Ορμώμενος από την πραγματική ιστορία του νεαρού Roberto Succo, ο οποίος μέχρι τα εικοσιπέντε του χρόνια είχε προλάβει να σκοτώσει τους γονείς του και να επιδοθεί σε σειρά ομηριών και φόνων, διατηρώντας άγνωστο – ίσως και μυστήριο – το πραγματικό του κίνητρο, ο Μπερνάρ-Μαρί Κολτές  (Bernard-Marie Koltes) συνθέτει ένα αστυνομικό και ψυχολογικό θρίλερ που έχει συχνά το ένα πόδι βουτηγμένο στη μαύρη κωμωδία.

Ο Κολτές υπογράφει το εμβληματικό έργο “Roberto Zucco” που θα παρουσιαστεί στο ΠΛΥΦΑ σε σκηνοθεσία Μιχάλη Σιώνα.

Πέντε ηθοποιοί και ένας μουσικός επί σκηνής συνθέτουν ένα δυστοπικό σκηνικό και αποτυπώνουν το φαύλο κύκλο της επιθετικότητας, της έλλειψης προοπτικής των νέων αλλά και της αμφισβήτησης των παραδοσιακών θεσμών μας: της οικογένειας, της κοινωνίας, της πολιτικής και της αστυνομίας.

***

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Κάθεσαι με τους γονείς σου να φας. Κυριακή μεσημέρι στην Ελλάδα, Κυριακή απόγευμα προς βράδυ στη Γαλλία. Είσαι 18 ή 28 ή 38. Ωστόσο η μητέρα σου ακόμη προσπαθεί να κάνει κουμάντο στη ζωή σου. Ό,τι κι αν κάνεις, υπάρχει πάντα καλύτερος τρόπος να το κάνεις: ο δικός της. Γι’ αυτήν, είσαι ο εξάχρονος γιός της που παίζει με τα αυτοκινητάκια του ενώ θα έπρεπε να ασχολείται με τα μαθήματά του, η επτάχρονη κόρη της που θέλει να βγει έξω να παίξει ενώ θα έπρεπε να βοηθά στο στρώσιμο του τραπεζιού και να μην κάνει φασαρία. Η συνεχής κριτική της σε ενοχλεί, αλλά είναι η μάνα σου, τι να κάνεις, γιατί να χαλάσεις την ατμόσφαιρα, καλύτερα να τα καταπιείς.

Ο πατέρας. Κι αυτός εκεί είναι. Αλλά δεν είναι. Για σένα είναι, τον βλέπεις. Αυτός δε σε βλέπει. Δεν είσαι εκεί. Δεν είναι εκεί.  Αλλά όλοι οι άλλοι τον βλέπουν. Δε βλέπουν όμως ότι δε σε βλέπει. Δε βλέπουν τίποτα εκεί που θα έπρεπε να βλέπουν ότι δε σε βλέπει. Είσαι πραγματικά, αόρατος. Αλλά δεν το ξέρεις.

Όπως και έξω. Στη ζωή που λένε. Επιλέγεις αυτά που έμαθες. Ασφαλείς δράσεις. Ήσυχο βήμα. Το θέμα είναι να ανιχνεύεις τους φόβους των άλλων πίσω από τις δικές τους πράξεις και κατά τη συναναστροφή σου μαζί τους, κι όλα θα πηγαίνουν καλά. Αφήνεις τον ‘’έξυπνο’’ να κάνει τον έξυπνο. Τον ‘’δυνατό’’ να κάνει τον δυνατό. Αυτόν που ζει χωρίς φορεμένους κανόνες και συμπεριφορές αλλά πραγματικά όπως θέλει αυτός, να πιστεύει ότι ζει χωρίς φορεμένους κανόνες και συμπεριφορές και πραγματικά όπως θέλει αυτός. Όλοι κάπως πρέπει να ιδωθούν. Αόρατοι του κόσμου ενωμένοι, αν μπορούσε να θεωρηθεί δόκιμη η φράση καθότι, μιλάμε για αόρατους.

Η καταστροφή. Πάμε πίσω στη σκηνή στο τραπέζι. Θα βγείτε και φωτογραφία. Χώνεσαι τελευταία στιγμή πίσω από τα χαμογελαστά πρόσωπα, να χωρέσεις. Αντί να αποκτήσεις την ακραία δύναμη και να γυρίσεις το τραπέζι ανάποδα. Να φωνάξεις στα μούτρα της μάνας όλα όσα δεν πότιζες μη τυχόν και ανθίσουν και έρθει μια τέτοια στιγμή. Να πετάξεις την φωτογραφική μηχανή στα μούτρα του πατέρα μπας και σε δει, φωτογραφική μηχανή είναι, υποτίθεται μέσα κάτι βλέπεις μέσα απ΄αυτήν. Αλλά γιατί να το κάνεις αυτό. Ή το άλλο. Ή οτιδήποτε. Τι θα αλλάξει.
Καταστροφή: Μια κατάσταση ή πράξη καθοδηγούμενη από δύο εσωτερικές διεργασίες, τη φαντασία και τις υποθέσεις. Να κάνεις μια πράξη στη ζωή που να μην την εμποδίζει ούτε η ίδια η ζωή.

Διαβάστε επίσης:

Roberto Zucco, του Μπερνάρ-Μαρί Κολτές σε σκηνοθεσία Μιχάλη Σιώνα στο ΠΛΥΦΑ