Γεννημένος ποιητής ο Κυριάκος Γιαλένιος, μαθημένος να στοχάζεται πάνω στις λέξεις, ως σύμβολα που δηλώνουν τις ιδέες, εντυπωσιάζει με το καινοτόμο μυθιστόρημά του Μόνο τα νεκρά ψάρια ακολουθούν το ρεύμα που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Από τον Δημήτρη Στεφανάκη
Ακόμα και οι τίτλοι που επιστεγάζουν τα κεφάλαια του μυθιστορήματος θα μπορούσαν να διαβαστούν σαν στίχοι ενός και μοναδικού ποιήματος. Αλληγορικός, και με αυτή την έννοια ρηξικέλευθος, καταγράφει λοξή ματιά στα φαινόμενα του καιρού του. Οι αφηγηματικές του φωνές συνοψίζονται στον εσωτερικό μονόλογο ενός υπεραφηγητή που δεν είναι άλλος από την εποχή μας.
Στην αφήγησή του ο τόπος και το χρόνος απουσιάζουν δραματικά και αυτό προσδίδει μια έντονη χροιά νεωτερικότητας σ’ ένα κείμενο που έχει ταυτόχρονα πολλά εύστοχα δάνεια από την κινηματογραφική τέχνη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι χαρακτήρες στεγανοποιημένοι από την προσωπική τους φιλοσοφία, δεν έχουν κανένα δεσμό μεταξύ τους. Η φιλία, ο έρωτας, η σχέση τους με τον τόπο, με την κοινωνία είναι κενά νοήματος.
Στην ουσία πρόκειται για ένα θρίλερ εσχατολογικού χαρακτήρα το οποίο αφηγείται μια μικρή συντέλεια. Οι ήρωες αναδύονται σχεδόν από το χάος. Ο Γιαλένιος οφείλει να βάλει μια τάξη σε αυτό και το κάνει με τον καλύτερο τρόπο: Στο μινιμαλιστικό κεφάλαιο που επιγράφεται ως «Το χρονικό μιας αναπάντεχης συμμαχίας» επιτυγχάνει μια μείζονα ανατροπή.
Έχει ενδιαφέρον εντέλει να διαβάσει κανείς έναν νέο άνθρωπο που γράφει για την εποχή του, την οποία υφίσταται ως ένα είδος νόσου – η σύνδεση με τη «Νόσο των εραστών», το προηγούμενο μυθιστόρημα του Γιαλένιου, ισοδυναμεί με κλείσιμο του ματιού από τον συγγραφέα στον αναγνώστη.