Ένας ράπερ προσπαθεί με κάθε πιθανό τρόπο να επικοινωνήσει με τη νεκρή μητέρα του. Σ’ αυτή την παράλογη απαίτηση συναντά φανταστικούς χαρακτήρες, που όμως είναι αθάνατοι.
Σημείωμα του Σκηνοθέτη
Για το είδος κινηματογράφου που μ’ ενδιαφέρει, το να κάνεις μια ταινία μοιάζει λίγο πολύ με τη σύσταση μιας συμμορίας.Όταν ξεκινάμε και πάμε να κάνουμε μια ταινία, αισθάνομαι πάντα ότι αυτή η ταινία έχει αρχίσει προ πολλού κι ότι δεν μπορώ να προβλέψω το τέλος της ή ακόμα το γεγονός αν έχει τέλος. Γιατί εκτός από μια ομάδα εργασίας, μεταξύ μας προϋπάρχουν ισχυροί δεσμοί που με κάποιο τρόπο –ακόμα κι εν αγνοία μας- έχουν ήδη εγγραφεί στο σώμα της ταινίας.
Στο Motherland, βρήκα ενδιαφέρον να τοποθετήσω τον αδερφό μου, έναν ράπερ, στο ρόλο της αναζήτησης επικοινωνίας με τη νεκρή του μητέρα. Σ’ αυτή την παράλογη μάλλον απαίτηση συναντά ανθρώπους και πράγματα και ήρωες από άλλους φανταστικούς κόσμους που είναι αθάνατοι. Ήρωες από ταινίες, ήρωες από μουσικές μπάντες, ήρωες απ’ το υποσυνείδητό του κ.ο.κ.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Παρόμοια και η ίδια η ταινία αναζητά απροκάλυπτα σ’ άλλες ταινίες και καταστάσεις την δική της προέλευση/μητέρα. Έτσι το σώμα της Motherland πολύ σύντομα και χωρίς να το καταλάβω γέμισε με ποικιλότροπες αναφορές σ’ αγαπημένες μου ταινίες, αγαπημένες μου μουσικές και αγαπημένους μου ήρωες. Περιστατικά δηλαδή που άπαξ κι αφομοιωθούν από κάποιον, ο μετ’ έπειτα ξεριζωμός είναι απίθανος.
Σ’ όλη την ταινία κινηθήκαμε κοντά στη έννοια της μητέρας, της βιολογικής αλλά και της μητέρας ως τροφό, εννοώντας εκείνα που μας τρέφουν σαν πλάσματα. Εξίσου σημαντικό ρόλο στη Motherland έχει ο θάνατος της μητέρας και ο θάνατος της μητρότητας, αλλά κι αυτό που απομένει, εκείνο δηλαδή που περισώζεται απ’ τον θάνατο. Στην διάθεση να προσεγγίσουμε αυτό το «ζωντανό νεκρό» αισθάνθηκα πώς θα έπρεπε να καταφύγουμε σε πράγματα που είναι αθάνατα.
Οι επιλογές μας σ’ όλη τη διάρκεια του γυρίσματος παρέμειναν σε μεγάλο βαθμό διαισθητικές. Θα έλεγα πώς η συγκίνηση επαναλαμβάνει αυτό που θα συμβεί και θα συμβεί και θα ξανά συμβεί. Ενώ η ιστορία επαναλαμβάνει μονάχα εκείνο που έχει ήδη συμβεί. Θα έλεγα πώς από αυτή την άποψη η ιστορία επιβάλει τον θάνατο, ενώ η συγκίνηση δημιουργεί αυτή την ευνοϊκή περιοχή όπου τίποτα δεν προηγείται. Σαν κινηματογραφιστής αναζήτησα τη συγκίνηση αυτή τόσο για μένα όσο και για τον θεατή της ταινίας, μέσα από πράγματα που επηρεάζουν παρόμοια τη μνήμη και τη λήθη.
Η μητρότητα, η ζωή, ο θάνατος ήταν τα κύρια ζητήματα που μ’ απασχόλησαν, όπως και η αναζήτηση μιας περιοχής όπου τα σύνορα μεταξύ αυτών καταργούνται. Μια ταινία για εκείνο που δίνει κι εκείνο που παίρνει ζωή, και κυρίως μια ταινία για εκείνα χάρις τα οποία δεχόμαστε πρόθυμα να υποφέρουμε.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Γιώργος Ευθυμίου
Σενάριο: Γιώργος Ευθυμίου
Με τους: Γιάννη Ευθυμίου, Γιάννη Δεληβέη, Μαίρη Τσώνη, Αντώνη Σπίνουλα, Αντώνη Γκρίτση