκη να ασχοληθούν με το θέατρο την υποκριτική και να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Όμως οι συνθήκες είναι τελείως διαφορετικές με το χθες. Ακόμα και στα κοστούμια των παραστάσεων, παρατηρώ ότι σπάνια δίνονται εκείνα τα χρήματα που δινόντουσαν ώστε να φανεί και ενδυματολογικά μια σπουδαία παράσταση. Πέρυσι παίξαμε τον Έντγκαρ Άλαν Πόε του Γιάννη Σολδάτου στο Θέατρο της Μεσογείου και τα σκηνικά άρεσαν τόσο στον κόσμο, που τα αφήσαμε έτσι όπως είναι γιατί απέπνεαν μια θετική ενέργεια και μάλιστα πολλοί περνάνε να φωτογραφίσουν τη σκηνή.
Τα σκηνικά είναι μια φωτογραφία της ζωής. Πιστεύω ότι και σε εποχές οικονομικής κρίσης μπορείς να αντισταθμίσεις τα πράγματα με την ποιοτική έμπνευση και το σωστό χειρισμό. Στην οδό Ηπείρου 60, παίξαμε για δυο συνεχείς χρονιές το έργο και ο κόσμος ένιωθε να γίνεται ένα με τους ηθοποιούς που ενσάρκωναν του ρόλους. Υπήρχε μια μυστηριακή αύρα που ομόρφαινε τον ψυχισμό σου. Αυτό είναι το θέατρο. Ο θεατής να γίνεται και ακροατής και κατ επέκταση μέρος της παράστασης.
Σίγουρα την εμπειρία μου αυτή την κέρδισα μέσα από την συνεργασία μου με χώρους και ανθρώπους αξιόλογους, όπως με τον σκηνοθέτη Κ. Κουτσομύτη για την τηλεοπτική σειρά Ματωμένα χώματα της Δ. Σωτηρίου. Τι σπουδαίο έργο! Υπάρχει άραγε σημαντικότερη προσφορά της τέχνης από το να μεταφέρεται στην οθόνη η ιστορία ενός ολόκληρου λαού; Πώς να ξεχάσω και τη συνεργασία μου με το Βαγγέλη Παπαθανασίου στη “ΜΥΘΩΔΙΑ” τον Ιούνιο του 2001 στις στήλες του Ολυμπίου Διός στα πλαίσια της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας.
Ίσως κάτι τέτοιες στιγμές είναι που χαράζουν την εσώτερη ζωή ενός καλλιτέχνη. Σε ό,τι με αφορά, επιδιώκω να αφήσω τη δική μου σφραγίδα στο διάβα αυτής της καλλιτεχνικής ζωής, μέσα από τα σκηνικά και την ενδυματολογική μου αναζήτηση.
Info:Ο Μιχάλης Σδούγκος, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε Σκηνογραφία και Ενδυματολογία στη σχολή καλών Τεχνών της Φλωρεντίας. Συνεργάστηκε με πολλά θέατρα και το Φεστιβάλ Αθηνών. Ακολούθησαν οι συνεργασίες του με το Εθνικό θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, τη Λυρική Σκηνή, και το Μέγαρο Μουσικής, (Βραβείο Σκηνογραφίας και ενδυματολογίας της εταιρείας Ελλήνων θεατρικών Συγγραφέων). Διετέλεσε Καλλιτεχνικός Διευθυντής του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ ΡΟΔΟΥ. Έκανε σκηνογραφία στον κινηματογράφο (Α βραβείο σκηνογραφίας φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) και σε πολλά Ελληνικά σήριαλ και τηλεταινίες, στην τηλεόραση.
Photo: Μιχάλης Σδούγκος