Διεθνώς αναγνωρισμένος και ως Jani Christou, o Γιάννης Χρήστου θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες μουσικούς της πρωτοπορίας του 20ου αιώνα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, δημιούργησε σχεδόν 130 προσχέδια για συνθέσεις που θα ολοκλήρωνε αργότερα. Κατάφερε να επεξεργαστεί μόνο μερικά από αυτά πριν από τον πρόωρο θάνατό του σε τροχαίο δυστύχημα, το 1970, στα 44α γενέθλιά του. Τα περισσότερα από εκείνα τα οραματιστικά προσχέδια δεν υλοποιήθηκαν ποτέ μέσα σε αυτά τα 50 χρόνια από τον θάνατό του και μόλις τώρα θα αποτελέσουν τη βάση ενός νέου, μουσικού θεατρικού έργου.
Μαζί με τον καταξιωμένο σκηνοθέτη Μιχαήλ Μαρμαρινό, έξι συνθέτες, από τους πιο διακεκριμένους δημιουργούς του σύγχρονου μουσικού θεάτρου, θα αναμετρηθούν με τα σχέδια του Χρήστου από τις 15 έως 17 Απριλίου στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης στο Once to be realized. Τα συναντούν μέσα από τη δική τους μουσική γλώσσα, τα εξερευνούν, αφήνουν τους εαυτούς τους να εμπνευστούν και δουλεύουν μέσα από αυτά. Το αποτέλεσμα είναι ένα μουσικό θέατρο που μοιάζει τόσο με αρχαϊκό δράμα όσο και με κοινωνικό γλυπτό. Μαζί με τους Beat Furrer, Barblina Meierhans, Olga Neuwirth, Younghi Pagh-Paan, Samir Odeh-Tamimi και Christian Wolff.
H διεθνής συμπαραγωγή της Στέγης έχει ήδη παρουσιαστεί στην Μπιενάλε Μονάχου και τη Γερμανική Όπερα του Βερολίνου και κάνει τώρα πρεμιέρα στην Ελλάδα. Μια γυναίκα ντυμένη στα μαύρα, ένα ηχητικό συνεχές που διακόπτεται από μια έκρηξη, πλήθη που ορμούν στη σκηνή, φωτεινοί σηματοδότες, το εκκωφαντικό τραγούδι των τζιτζικιών στη Χίο μέσα στη μεσημεριανή ζέστη, η ερμηνεία εντός μουσικών συνόλων σαν να είναι κώδικας κοινωνικών αστερισμών, η επίκληση στο μεταφυσικό άλλο, η σύνθεση ως μια προσπάθεια διάρρηξης της μουσικής σύνταξης ή ακόμη και ως «ελαφρά πίεση στο όριο του νοήματος»: Ο κόσμος του Έλληνα συνθέτη Γιάννη Χρήστου αποτελείται από λαβυρινθικές διακλαδώσεις στον πλούτο των υποδηλωτικών εικόνων και σχεδίων του.
Παραβιάζει το καθαρά μουσικό ενσωματώνοντας τη σκηνή, το κείμενο και την εικόνα, ενώ ταυτόχρονα απομακρύνεται από τα πεδία της τέχνης και βλέπει πολιτικά και κοινωνικά στοιχεία ως υλικά σύνθεσης, δημιουργεί παραστάσεις σε απτά τοπία και πολιτισμικούς χώρους. Και τελικά παραμένει ένα προφητικό σχέδιο, ΠΡΟΣ ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Μιχαήλ Μαρμαρινός
Βοηθός Σκηνοθέτη: Lea Theus
Σκηνικά, Κοστούμια & Βίντεο: Γιώργος Σαπουντζής
Βοηθός Σκηνογράφου: Martin Ku
Δραματουργία: Sebastian Hanusa
Σύλληψη: Λενιώ Λιάτσου
Μουσική Διεύθυνση: Cordula Bürgi
Σχεδιασμός Φωτισμών: Steffen Hoppe
Βίντεο: Nicolai Roloff
Ήχος: Clemens Nagl
Μεσόφωνος: Pia Davila
Βαρύτονος: Matthew Cossack
Perfomers: Marius Böhm, Meik Van Severen
Χορός: Σοφία Πιντζού
Κρουστά (Στο κομμάτι της Olga Neuwirth): Robyn Schulkowsk
Ensemble dissonArt
Φλάουτο: Γιάννης Ανισέγκος
Κλαρινέτο: Αλέξανδρος Σταυρίδης
Βιολί: Θοδωρής Πατσαλίδης
Βιόλα: Χαρά Σειρά
Τσέλο: Βασίλης Σαΐτης
Πιάνο: Λενιώ Λιάτσου
Κοντραμπάσο: Γιάννης Χατζής
Κρουστά: Κώστας Αργυρόπουλος
Cantando Admont
Υψίφωνος: Friederike Kühl
Υψίφωνος: Elina Viluma-Helling
Μεσόφωνος: Annika Westlund
Μεσόφωνος: Helena Sorokina
Τενόρος: Hugo Paulsson Stove
Τενόρος: Bernd Lambauer
Βαρύτονος: Matias Bocchio
Βαθύφωνος: Christoph Brunner
Στα γερμανικά και αγγλικά με ελληνικούς υπότιτλους
Μια ανάθεση του Δήμου Μονάχου για την Μπιενάλε Μονάχου.
Μια συμπαραγωγή της Μπιενάλε Μονάχου με τη Γερμανική Όπερα του Βερολίνου και τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
Με χρηματοδότηση από το Γερμανικό Ομοσπονδιακό Πολιτιστικό Ίδρυμα.
Οι αναθέσεις σύνθεσης στην Olga Neuwirth, στον Samir Odeh-Tamimi, στη Younghi Pagh-Paan και στον Christian Wolff χρηματοδοτήθηκαν από το Ernst von Siemens Musikstiftung.
Με χρηματοδότηση από το Pro Helvetia, Ελβετικό Συμβούλιο Τεχνών.
Η δράση έχει ως σημείο αφετηρίας το Πάντειο Πανεπιστήμιο, περνά από την υπόγεια διάβαση της Λεωφ. Συγγρού και καταλήγει στο κτίριο της Στέγης.