Είναι παράξενο πώς ένα έργο τόσο πρωτοποριακό έγινε τόσο γρήγορα κλασικό, ή μάλλον δεν είναι καθόλου παράξενο, αν διαβάσει κανείς το δισυπόστατο αυτό αφήγημα του Στσεπάνοβιτς αφιερωμένο στην ανθρώπινη μοίρα που μοιάζει τόσο απρόσωπη χωρίς να είναι, όπως δεν είναι κι ο άνθρωπος στον οποίο πασχίζουμε να του αποδώσουμε ιδιότητες που δεν έχει. Ο Στσεπάνοβιτς, τέκνο εκλκεκτό της μεγάλης σέρβικης παράδοσης, αντιλαμβάνεται την κοινή θέαση του κόσμου από πρόσωπα που βιώνουν αντιθετικές εμπειρίες και συναισθήματα. Στο κάτω της γραφής ο κόσμος που μας περιβάλλει είναι ένας. Μόνο τα μάτια μας, τα μάτια της ψυχής μας αλλάζουν.